Al best een aantal jaren ben ik hersteld van mijn eetstoornis. In mijn weg naar herstel kreeg ik voor het eerst te maken met paniekaanvallen. Deze namen voornamelijk de vorm aan van dissociatie en hyperventilatie. Gelukkig werden deze paniekaanvallen naarmate ik meer herstelde van mijn eetstoornis ook steeds minder. Het gaat al best een lange tijd goed met me. Ik ben onwijs blij met het leven dat ik nu heb. Toch heb ik me de afgelopen weken een beetje zorgen gemaakt. De paniekaanvallen leken terug te komen.
Ik dacht echt dat ik hier nu wel overheen was gegroeid. Jeetje, ik heb toch mijn hele leven op orde. Met eten gaat het goed, ik heb super lieve en inspirerende mensen om mij heen, een fijn huis, leuke hobby’s en ik ben heel erg blij met mijn werk bij Proud2Bme. Bovendien ga ik binnenkort de reis van mijn dromen maken naar Nepal. Ik zou absoluut niets willen veranderen aan mijn leven zoals het nu is. Ik had me dit een aantal jaar geleden niet voor kunnen stellen, maar het is echt zo. Ik heb hier hard voor moeten vechten en veel therapie voor moeten krijgen en ineens lijken er weer hobbels op de weg te komen. Ik zal nu toch niet een andere stoornis gaan ontwikkelen?
De paniekaanvallen kwamen terug, maar niet meer in de vorm van dissociatie. De eerste keer dat het gebeurde weet ik nog precies. Ik was onderweg naar werk en had een flesje water gekocht dat ik in de trein aan het drinken was. Plotseling werd ik onwijs misselijk. Even dacht ik dat het van het water kwam. Misschien had ik te snel gedronken en viel het koude water verkeerd? Ik zou toch niet nu midden in de trein gaan overgeven? Er ontstonden zweetsdruppeltjes op mijn voorhoofd. Dat wil ik echt niet! Ik stond op en liep haastig de trein door op zoek naar de wc, want stel je voor.
De deur van de trein-wc bleek op slot te zijn en, al moest ik er niet aan denken om daarin over te geven, het voelde alsof een stukje veiligheid mij op dat moment werd ontnomen. De trein maakte een tussenstop en de deuren gingen open. Wat zal ik doen? Zal ik nu uitstappen en zeggen dat ik later op werk kom? Het is nog maar 5 minuutjes rijden. Dat houd ik toch wel vol? Ik nam mezelf voor om gewoon rustig adem te blijven halen en op 1 punt te blijven focussen. Het gevoel zakte niet, maar ik redde het tot het Leiden centraal. Eenmaal op kantoor begon het gevoel pas te zakken. Pff, gelukkig.
Ik had toen nog geen idee wat er precies gebeurd was. Lag het aan het water? Was ik misschien ziek of had ik gisteren iets verkeerd gegeten? Van schrik kocht ik onderweg naar huis een zwangerschapstest, maar dat was het gelukkig ook niet. “Het zal wel dan…” dacht ik. “Hopelijk gebeurt het niet snel nog een keer.” Helaas bleef het hier niet bij. Het gebeurde nog eens en nog eens en nog eens. Niet dagelijks, maar wel wekelijks en steeds op openbare plekken. Het lukte me goed om rustig te blijven ademen en elke keer zakte het gevoel na een half uurtje weer weg, maar het was wel heel vervelend!
Ik vroeg mijn vriendinnen om raad. Wat kan er aan de hand zijn? Wat zouden jullie doen? Moet ik naar de dokter of hebben jullie andere tips? Het was fijn om het even uitgesproken te hebben en m’n vriendinnen dachten graag met me mee. Één van hun vertelde hier zelf ook last van gehad te hebben. “Heb je niet gewoon een paniekaanval?“ vroeg ze. “Geen idee.” Zei ik. Ik had namelijk niet het idee dat ik in paniek was. Behalve op het moment dat ik daadwerkelijk zo misselijk was. Dan raakte ik in paniek omdat ik niet wilde overgeven en al helemaal niet in het openbaar! Echter kon ik er niet de vinger opleggen waardoor dat gevoel precies was begonnen.
Mijn vriendin vertelde me dat ze in de tijd dat zij het had erg moe was. Het ging niet slecht met haar, maar ze had het gewoon erg druk en sliep daardoor vaak wat te weinig. Wanneer je er gevoelig voor bent kunnen vele prikkels van buitenaf toch erg overweldigend zijn. Het maakt dan niet zo veel uit of die nou negatieve, neutrale of zelfs positieve prikkels zijn. Wanneer je moe bent registreer je dat minder goed en heb je niet door dat je eigenlijk een beetje overprikkeld bent. Je lichaam reageert daarop.
Meteen denk ik aan de reis die ik ga maken. De mensen om me heen reageren enthousiast alsof ik op een leuke vakantie ga, maar voor mij is het echt een big deal. Deze reis betekent zo veel meer voor mij dan slechts een mooie vakantie. Naast dat ik nog nooit zo ver weg en ook nog eens zonder bekenden op reis ben geweest, is dit meer dan een reis naar een ander land. Het is een reis naar binnen. Een fysieke uitdaging in combinatie met een mentale uitdaging. Een trekking door de Himalaya die in stilte wordt gelopen. Op bepaalde momenten van de dag bespreken we hoe het met ons gaat en mediteren we onder leiden van onze gidsen. Er is geen invloed van social media, geen contact met thuis, geen boek, geen muziek. Er wordt ons echt gevraagd om stil te worden en naar binnen te kijken. Wie ben ik wanneer alles om me heen zo stil wordt dat ik enkel mezelf in gedachten kan horen praten? Wat zal ik vinden binnenin mijzelf? Waar loop ik tegenaan als ik geen afleiding meer heb van het dagelijkse leven? En hoe wil ik na deze reis verder?
Nu ben ik best een gevoelig persoon, ik ben vrij perfectionistisch en neem vaak veel hooi op de vork. Ik heb geen eetstoornis meer nodig om hiermee om tegaan, m’n lat ligt een stuk lager en ik mag meer genieten, maar het zit nogsteeds in mij. Ik hou van de dingen die ik doe, ik hou van m’n vrienden, m’n sport, m’n hobby’s en m’n werk, maar ik race maar door opzoek naar telkens een nieuwe uitdaging en een nieuw hoogtepunt. Misschien mag ik best nog wel wat vaker stilstaan bij mezelf. Werkelijk genieten van dat wat op dit moment is, zonder steeds door te hoeven naar het volgende. Aan een eetstoornis gaat vanalles vooraf en al gaat het onwijs goed met me, mijn valkuilen blijven bestaan. Misschien mag ik best wat vaker gewoon zijn. Deze wijsheid hoop ik te vinden en te voelen tijdens mijn reis, want daar kan ik niets anders doen dan lopen, om me heen kijken en zijn.
Ik ben dankbaar dat ik op deze leeftijd al met dit soort levensvragen bezig kan zijn. Dat is volgens mij best bijzonder en absoluut iets dat ik heb meegekregen toen ik herstelde van mijn eetstoornis. Wat dat betreft heb ik het nooit gezien als een achterstand op de rest. Ik heb mezelf zo goed leren kennen, maar ontwikkelen blijf je je hele leven doen en ik ben klaar voor die volgende stap, en jeetje, wat vind ik het spannend. Die spanning is naarmate de reis dichterbij komt steeds voelbaarder. Het is misschien helemaal niet zo gek dat wanneer je alles bij elkaar optelt ik ondertussen best wel wat spanning in mijn lichaam heb zitten.
Een paniekaanval dus, zal het heus? Het klonk best logisch nu ik er zo over nadacht. Het was fijn om er even met iemand over te hebben gesproken. Mijn vriendin kon mij gerust stellen en goede raad geven. De keren dat het daarna gebeurde wist ik ongeveer waardoor het kwam. Ik heb dan wel geen officiele diagnose, maar ik had wel een idee van wat het was. Rustig ademhalen, je niet druk maken, juist niet druk maken. Het gaat vanzelf over net als de andere keren. Als ik de mogelijkheid heb spreek ik het op het moment zelf ook uit naar m’n omgeving. Dit werkt goed. Ik merk nu al hoeveel beter ik er mee om kan gaan nu ik geaccepteerd heb wat het is en dat het er is.
Ik probeer beter te letten op de hoeveelheden die ik slaap en plan wat extra rustmomentjes in in mijn dagen. Misschien was ik ook wel wat enthousiast overal naartoe aan het rennen. Al vind ik het allemaal super leuk en geniet ik van mijn leven zonder eetstoornis, ik moet mezelf ook niet overschatten. Tijdens het leven ben je altijd opzoek naar een juiste balans en af en toe moet je die weer een beetje bijstellen. Ik ben nou eenmaal een heel gevoelig persoon en ik heb het één en ander meegemaakt. Daar ben ik heel sterk uitgekomen, maar dat maakt me geen superman of superwoman. Ik ben niet perfect en ik hoef me ook niet altijd goed te voelen nu ik geen eetstoornis meer heb. Ook ik ben en blijf kwetsbaar en mag om hulp of advies vragen als ik dat nodig heb.
Dit is iets dat ik jullie ook graag zou willen meegeven met mijn verhaal. Ik gun iedereen een leven zonder zorgen, maar net zoals herstel blijft het leven gaan met pieken en dalen. Invloeden van buiten, maar ook van binnen zijn niet te voorkomen. Je bent altijd in beweging en zal vast nog wel obstakels tegen komen, maar je kan echt leren hoe je hier op een constructieve manier mee om kan gaan. Ontwikkeling blijft doorgaan, met de dag wordt je sterker. Elke dag weer bouw je iets op. Een leven, waar je later op terug kan kijken en waarvan je kan zeggen: Wauw, wat heb ik veel mogen leren, mogen voelen, mogen ontdekken, mogen huilen en mogen lachen. Dat doen we allemaal en dat doen we samen. Niet alleen, maar met elkaar en daarbij mag je altijd om hulp blijven vragen. Herstellen hoef je niet alleen te doen, maar alles daarna ook niet. We zijn allemaal op reis. Een pad dat we zelf moeten bewandelen, maar waar je de weg mag laten wijzen door een gids.
♥
Geef een reactie