”Het is een donkere dag in mijn eigen wereld. Een wereld die op dit moment bestaat uit een zwart witte kamer met een grijze waas er overheen. Ik zie geen kleur meer. Zelfs ook al was er kleur te zien aan de groene bomen in mijn straat, ik zie ze niet. De gordijnen zitten dicht en ik wil dat eigenlijk zo houden. Ik voel me leeg en kruip straks na een kleine maaltijd die ik verplicht moet eten weer diep in mijn vertrouwde holletje terug. Een witte berg lakens die er grijs uitziet omdat er geen lichtpuntje meer te bekennen is in mijn kamer. Mijn wereld is donker, gitzwart.”
Hoe mooi je dagboekberichtjes, gedichten of quotes op social media ook zijn, de depressie zelf wordt hiermee niet fijner. Ik herken het romantiseren van een psychisch probleem zoals ik dat bij anorexia en depressies soms zie gebeuren. In je hoofd wil je weg. Weg van de realiteit. Weg van de ongemakkelijke, schaamtevolle, pijnlijke dingen die om je heen zijn of in je zitten. In je eigen hoofd wordt een mooi beeld geschetst van een hopeloze, jonge vrouw die in een Instagrammable omgeving op de grond ligt. Klaar om gered te worden…
Keurig uitgelopen mascara onder haar ogen in perfecte belichting. Witte lakens om in weg te duiken bij kaarslicht. Een sigaret uit het open raam en in de andere hand een fles goedkope rode wijn. Een slobbertrui, tatoeages en gescheurde broek mogen niet ontbreken. En het liefst een mooi gecontourd bleek gezicht met lange wimpers, out-of bed haar, maar dan niet echt en een paar kilo ondergewicht, zodat uitstekende botten de ernst van de situatie kunnen accenturen.
Een eetstoornis, welke dan ook is geen stijltje. Het is geen lifestyle dingetje of uiterlijk kenmerk. Het is een stijd met het leven, een strijd met jezelf. En voor depressie geldt hetzelfde. Misschien vind je juist dat ‘duistere’ en ‘negatieve’ aantrekkelijk klinken. Omdat je je erin herkent, omdat je je dan niet alleen voelt. Je voelt je zo ellendig dat je bijna wilt horen bij de meisjes op social media die laten zien hoe zwaar ze het hebben door donkere zwart wit foto’s te plaatsen of teksten over wat zich afspeelde in hun ‘mind’.
Jezelf op internet uitdrukken met fotografie, kunst of tekst kan een middel zijn om herkenning te vinden bij anderen. Om je zo minder alleen te voelen en jezelf misschien zelfs wat beter te leren begrijpen. Je haalt er iets uit om jouw eetstoornis, depressie of zelfbeschadiging te romantiseren. Omdat het dan minder ‘echt’ voelt misschien. Omdat het dan allemaal een film lijkt te zijn in plaats van de harde realiteit. Het voelt verder weg en niet als ‘jou’. Of je romantiseert het door net zulke foto’s te plaatsen als andere meisjes die zich zo lijken te voelen en door eruit te zien zoals andere jonge vrouwen die in hun profiel hebben staan dat ze ‘inpatient’ zijn of ‘depressed’, omdat je je dan begrepen voelt…
Je herkennen in anderen is helemaal niet zo raar. Een psychische stoornis is vaak lange tijd een eenzame strijd. Iets wat niet iedereen in je directe omgeving even goed zal begrijpen, in ieder geval niet meteen. En dat voelt ellendig. Je voelt je raar, gek, onbegrepen en alleen. Heel alleen. Misschien heb je het gevoel dat juist die eenzaamheid je nog verrotter maakt van binnen.
Toch is het romantiseren van psychische problemen niet altijd even goed voor je. Het kan deels constructief werken, omdat je je herkent in anderen, daar steun en misschien ook motivatie uit haalt. Maar het kan ook triggeren. Heel sterk zelfs. Je raakt verwikkeld in het ‘stijltje’. Het stijltje van droevig kijken, donkere make-up dragen, je armen bedekken of afspraken afzeggen. Want dat hoort er allemaal bij als je depressief bent… toch?
Of het stijltje van te grote broeken, omdat je zoveel afgevallen bent. Een stijltje waarbij je met je handen tussen je benen, met opgetrokken, smalle schouders en grote bange ogen aan tafel zit tussen je vrienden. Afwachtend, tot ze vragen; Gaat het wel? of over je praten en zich zorgen maken. Wat je tegelijkertijd helemaal niet wilt, maar tegelijkertijd bevestigd het dat het niet goed met je gaat en dat vind je ergens wel fijn.
Eruit zien als iemand die een eetstoornis heeft doe je niet met een zwarte panty, brede, hoge hakken en een net iets te kort rokje, zodat je benen lekker lang en dun lijken. Of door een foto op je ‘recovery’ account te plaatsen van lege verpakkingen, met een mooie filter er overheen om te laten weten dat je een eetbui hebt gehad en nu drie dagen niets mag eten van jezelf. Het hebben van psychische problemen is geen wazige foto van je gezicht met haar er voor, om te laten zien hoe #hopeless jij je voelt. Een eetstoornis of depressie is geen reeks foto’s op je instagram account.
Een eetstoornis of depressie doet pijn. F*cking veel pijn. Dat wil je niet. Diep, heel diep van binnen. Het opzoeken van beelden die je herkenning geven, zoals foto’s van andere meisjes kan averechts werken als je hulp wilt. Ik weet het uit ervaring van toen ik nog een eetstoornis had. Ik zocht urenlang op internet naar blogs van meisjes die ook een eetstoornis hadden. Het liefste blogs met foto’s. Of ik keek documentaires. Zelfs wat de meisjes droegen en hoe ze hun broek net even iets te laag droegen, zodat je heupbotjes zag, vond ik interessant aan die filmpjes.
Ik wilde ook zo weggedoken in mijn capuchon op een stoel in een kring met mensen zitten die ook een eetstoornis hadden en dan boos weglopen, omdat ik het niet meer trok. Ik wilde ook met mijn eten schuiven over mijn bord. Ik wilde ook medicatie ophalen in een rij met mensen, bij de kamer van de verpleging als ik ooit opgenomen zou zijn. Ik wilde misschien zelfs wel eens een sonde in mijn neus…- Ik wilde gezien worden.
Natuurlijk wilde ik dat niet echt, die sonde. Zeker niet als ik nu kijk naar mijn leven. Maar ik wilde wel hulp. Ik wilde gered worden, ik wilde dat mensen zagen hoe slecht het echt met me ging. Dat kan ik nu op een gezonde manier. Als ik me slecht voel, dan praat ik daarover of laat ik mijn tranen zien in plaats van ondergewicht. Ik wil absoluut geen ongezond laag gewicht, ik wil juist dat mijn broek mooi om mijn billen zit. Ik wil me gezond voelen. Ik draag alleen een capuchontrui als ik ziek ben of juist ga sporten en ik wil al helemaal nooit een sonde in mijn neus. Ik wil licht in huis en doe elke dag de gordijnen open. Zelfs als ik een rotdag heb. Ik wil leuke, vrolijke dingen zien op Instagram, in plaats van depressieve plaatjes en quotes.
En toch is mijn leven niet fantastisch, maar ik wil mezelf wel voeden met gezond beeldmateriaal, in plaats van zieke plaatjes van hoe het is geweest en ik denk ook niet dat het goed was dat ik daar in die tijd zoveel naar keek. Denk daar dus eens over na, als je dit nu aan het lezen bent. Je bent namelijk niet de enige die haar psychische problemen misschien romantiseert. Die gewend is geraakt aan mensen die zich ook *** voelen. Je bent niet de enige die daarmee wil wegvluchten van de realiteit. Je bent ook helemaal niet raar als je op die manier naar herkenning en misschien zelfs erkenning zoekt.
Dat het niet gek is, betekent niet dat het goed voor je is om te doen en dat je constant toe moet geven aan het plaatsen van depressieve plaatjes, liedjes of depressieve gedichten. Want het helpt niet. Je raakt erin verstrikt, het wordt je identiteit en als dat langzaam begint te gebeuren wordt het serieus gevaarlijk voor je.
Je eetstoornis of depressie is op dit moment een stukje van jou. Toch is het iets wat je in eerst instantie uit je leven wilt hebben, toch? Je wilt weer gelukkig leren zijn. Als je dat probleem vasthoudt, door er een hele lifestyle omheen te bouwen, zal het lastiger worden om je leven weer gezond te maken. Alles doet je denken aan je depressie of eetstoornis of de beelden die je daarvan in je hoofd hebt gestopt door er zo veel naar te zoeken op internet en naar te kijken. Het wordt normaal voor je. Ook het loslaten van jouw leven als ‘Meisje met de eetstoornis en depressie’ wordt lastiger. Want wie ben jij zonder dat stukje van je identiteit? Waar krijg je dan likes voor? Hoe krijg je de aandacht die je zo hard nodig hebt?
Ik wil je dus heel graag waarschuwen met deze blog en je aanmoedigen je feed te filteren van dingen die niet goed voor jou zijn. Dat kunnen super strenge vegans zijn, sombere pro-recovery accounts, pro-ana accounts, depressieve quote’s en meisjes die je via internet hebt ontmoet, maar die niet echt een goede invloed hebben en niet zulke gezonde informatie delen. Want want je herhaalt, groeit. Zo ook het beeld wat jij hebt van het leven en het beeldmateriaal dat je tot je neemt. Zoek gezond voedsel voor je hersenen op en produceer naast jezelf uit te drukken, ook dingen die ergens anders over gaan dan over depressief zijn, een eetstoornis hebben, jezelf beschadigen of andere ellende in je leven. Verspreid ook eens hoop. Voor anderen, maar zeker ook voor jezelf!
Een eetstoornis of depressie neemt alle romantiek weg uit je leven, geloof me. Zoek je herkenning in goede gesprekken, in offline ontmoetingen, in therapie en bij je psycholoog. Dan heb je al die ‘destructieve depressieve romantiek’ waarover ik het heb niet meer nodig. Dan wil je juist weer stap voor stap wat meer licht, wat meer hoop, wat meer leven.
Geef een reactie