Die eeuwige tweestrijd

“Ik heb vandaag niet mijn hele lijst gegeten. Ik heb vandaag weer te veel gesport, te vaak de trappen op gelopen. Ik moet alles inhalen wat ik vandaag heb gemist. Straks ben ik niet aangekomen! Waarom heb ik nou nee gezegd op dat toetje, ik had afgesproken met mijzelf om een toetje te nemen vandaag!” Dit zijn enkele gedachten die ik vaak ‘s avonds had na een lange dag. Het was mijn geweten die vooral ‘s avonds opspeelde.

Nadat ik de hele dag ‘zorgeloos’ had kunnen toegeven aan de eetstoornis werd er ‘s avonds plaatsgemaakt voor schuldgevoelens. Heel erg dubbel en ik begreep mijzelf daarin ook niet. Waarom kon ik ‘s avonds wel dit soort gedachten hebben en overdag toch zo toegeven aan de eetstoornis? Ik wist het toch allemaal dondersgoed?

Bron

Door deze gedachten raakte ik in de war en mijn omgeving ook. Ik kon het niet uitleggen, ik wist het toch allemaal zo goed? Ik wilde toch zo graag? Ik nam mij iedere avond weer opnieuw voor om het de dag erna ‘wel goed te doen’. Mij wel aan de eetlijst te houden of wel de dokter te bellen et cetera. Toch lukte het de volgende dag weer niet. Dat maakte mij gefrustreerd en verdrietig. Dit resulteerde er ook in dat ik ‘s avonds veel at om alles wat ik overdag niet had kunnen eten in te halen. Vooral de dagen voordat ik moest wegen werd dit erger. Ook hartstikke eetgestoord, ook al zei mijn ‘gezonde kant’ dit.

De tweestrijd in mijn hoofd vond ik erg vermoeiend. Gelukkig heb ik een hele lieve moeder waaraan ik dit allemaal kwijt kon en haar gezonde ideeën hielpen mij weer realistisch te denken en plannen te maken voor de dag erna. Als ik achteraf terugkijk op deze tweestrijd denk ik dat het het proces beschrijft van het bewust worden van mijn eetstoornis en het langzaam tevoorschijn komen van mijn gezonde kant. In het begin kon ik niks met de strenge gedachten die zich ‘s avonds aan mij opdrongen.

Echter, langzaamaan haalde ik mijn motivatie uit mijn gezonde kant en wist ik plannen te maken voor de volgende dag die af en toe ook lukte! Bovendien kwam, mede dankzij mijn behandeling, de gezonde kant ook overdag veel vaker om de hoek kijken waardoor ik minder toegaf aan de eetstoornis. Op het forum lees ik veel terug van deze tweestrijd die wordt ervaren. Ikzelf heb mij hier altijd alleen in gevoeld omdat ik het idee had bij een eetstoornis dat het altijd eenrichtingsverkeer was. Dat niemand zich schuldig voelde als ze toe hadden gegeven aan de eetstoornis, dat ze hier daarna niet meer over nadachten. Ik ervoer echter dat schuldgevoel dagelijks.

Ik vergeleek het schuldgevoel ook altijd met een engeltje en een duiveltje. Het duiveltje was mijn eetstoornis, het engeltje mijn geweten. Doordat ik mij zo bewust was van deze twee kanten heeft mij dit erg geholpen in mijn herstel. Ik kon namelijk ‘de eetstoornis’ en mijn gezonde kant uit elkaar halen en letterlijk tegen de eetstoornis of de eetgestoorde gedachten gaan vechten. Er tegenin gaan met mijn rationele gedachten. Ik zette de gedachten van het engeltje, van mijn geweten, om in doelen voor de volgende dag of de volgende week. Ik schreef mijn schuldgevoelens op om ernaar te kijken als ik de volgende dag weer van plan was hetzelfde te doen. Dit hielp.

Ik heb geleerd dat de tweestrijd en de schuldgevoelens ontzettend naar zijn maar dat ze daartegenover ook ontzettend waardevol zijn bij het herstel van een eetstoornis. Ik vergelijk het achteraf met de verschillende stadia van bewust en bekwaam. In het begin was ik “onbewust onbekwaam”. Ik luisterde alleen maar naar het duiveltje, voelde mij nergens schuldig over en was destructief bezig. Toen ik eenmaal door had dat het niet goed was wat ik deed, dat ik er dingen door verloor en dat ik mij er niet gelukkiger door ging voelen maar er nog niks tegen kon doen was ik “bewust onbekwaam”.Dit vond ik het meest naar, dit voelde machteloos en in deze fase was mijn tweestrijd het grootste. Langzaam leerde ik “bewust bekwaam” te worden, ik moest veel nadenken over wat ik deed, moest moeite doen om niet toe te geven aan de eetstoornis maar ik deed wel wat goed voor mij was! Nu ben ik “onbewust bekwaam”, zonder schuldgevoel en tweestrijd.

Bron

In mijn dagelijks leven op dit moment kan ik nog steeds tweestrijd ervaren over dingen die ik meemaak. Dit is alleen niet meer eetgerelateerd en bovendien gewoon menselijk. Iedereen kan zich weleens schuldig voelen over wat hij wel of niet heeft gedaan en dat zijn de leermomenten voor een volgende keer. Net als met een eetstoornis. Ik heb dit ook nog steeds meer ‘s avonds dan overdag, dan begin ik soms te piekeren. Gelukkig heb ik geleerd dat dingen die ‘s avonds een olifant lijken de volgende dag een miertje blijken te zijn.

Gebruik je schuldgevoel en tweestrijd om de motivatie te vinden dingen te veranderen. Zet op het moment van de overhand van je gezonde kant, het engeltje, de gedachten om in concrete doelen en schrijf je motivatie op.

Hoe ga jij om met die tweestrijd?

Ginger

Geschreven door Ginger

Reacties

14 reacties op “Die eeuwige tweestrijd”

  1. Dit is een ontzettend helpend stukje voor mij. Ik ben momenteel bewust bekwaam, heel soms val ik nog even terug in bewust onbekwaam, maar momenteel erg sterk in mijn gezonde gedachten en die wil ik in blijven zetten. Hoe heb je dat toen gedaan Lotte? Op het moment dat je erachter kwam dat het toch even niet lukte, hoe herpakte je jezelf dan weer?

  2. Mooi geschreven! Ook bruikbaar idee dat bewust en bekwaam 🙂 Thanks

  3. Wauw, heel herkenbaar. Die tweestrijd, gezonde engeltje en het duiveltje.. Zo slopend!! Vind het nog zo moeilijk om overdag naar de gezonde kant te luisteren. Heel helpend deze blog. Verwoord precies hoe het in mijn hoofd gaat.

    Dankjewel hiervoor!

    Liefs xx

  4. Heel erg herkenbaar. Vooral met mijn vakantie vorig jaar. Van te voren had ik al bedacht hoe ik het aan zou pakken, maar dat werkte tijdens de vakantie niet. S,ochtends wist ik steeds wel wat ik die dag van mezelf moest doen, maar overdag lukte dit toch niet. Hierdoor voelde ik me tijdens en na de vakantie nog erg schuldig over mijn mislukte pogingen.

  5. Mijn reactie zal weinig origineel zijn: herkenbaar! Volgens mijn psycholoog is ambivalentie wel de eerste stap (richting herstel) en zo ervaar ik het ook. Dan voel ik mij maar even zwaar depressief doordat ik tegen de eetstoornis in ben gegaan, maar dat heb ik liever, dan dat mijn geweten opspeelt. Bovendien zal het schuldgevoel tegenover de eetstoornis afnemen, terwijl mijn geweten zich alleen maar opstapelt. Daarnaast ervaar ik de eetstoornis ‘in mijn hoofd’ en het geweten ‘in mijn gevoel’. Hoe tegenstrijdig dit ook geformuleerd mag zijn :’).

  6. Ik heb juist het omgekeerde: mijn moeder zorgt ervoor dat ik me aan mijn eetlijst hou overdag. ‘s Avonds speelt mijn eetstoornis dan weer op en ga ik me schuldig voelen over wat ik allemaal heb gegeten.. Toch is die tweestrijd die je beschrijft erg herkenbaar!

  7. Recognizable…..

  8. wow! zo herkenbaar! Ik dacht ook dat ik hierin alleen was: ‘s avonds vol paniek, en ‘s morgens toch weer die grote angst voor het eten. Of toch snel nog even toegeven aan de eetstoornis… Dankjewel voor je mooie blog! ik ga je tips proberen, en hoop dat ze snel helpen! xxx knuffels

  9. wauw wat een goed stukje! komt ook precies op het goede moment voor me… ik herken dit helemaal en dacht ook dat ik de enige was :/ ik heb de laatste tijd veel drang om veel te veel te gaan eten zodat ik heel snel aankom, terwijl ik weet dat dat me emotioneel kapot zou maken… het is in ieder geval enorm fijn om te lezen dat ik niet de enige ben 🙂

  10. Wauw, wat kunnen jullie plannen met blogs plaatsen, want deze slaat precies de spijker op de kop! Ik zit hier ook in, ik raak van steek als ik eet maar ook als ik iets van mijn lijst oversla.
    Daarom val ik vaak terug op mijn ouders. Als zei zeggen dat ik iets moet nemen, dan komt de motivatie van buitenaf en voel ik me minder schuldig. Maar dit werkt ook omgekeerd, want als de niets zeggen vind ik het echt tien keer moeilijker om het wel te eten.

  11. Hier nog één! Precies waarin ik nu zit: s avonds ineens klaar zijn met het de hele tijd koud hebben, nergens naartoe durven gaan en zwak voelen. Vervolgens iets extra’s nemen en daarin uiteindelijk doorslaan, waardoor je uiteindelijk de volgende dag weer gaat compenseren uit schuldgevoel. Ik kan maar beter in mijn hoofd houden dat het sneller gaat wanneer ik mijn lijst gewoon volg zonder impulsieve extra’s dan met deze acties.

  12. @t xx: alsof ik jouw comment heb geschreven…Heb precies hetzelfde. In de avond lijkt jet alsof mijn lichaam alle tekorten wil aanvullen en dan ben ik ineens mild tegen mezelf. Terwijl ik me later schuldig voel, ongedisciplineerd, zwak, kwetsbaar. De wil om te leven wil ik dan niet meer voelen. Als ik de wil om te leven voel, wil ik eten, mijn lijf weer beter maken. Het is zo dubbel. Ik ben zo moe. Maar slapen lukt ook niet. En door moeheid word ik alleen maar kwetsbaarder.

  13. @M. Precies! Het kan van een heel goed en krachtig gevoel zo plotseling omslaan naar een slecht en totaal mislukt gevoel.. Het slecht slapen herken ik ook, nooit word ik eens uitgerust wakker, vaak lig ik zelfs te wachten tot het tijd is om weer op te staan.

  14. Je haalt me de woorden uit de mond!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *