Voel jij je wel eens dik of lelijk? Misschien walg je zelf wel eens van je lichaam of kun je het kleine beetje vet wat er uberhaupt aan zit niet aanzien. Voel jij je dikker dan dat je in werkelijkheid volgens je BMI bent? Bederft dat dik-voelen je dag wel eens of kun je niet stoppen met denken aan hoe je die kilo’s eraf moet krijgen?
Dik-voelen heeft een betekenis. Iemand die goed in zijn vel zit, maar die een paar kilo af wil vallen omdat ze het mooier of gezonder vindt, pakt dat namelijk niet zo rigoreus aan als iemand met een eetstoornis. Iemand die zichzelf leuk vindt, doet zichzelf dit niet aan. Het dik-voelen is bij die persoon niet iets dat alles overheerst en waarbij diegene kiest ten koste van haar gezondheid de kilo’s kwijt te raken.
Als je een eetstoornis hebt is dik-voelen meestal een big deal. Een groot probleem dat veel tijd, aandacht en energie opeisd. Misschien wil je wel niet de deur uit omdat je je dik voelt! Je hele lijf kan je in de weg zitten, terwijl je nog zo je best doet om af te vallen. Misschien krijg je wel eetbuien, juist omdat het je steeds niet lukt om te lijnen. Misschien ben je al wel heel veel afgevallen, maar blijf je je dik voelen. Het gevoel dat je hebt nadat je op de weegschaal hebt gestaan die jou verteld dat je bent afgevallen, duurt maar even. Voor je het weet voel je je weer te dik.
Anoniem: ”Mijn obsessie en walging van m’n lijf en gewicht was het aller sterkst aanwezig toen ik op mijn laagste gewicht was. Hoe gek is dat? Juist toen ik bereikte wat ik wilde, walgde ik alleen maar meer van mezelf?”
### Jezelf dik-voelen is een afleidingsmechanisme. Misschien geloof je er nu niks van, als ik je dit vertel. Of snap je nu pas waarom je je altijd dik voelt tijdens drukke dagen of als er vervelende dingen gebeuren.
”Lekker handig, heb ik al zoveel aan m’n hoofd, voel ik me ook nog eens enorm dik!”
Dit kan natuurlijk ook heel goed samenhangen! Zelf heb ik dit in de loop van mijn therapie ontdekt. Het dik-voelen overheersde mijn dagelijkse bezigheden op een gegeven moment zo erg dat ik alleen nog maar wilde afvallen. Ik hield mij alleen maar bezig met eten, dik-voelen en de weegschaal. Dat bezig zijn met afvallen deed ik omdat ik mij dik voelde. Maar ik was helemaal niet dik! Waarom voelde ik me dan wel zo?
Op een gegeven moment ontdekte ik dat ik mij alleen dik voelde op dagen dat er gevoelens of gedachten waren waar ik toen nog niet mee om kon gaan.
Dingen uit het verleden, gebeurtenissen van die dag of stress. Als dat soort gevoelens aanwezig waren, voelde ik mij op mijn aller dikst. En als ik dan meer gegeten had dan ik mij had voorgenomen, verergerde dit nog even extra.
Het dik-voelen staat echter helemaal niet voor dingen die met eten te maken hebben. En het afvallen en bezig zijn met eten heeft uiteindelijk ook maar weinig te maken met mijn lijf. Ik wist heel goed dat ik niet dik was, als ik keek naar het cijfer op de weegschaal, maar toch was het nooit laag genoeg en was er altijd vet dat in de weg zat.
Het dik-voelen stond voor het onderdrukken van gevoelens. En het bezig zijn met eten zorgde er voor dat ik nog meer afleiding had van die emoties. Zo was ik met vanalles bezig dat te maken had met mijn eetstoornis, behalve met waar ik mij eigenlijk mee bezig moest houden; Gevoelens!
In een bepaald opzicht komt mijn eetstoornis redelijk overeen met een verslaving. In het begin lijnde ik af en toe een paar dagen. Maar op ten duur moest ik meer lijnen, meer afvallen, me dik gaan voelen en obsessief met eten bezig zijn om maar niet bezig te zijn met die gevoelens. Ik had steeds meer ‘eetstoornis’ nodig om mijn gevoelens te onderdrukken. Tot ik op een gegeven moment walgde van mijn lijf als er iets aan de hand was op emotioneel gebied.
Emotie en dik-voelen los zien van elkaar, vergt inzicht en oefening. Wanneer ik mij nu nog wel eens dik voel, weet ik dat er iets aan de hand is waar ik niet genoeg bij stil sta of dat ik mezelf voorbij gelopen ben. Een eindje fietsen, een stuk schrijven of ontspanningsoefeningen brengen me dan weer terug naar mijn gevoel. Het dikke gevoel verdwijnt, omdat ik niets meer nodig heb dat me afleidt van gevoelens of deze onderdrukt.
Het vertekende beeld is een gevolg van deze ‘kronkel’ in onze hersentjes. En dat geeft op zich niets. Zolang je maar aan de slag blijft gaat met jezelf om die kronkel recht te trekken! Hoe moelijk dat ook is!
Je bent niet dik, je voelt je dik. Begin er eens mee te zeggen dat je je dik voelt ipv dat je dik bent. Kijk eens naar wat je voelt. Hoe eng dat ook kan zijn, want daar gaat het om.
Herken jij dit?
Geef een reactie