Een eetstoornis lijkt voor jou misschien een oplossing, een manier om met het leven om te gaan. Soms lijken problemen daadwerkelijk opgelost te worden als je een eetbui hebt of juist streng aan het lijnen bent. Eventjes heb je het gevoel op de goede weg richting geluk te zitten. Je maakt eindelijk stappen vooruit en voelt je wat beter. Heel even… want uiteindelijk is die eetstoornis alleen maar een omweg om te komen waar je wilt zijn.
Als ik niet precies weet waar ik heen moet, loop ik nogal eens om. Bijvoorbeeld in een vreemde stad, een nieuw gebouw of in de supermarkt als ik iets niet kan vinden. Ik loop dan meer en dat kost meer tijd en energie dan nodig. Zonde, vooral omdat ik veel leukere dingen met die tijd weet te doen. Zo werkte dit ook met mijn eetstoornis. Ik wist niet hoe ik met gevoelens, veranderingen en onzekerheden in het leven om moest gaan. Ik dwaalde maar een beetje rond en raakte verwikkeld in een eetstoornis die jaren van mijn leven heeft beïnvloed. Ik deed maar wat, omdat ik niet wist waar ik heen moest en dat zorgde ervoor dat ik soms nog best eens spijt heb van die jaren. Ik had het graag anders gedaan. Ik had graag de weg geweten.
De juiste weg heb ik ontdekt tijdens mijn behandeling. Na jaren rondgedwaald te hebben, trok ik aan de bel. Of eerder gezegd, ik liet mijn ouders aan de bel trekken. Laat, te laat zou ik achteraf zeggen. Ik had veel eerder aan die bel moeten trekken. Ik had eerder kunnen vragen waar ik heen moest. Ik had toch ook gewoon iemand aan zijn mouw kunnen trekken om de weg te vragen? Dan had ik niet al die jaren om hoeven lopen om de weg weer terug te vinden.
Eenmaal omgelopen was ik de weg namelijk behoorlijk kwijt wat mijn eetpatroon en zelfvertrouwen betreft. Ik was verdwaald. Als ik eerder de weg had gevraagd, was ik misschien minder ver van huis geweest. Dan had ik dat hele eind niet terug hoeven lopen met behulp van verschillende behandelingen, maar had ik misschien aan één behandeling of een paar gesprekjes genoeg gehad. Wie weet.
Ik kan het nu niet meer anders doen en dat hoeft ook niet. Ik heb van die omweg gelukkig ook heel erg veel geleerd. Ik heb me gericht op herstel en in dat proces ben ik zoveel tegengekomen wat interessant is voor de rest van mijn leven. Toch kan ik je aanraden om eerder naar de weg te vragen. Je hoeft niet te verdwalen en om te lopen. Je hoeft de weg niet alleen te zoeken. Er zijn altijd mensen die jou kunnen helpen en jou de goede richting op kunnen sturen.
Wie weet is er iemand die jou tijdens je omweg een stukje wil dragen of een arm leent om je te steunen. Het omlopen wordt dan niet alleen minder zwaar en minder eenzaam, je kunt dan ook samen naar de weg zoeken en deze weer vinden. Ben jij ‘de weg kwijtgeraakt’ in je eetstoornis, zoek dan zo snel mogelijk naar een binnendoor weggetje. Een eetstoornis is een enorme omweg die ik je niet gun. Verdwaal er niet in, maar zoek richtingaanwijzingen om eruit te komen, want die zijn er. Er is hulp. Ook voor jou.
Een omweg lijkt soms misschien ook wel een uitweg. Je stelt dingen uit waar je bang voor bent. Je loopt om uit angst voor de dingen die je wilt ontwijken. Eigenlijk steek je dan dus je kop in het zand en loop je er bewust met een boog omheen. Je gaat mee in je eetstoornis, in plaats van er tegen te vechten. De omweg lijkt de makkelijkste weg, omdat de directe route misschien wat kracht, doorzettingsvermogen en het overwinnen van angsten vereist. Maar toch is het de beste weg die je het snelst bij jouw doel gaat brengen.
Een eetstoornis maakt dingen kapot, ondergewicht heeft nadelen en zo ook alle andere gevolgen van een eetstoornis verdien je niet. Als jij merkt dat je last hebt van problemen rondom eten, hoe groot of klein deze ook mogen zijn en hoe anders ze ook zijn dan die van anderen; je hebt ze en dat is rot genoeg. Maak geen omweg, maar zoek de juiste weg om weer lekker in je vel te zitten en gelukkig te zijn met je leven. Die omweg is zonde.
Geef een reactie