Ik merk dat ik me meteen aan vanalles begin te ergeren zodra ik hierover aan het schrijven ben. Kleine bewegingen van mensen om me heen, de zachte geluidjes die ze maken. Het liefst zou ik het uitschreeuwen en met mijn pen en papier gaan gooien, maar dat kan ik niet maken. Hoewel, soms doe ik het gewoon. Vandaag hou ik me in.
Wanneer ik de woorden lees kan ik bijna precies weer voelen hoe ik me toen voelde. Ik zat vast in mijn eigen gedachten en de frustratie was zo grooit dat ik helemaal niks meer kon hebben van de mensen om mij heen. Ik omschreef het vaak als een soort kortsluiting. Dit schreef ik een aantal jaren terug in mijn dagboek dat ik bijhield voor therapie. De meeste van mijn dagboeken heb ik ooit in een opwelling weggegooid. Ik was zo klaar met mezelf dat ik niks meer van mezelf wilde weten. Ik schaamde me er ook voor. Achteraf vind ik dit wel zonde, maar het is niet anders.
Dit dagboekje vond ik nog wel terug! Die had blijkbaar de opwelling ontlopen. Ik kan er nu met veel meer afstand naar kijken, al zal ik het nooit vergeten. Het leek me leuk (of goed) om eens terug te blikken op deze tijd door middel van een blog. Daarom heb ik een aantal opvallende stukjes tekst uit het dagboek gehaald en samen proberen te voegen tot een lopend verhaal.
“Ik vind het zó erg dat mensen de dingen niet exact hetzelfde beleven als dat ik doe. Het kan zo mooi en verwonderlijk zijn. Ik vind het echt, echt heel erg. Konden mensen maar in mijn hoofd, met mijn hoofd.“
Dit klinkt heel mooi, maar in werkelijkheid is het best een verdrietig stukje tekst. Ik had echt het gevoel dat ik de wereld op een heel mooie, poëtische en soms melancholische manier kon bekijken. Een heel waardevolle manier. Ik kon echt geraakt worden door ogenschijnlijk simpele dingen. Wij allemaal waarschijnlijk wel, maar het frustreerde mij dat ik nooit kon weten hoe een ander hetgeen dat ik deelde ervoer. Ik voelde me altijd al een soort van eenzaam en onbegrepen. Ik wist niet hoe ik moest delen. Het gedeelde moest immers perfect kloppen en dan was er ook nog eens de kans dat mensen het raar zouden vinden. Ik was er heel onzeker over.
“Ik weet niet waarom ik me zo voel en ik stoor me aan het feit dat ik er niet helemaal bij kan. Ik kan er geen vinger op leggen. Het voelt meteen als ‘zie je wel, ADD’. Geen overzicht, geen concentratie, warhoofd, kan niks. Daardoor voel ik mij ontzettend geïrriteerd. Ik ben me zo bewust van mijn omgeving, maar toch ook weer helemaal niet. Heel vreemd. Ik herken dit gevoel wel van vroeger en ik denk dat het iets belangrijks is.“
Dit stukje vond ik vooral erg opvallend. Laatst schreef ik namelijk de blog ‘Zie je wel: ADHD‘ en ineens lees ik precies diezelfde woorden terug terwijl ik al lang niet meer wist dat ik het zo had opgeschreven. Dit schriftje had ik immers ook al jaren niet geopend. Ik heb altijd heel veel moeite gehad met het herkennen en erkennen van ADD, omdat er altijd werd/wordt gezegd dat het een ‘aanstel-ziekte’ is en dat zogenaamd iedereen het heeft. Toch is dit voor mij een heel belangrijk thema in mijn leven en zegt naar mijn mening veel over hoe ik de wereld om mij heen en mijzelf daarin ervaar.
Zo nu en dan kom ik een pagina met gestelde doelen tegen. Die moest ik tijdens mijn behandeling bij PsyQ elke dag maken. Gedurende de deeltijd behandeling bespraken we elke eerste therapiedag van de week hoe het was gegaan met de doelen van vorige week en aan welke doelen we de week daarna zouden gaan werken.
Soms stelde ik heel simpele doelen als bijvoorbeeld stofzuigen, genoeg fruit eten, rust nemen of werk bellen, maar ook doelen als niet braken, niet wegen en tegengedachtes inzetten kwamen voorbij. Een opvallend doel vindt ik: “Bloggen: Eerlijk en mezelf zijn zoals ik dat leuk vind en dat op Facebook delen.” Ik ben altijd al gek op schrijven geweest, maar durfde dit nooit. Voordat ik bij Proud werkte heb ik een tijdje mijn eigen blog gehad over van alles en nog wat. Deze heb ik uiteindelijk uit de lucht gehaald, maar het was een behoorlijk stap voor mij om mezelf echt te laten zien op deze manier. Je stelt je toch behoorlijk kwetsbaar op. Grappig dat ik het nu als werk doe! Zo zie je maar hoe het tij kan keren.
“Doelen vorige week:
– eetregistratie (gestopt nadat het vrijdag mis was gegaan)
– eetschema (te veel ontbijten, geen tussendoortjes)
– 3 G- schema‘s (ik haat dit)
Nieuwe doelen:
– eetregistratie (pffffffffffffffff)
– eetschema (mindful ontbijten)
– minstens 1 G-schema (echt doen!)”
Het valt me op dat ik op gegeven moment een beetje dezelfde doelen blijf stellen. Veel dingen ging al wel goed, maar ik bleef toch haken op bepaalde gewoonten en gedachten. Eetregistratie bijhouden, eetschema volhouden en G-schema’s maken zouden me hierbij moeten helpen. Doodmoe werd ik er van en vaak deed ik het dan ook niet.
Het telkens weer mislukken van mijn doelen demotiveerde mij ook wel, maar uiteindelijk zag ik dat ik een beetje in een negatieve spiraal terecht kwam en besloot ik mijn eetschema’s echt op te pikken en de doelen maar even wat kleiner te maken. Ik weet nog heel goed dat ik het volgende G-schema maakte, omdat ik toen echt een moment van ‘commitment’ had. “En nu ga ik ervoor!” Dat gevoel zakte en kwam weer terug. Het ging met ups en downs, maar toch vind ik het wel mooi om dit G-schema even te delen. Uiteindelijk heeft het maken van deze schema’s me toch heel veel inzicht in mijn gedachten gegeven, hoe irritant ik het ook vond om ze te maken.
“Gebeurtenis: Ik zit op een terras in de zon
Gedachte: Ik wil voor iedereen de leukste zijn, maar eigenlijk ben ik echt een zelfingenomen trut en mensen maken misbruik van het feit dat ik zo naïef en makkelijk ben. Ik ben alleen maar met mezelf bezig en niet met belangrijke dingen zoals school. Ik ga m’n opleiding nooit redden. Ik kan nooit voor mezelf zorgen. Ik haat mezelf echt en ik zal altijd onzeker en ongelukkig blijven. Ik kan wel een museum bezoeken, maar wie houd ik dan voor de gek? Ik begrijp toch niks van kunst. Ik kan het wel mooi vinden, denk ik, maar nooit dingen goed in woorden uitdrukken en alles wat ik teken is toch lelijk, omdat ik alleen maar met mezelf bezig ben en nooit inspiratie zal hebben.
Gevoel: Bang, verdrietig
Gedrag: Mijn gedrag was goed dit keer. Ik ben niet op mijn gedachten ingegaan. Ik voelde het opborrelen. Wilde iets destructiefs gaan doen. Wilde van het gevoel af, maar in plaats daarvan ben ik naar het strand gefietst, op een terras gaan zitten en heb ik een kopje thee besteld.
Ik hoef niet direct van alles van mezelf te verwachten. Ik mag best lekker, vrijblijvend naar een museum gaan zonder dat ik super geïnspireerd hoef te raken of er meteen op moet reageren en misschien… Misschien mag dat altijd wel. Misschien verwacht ik ook wel teveel van mezelf en van het leven. Misschien hoeft het ook allemaal niet zo. Misschien is alles gewoon zoals het is zonder dat het de hele tijd ergens naartoe moet. Het gaat vanzelf wel ergens naartoe.
Straks ga ik een museum bezoeken.”
Ik weet die middag nog zó goed. Ik was een jaar gestopt met school om echt even mijn tijd en aandacht in mijn herstel te steken, maar toch maakte ik me continu heel erg druk om hoe het zou zijn als ik straks weer naar school ging en waarom ik nu dan geen kunst aan het maken was. Hier begon mijn besef: De toekomst komt wel goed. Als je maar dingen blijft doen en niet vervalt in destructief gedrag. Het hoeft niet perfect. Vind een balans tussen werken en genieten, spanning en ontspanning en het komt vanzelf. Vergelijk jezelf niet met anderen, het is niet eerlijk, want je bent niet hetzelfde. Doe wat goed voor jou is. Blijf gezond. Omarm je unieke blik. Doe hoe jij denkt dat het goed voelt.
Die middag schreef ik een blog over mijn museumbezoek. Niet over de kunstwerken, maar over hoe ik de tentoonstelling verkeerd om aan het bekijken was en die ervaring eigenlijk wel heel erg boeiend vond. Mijn knulligheid. Mijn blik op de wereld. Mijn manier van denken. Het mag er zijn. Ik mag er zijn. Het is zelfs leuk. Ik ben leuk. Gewoon, leuk. Een leuk mens. Een leuk mens dat leeft, vrienden heeft, hobby’s heeft, interesses heeft, dingen doet, plezier maakt, soms huilt, soms lacht, soms boos is. Het hoort erbij. Mens zijn. Mens mogen zijn. Op jouw manier. Wat wil je nog meer?
♥
Ik hoop dat jullie het leuk/interessant vonden om op deze manier een stukje uit mijn verleden met een eetstoornis en laag zelfbeeld te zien. Ik kan me voorstellen dat het soms lastig voor te stellen is dat wij van de redactie echt diep in de put gezeten hebben en ook geen uitweg wisten. Het raakt mij als ik lees hoe groot mijn zelfhaat was, maar het geeft me ook hoop dat het beter kan worden voor iedereen die hier nu middenin zit. Ik hoop dat jij die hoop ook meekrijgt en er vandaag weer voor gaat. Je bent leuker, mooier, slimmer en sterker dan je denkt. Jij kan hieruit komen. Echt.
♥
Geef een reactie