Als je een gebroken been hebt of een blinde darm ontsteking kan dit eenvoudig worden aangetoond met allerlei medische apparatuur. Als je heel ongelukkig bent en wanhopig bent kan het zijn dat niemand dit ziet. Bovendien is er geen medische apparatuur waarmee dit ook kan worden bewezen. De enige die kan aangeven en bewijzen dat het niet goed met je gaat ben je zelf. Wanneer je dit niet kan bewijzen of niet durft misschien omdat je het idee hebt dat je toch niet serieus genomen zal worden, kan je op een wanhopig moment overgaan tot een zogenaamde ‘schreeuw om hulp’.
Een schreeuw om hulp in de vorm van een destructieve actie zoals jezelf net wat te diep snijden of een zelfmoordpoging doen wordt niet altijd met evenveel begrip bekeken. (natuurlijk wil ik hiermee niet zeggen dat iedere destructieve actie een schreeuw om hulp is!) Het kan negatief worden betiteld als ‘schreeuw om aandacht’ of als ‘gewoon een beetje triest’. Je was al bang om niet serieus genomen te worden en dat word je na deze wanhoopsactie ook daadwerkelijk niet. Pijnlijk.
“Ook binnen hulpinstanties kan met ‘Een schreeuw om hulp’ niet altijd even serieus worden omgegaan. Ik weet nog dat een groepsgenootje van mij zichzelf pijn had gedaan. Ze had dit nog nooit eerder zo ernstig gedaan, maar was simpelweg radeloos. Hetgeen ze gedaan had werd door de medewerkers deels genegeerd, ze moest de volgende dag enkel praten over hoe dit in de toekomst te voorkomen. Voor de rest werd het een beetje doodgezwegen.”
Door de toenemende communicatie via social media zie je dit soort ‘schreeuwen om hulp’ ook online langskomen. Mensen zijn hier soms extreem open over hun gevoelens. Er worden bijvoorbeeld verkapte zelfmoord aankondigingen geplaatst of foto’s waarop mensen er extreem ongezond uitzien. Dit soort updates kunnen veel zorg opwekken, maar tegelijkertijd ook veel irritatie. Wanneer dit vaker gebeurt kan het zelfs zo zijn dat de betreffende persoon helemaal niet meer serieus genomen wordt, iets wat hij/zij juist zo graag wil en nodig heeft. Lees ook de blog: problemen publiceren.
Is het negatief oordelen over een schreeuw om hulp terecht of is dat meer iets wat past binnen onze huidige harde maatschappij? Iemand speelt niet voor de lol met zijn leven. Iemand is wellicht op zoek naar aandacht, maar niet omdat die zo graag in de spotlights staat, maar enkel omdat die ongelooflijk veel pijn lijdt.
Dit laatste wordt wellicht nogal eens onderschat. Mensen kunnen niet door het negatieve gedrag heenkijken, maar baseren hun mening op dat wat ze zien en vergeten dat de persoon over wie ze oordelen aan haar of zijn leven lijdt en gewoonweg wanhopig is. Omstanders doen dit niet met opzet. Het is nu eenmaal lastig om door een negatief masker heen te breken en naar de kwetsbare achterzijde ervan te kijken. Bovendien kan het goed zijn dat de persoon die schreeuwt om hulp ook nauwelijks meer bij zijn eigen kwetsbare kant kan komen. Het is, zeker voor mensen die weinig verstand hebben van psychische problemen, dan erg lastig om daar wel te komen.
Ook ik vind het soms lastig om op social media door het destructieve gedrag heen te kijken. Iedere dag zie ik wel een indirecte schreeuw om hulp langskomen. Wat doe je daarmee? Reageer je erop of bekrachtig je daarmee het gedrag? Reageer je op het gedrag of negeer je dat en geef je aandacht aan de problemen die erachter zitten? Persoonlijk denk ik dat wanneer het gaat om social media het ‘t beste is om de betreffende persoon (wanneer dit echt een vriend(in) van je is) even een privébericht te sturen met een reactie op de update. Je kunt wel openbaar reageren, maar voor je het weet onstaat er een discussie over die persoon. Bovendien, waarom zou je zulke persoonlijke dingen openbaar bespreken? Als het gaat om een schreeuw om hulp, dan is het goed om te kijken naar het daadwerkelijke probleem. Waar wil de persoon aandacht voor, hulp voor? De daadwerkelijke schreeuw om hulp kan je kort aandacht geven, maar uiteindelijk zou ikzelf meer aandacht geven aan hetgeen erachter zit.
Het is naar dat voor sommige mensen een schreeuw om hulp soms als noodzakelijk voelt, als enige manier om serieus genomen te worden, hulp te krijgen. Het zou zoveel fijner zijn als je ‘gewoon’ aan kan geven wat er aan de hand is en hiervoor ook de hulp en steun krijgt die je zo hard nodig hebt. Neem een schreeuw om hulp altijd serieus, wees dankbaar voor het feit dat je nu in ieder geval nog iets kan betekenen voor die persoon.
Hoe ga jij om met ‘een schreeuw om hulp’?
Of heb jijzelf ervaring met ‘schreeuwen om hulp’?
Geef een reactie