Een time-out, time-in of ontslag
Misschien heb jij het weleens meegemaakt of is er wel eens mee gedreigd: een time-out of ontslag. Bij een time-out wordt je gedurende een bepaalde periode naar huis gestuurd. Bij ontslag wordt je definitief naar huis gestuurd en wordt je behandeling beëindigd. Naast een time-out en ontslag bestaat er ook nog een time-in. Meestal word je dan enkel buiten therapie gezet, maar wordt wel verwacht dat je aanwezig bent op de therapielocatie. Het krijgen van een time-out of ontslag kan heel naar zijn. Het kan je boos maken en frustreren, maar is dat terecht?
Gewichtseisen
'Ik ben boos! Ik weer buiten therapie gezet, enkel omdat ik 3 ons te weinig weeg. Ik vind het echt belachelijk, waar slaat dat nou op? Drie ons stelt toch niks voor? Alsof ik met drie ons ineens niet meer normaal in therapie kan zijn! En wat heeft het nou voor nut om dan een time-in te krijgen, alsof ik daar kilo's van aankom, stelletje sukkels'
Een reden dat je buiten therapie wordt gezet kan zijn omdat je niet voldoet aan de gewichtseis die de instantie hanteert. Als het goed is zijn hierover aan het begin van je behandeling afspraken gemaakt. Kom jij die afspraken niet na, dan kan je hiervoor een waarschuwing krijgen of kan je tijdelijk buiten therapie worden gezet totdat je weer op het juiste gewicht zit. Je kan hierover, zoals in de quote hierboven, heel boos worden, maar feit blijft dat jij een afspraak hebt gemaakt en jij je hier niet aan houdt. Drie ons stelt inderdaad weinig voor, maar dat geldt ook voor jou: Jij had er best voor kunnen zorgen dat je drie ons meer woog.
Afspraken over gewicht kunnen als straf aanvoelen, maar ze kunnen ook een waardevolle en noodzakelijke stok achter de deur zijn. Want natuurlijk zeg je 'Nee, ik zal mijn proberen om niet onder een bepaald gewicht te komen', maar proberen is veelal iets anders dan daadwerkelijk doen. Een verslaafde die zegt dat hij echt zal proberen geen drugs meer te gebruiken, geloven wij ook niet. Hij of zij heeft ook een stok achter de deur nodig. Dit geldt ook voor een eetstoornis. Als je niet streng optreedt tegen een eetstoornis, neemt hij als het ware een loopje met je.
Wat wel belangrijk is, is dat er invididueel wordt bekeken naar wat haalbaar is en welk gewicht passend is. Ook is het van belang dat afspraken over gewicht altijd in goed overleg worden gemaakt. Als je het bij voorbaat al helemaal niet eens bent met de gewichtseisen, dan is de kans groot dat je behandeling spaak loopt en dat er op een bepaalde dag een time-out of ontslag volgt.
Niet goed in behandeling zijn
'Ze vinden dat ik niet goed in therapie ben. Ik maak geen stappen ofzo. Daarom moet ik nu een week naar huis om na te denken over hoe ik verder wil. Ik vind het maar onzin. Ik doe juist heel erg mijn best in therapie. Ik kan er toch niets aan doen dat het nog niet beter gaat. Thuiszitten gaat me sowieso niet helpen.'
Hard werken in therapie is niet eenvoudig. Er is niet één vaste route die je moet begaan en die iemand je even kunt wijzen. De route door jouw behandeling moet je zelf vinden en dat lukt je alleen maar door je heel kwetsbaar op te stellen en door je angsten aan te gaan. Wanneer je dit niet doet en op een veilig eiland blijft toekijken en altijd uitwegen voor jezelf vasthoudt, zal je stilstaan in therapie en kan het zijn dat je na een aantal bijsturingen en 'waarschuwingen' tijdelijk buiten therapie wordt gezet zodat je de tijd en ruimte krijgt om echt bij jezelf en je problemen stil te moeten staan. Als je in behandeling bent, zeker wanneer het gaat om een dagbehandeling of opname, wordt je dagindeling grotendeels voor je bepaald. Er is veel afleiding en veel mogelijkheid om steun te krijgen van anderen. Dit kan er ook voor zorgen dat je minder bij je eigen problemen komt. Wanneer je thuis belandt met een time-out kan je ineens weer dubbel zo hard ervaren waarom je nou eigenlijk in therapie bent gegaan, wat je extra motivatie kan opleveren en een ingang om hard te werken in therapie.
Destructief gedrag
'Omdat ik mezelf weer pijn heb gedaan, moet ik een week naar huis. Ik begrijp dat niet, want dit is toch juist één van mijn problemen. Ik word nu dus eigenlijk naar huis gestuurd voor de problemen waarom ik hier in therapie ben. Ik vind dat maar raar.'
Destructief gedrag, waaronder jezelf pijn doen, is een manier om met spanning en nare gevoelens om te gaan. Wanneer je hier je toevlucht in zoekt, hoe je minder te voelen en minder bezig te zijn met je ware problemen. Als je aan je problemen wilt werken in therapie is het belangrijk dat je stopt met dit gedrag, omdat je anders niet goed bezig kan zijn met de achterliggende problematiek. Iemand die verslaafd is aan drugs moet ook eerst helemaal stoppen met gebruiken alvorens er gewerkt kan worden aan de oorzaken van de verslaving. Als de verslaafde tijdens de behandeling telkens weer zijn toevlucht zoekt tot drugs, dan zal de therapie nooit goed op gang komen. Jezelf beschadigen is, wanneer je voldoende steun hebt om je heen, een keuze*: Je kunt ervoor kiezen om hulp te vragen en afleiding te zoeken OF om jezelf pijn te doen. Het is aan jou om, wanneer je in behandeling bent, voor dit eerste te kiezen. Doe je dit keer op keer niet, dan kan de behandeling niet effectief zijn en kan worden gekozen voor een tijdelijke time-out of een definitief ontslag.
*N.b. Ik bedoel hiermee niet dat je ervoor kiest om de drang te hebben tot jezelf pijn doen. Maar wanneer je in behandeling bent en veel steun hebt, ben jij degene die besluit wat je met die drang doet, die keuze (wel of niet jezelf pijn doen) kan alleen jijzelf maken. Natuurlijk kan dit 'er niet voor kiezen' heel moeilijk zijn en soms als onmogelijk aanvoelen.
Tegenwerken = jezelf tegenwerken
'Ik moet met ontslag omdat ik bepaalde dingen niet doe die me worden gevraagd in therapie. Ik ben het gewoon niet met alles eens en weet dat sommige dingen niet goed voor mij zijn. Blijkbaar mag ik dan niet voor mezelf kiezen. Ik vind het belachelijk dat ik met ontslag moet, die mensen zouden me toch juist moeten helpen?'
Misschien heb je door de jaren heen 'Je afzetten tegen allerlei dingen' als coping mechanisme ontwikkeld om je niet door mensen te laten raken en je niet kwetsbaar te hoeven opstellen. Dit kan lange tijd van pas zijn gekomen, maar je nu in therapie gaan tegenwerken. Je bent het hierdoor voortdurend niet eens met de behandelmethode van de instantie en wilt aan allerlei opdrachten niet meewerken. Dit is jouw manier om niet bezig te hoeven gaan met jouw werkelijke problemen. Zolang jij je afzet, vecht tegen en strijd voor een andere behandelmethode, hoe je je niet kwetsbaar op te stellen. Dit zorgt er helaas tegelijkertijd voor dat je niet de steun en aandacht krijgt waarvoor je in therapie bent gegaan. Mensen willen jou graag helpen, maar mogen dat niet van jou omdat ze het zogenaamd niet goed genoeg doen. Hierdoor kan je terechtkomen in en soort 'zie je wel patroon'. Zie je wel, mensen willen/kunnen me niet helpen, zie je wel, er wordt niet naar me geluisterd.
Soms kan je je beter neerleggen bij een bepaalde behandelmethode en de controle uit handen geven. Je hebt het jaren op jouw manier gedaan en die manier heeft niet altijd even goed gewerkt ;), dus misschien moet je nu eens een andere manier een kans even. Een hulpinstantie is geen democratie, jij gaat niet door jouw mening de regels en methode van een instantie veranderen. Je kunt je aandacht beter op jezelf richten en jezelf veranderen, dan op de organisatie en die proberen te veranderen.
Crisis
'Ik moet tijdelijk naar een andere afdeling omdat ik té negatief ben en daarom een gevaar voor mezelf ben volgens de hoofdbehandelaar. Ze vinden het ook niet veilig voor de groep. Dat snap ik niet zo goed, maar ja, het zal wel. Het voelt echt als straf.'
Wanneer het erg slecht met je gaat en je om allerlei mogelijke redenen in een soort van crisis terecht komt, kan dit onveilig aanvoelen voor de groep. Zij gaan zich verantwoordelijk voor jou voelen, omdat jij geen verantwoordelijkheid voor jezelf neemt of kan nemen. Hierdoor kunnen jouw groepsgenoten ook niet volledig bezig zijn met hun eigen problemen, want er gaat veel aandacht naar de zorg voor jou. Naast dat het geen veilige situatie is voor je groepsgenoten, is het ook geen veilige situatie voor jou. Je kan niet goed in therapie zijn, wanneer er een dreigende situatie is. Werken aan achterliggende problematiek heeft geen enkel nut als jij je eigen veiligheid niet kan garanderen. Daarom kan het soms beter zijn om wat extra steun en veiligheid te krijgen door tijdelijk naar een andere (crisis) afdeling te gaan. Je moet dit niet zien als straf, dit is enkel uit zorg voor jou.
→ Gebruik het als leermoment
Boos thuiszitten en bijval zoeken voor 'hoe idioot het is dat je een time-out of time-in hebt gekregen' helpt je niet vooruit. Probeer, hoe lastig ook, de tijd die je hebt te gebruiken om stil te staan bij jezelf en de situatie. Hoe komt het dat jij in deze situatie terecht bent gekomen? Is er iets gebeurd wat je wellicht kan zien als terugkerend patroon in je leven. Praat er met mensen over op een open en niet veroordelende manier en vraag om advies en steun. Gebruik je time-in of time-out als leermoment. Zoiets wordt enkel gedaan om je verder te helpen, niet om je te straffen.
Heb jij ervaring met een time-in, time-out of ontslag?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Tijdens mijn opname ( niet voor es) was ik zeer destructief en op het laatst zelfs bijna dagelijks een gevaar voor mezelf. Ik lag meer in het ziekenhuis dan dat ik bezig was met mijn behandeling. Tot ik een gesprek kreeg dat ik een time -out zou krijgen wanneer ik weer destructief zou zijn. En er dan zou besproken worden of mijn behandeling moest stoppen omdat ze niet verantwoordelijk wouden zijn voor als het mis zou gaan. Dit heeft mijn ogen wel geoepend. Want het was immers de laatste plek waar ik mijn hoop op had gevestigd, na deze opname was er niks meer.
Ik ging mijn crisisplan gebruiken, ging om hulp vragen wanneer ik hoog in spanning zat, ik begon de vaardigheden te gebruiken die ik geleerd had.
En ja de drang was hoog, maar de prijs die ik daarvoor moest betalen was nog veel hoger.
Vanaf dat moment ging het heel goed, en tuurlijk had ik nog wel eens een misser, maar ik had inmiddels ook laten zien dat ik het kon.
Ik denk dat het goed is dat ze zulke maatregelen hanteren, want soms zie je zelf niet meer alles helemaal helder en moet je even wakker geschud worden, ik ben blij dat ze dat bij mij gedaan hebben, anders had ik niet gestaan waar ik nu stond..
Maar nu snap ik het al veel beter...
Toen ik bij diezelfde instantie in een intensievere behandeling zat waren die maatregelen de 'normale' motiverende stok achter de deur waarvoor ze bedoeld zijn, toen was het wel helpend.
Het heeft echt twee kanten wat mij betreft, ik heb het goed en werkend gebruikt zien worden, maar soms leken de regeltjes en het systeem ook belangrijker dan de persoon en wat voor hem/haar goed zou zijn op dat moment.
Dit is onzin. Dan is het hebben van een eetstoornis, of gewoon een depressie dat ook.
maar ik moet zeggen dat dit volgende stukje me wel een beetje frustreerde, "Jezelf beschadigen is, wanneer je voldoende steun hebt om je heen, een keuze: Je kunt ervoor kiezen om hulp te vragen en afleiding te zoeken OF om jezelf pijn te doen" want zo zie ik het absoluut niet.. Ik was in opname, had goede begeleiding, maar zat zo vast aan zelfbeschadiging dat het zeker geen keuze was. Maar verder tof artikel, goed.
Verder een erg goed en helder stuk!
Ik vond het vreselijk dat ik weer naar een vreemde omgeving moest maar ik denk dat dit uiteindelijk een hele goede keus is geweest. De manier van werken op Rintveld (nutri en sonde, en gedwongen voeding) heeft me uiteindelijk wel er doorheen getrokken. Niet dat de behandeling op de Ruyterstee niet goed was, zeker wel! Maar het werkte niet voor mij
Doe er zelf niet aan, maar mij lijkt inderdaad dat zelfbeschadiging geen keuze is. Net wat -Melancholy zegt; dan zijn een eetstoornis en depressie dat ook (ben ik op moment trouwens een interessante discussie over aan het voeren met mijn huidige therapeut, die meent dat een es wél een keuze is).
Goed blog!
Zie het ook als iets wat de therapiesfeer kan verbeteren.
Als een ander constant negatief is, constant niet aankomt, constant slecht smeert, toch veel meer beweegt terwijl dat niet mag (en vervolgens begint te zeuren dat degene echt zoooo hard haar best heeft gedaan om aan te komen) ga jij je daar ook aan irriteren! en dat motiveert jou ook niet, andersom geldt natuurlijk dus hetzelfde.
Wat betreft zelfbeschadiging: (ik ben het er niet mee eens dat het per se een keuze is, want dan zouden eetbuien dat ook zijn). Maar ik spreek wel uit ervaring dat daar zoveel aandacht naar uit ging (omdat het zo schokkend was en dat toch echt belangrijker werd op dat moment dan andere dingen). Ook werd het een manier werd om te zeggen: het gaat niet goed, anderen komen mogelijk dan ook op dat soort ideeën. MAAR wat ik daar wel lastig aan vind: consequenties er aan stellen betekent ook dat je de kans verkleint dat mensen het eerlijk aangeven.
Verder: ze geven niet in één keer een time out, daar gaan meerdere dingen aan vooraf. Die 300 of wat mij betreft 100gram klinkt heel onbenullig, maar het gaat altijd om meer dan dat.
Liefs!
*N.b. 'Ik bedoel hiermee niet dat je ervoor kiest om de drang te hebben tot jezelf pijn doen. Maar wanneer je in behandeling bent en veel steun hebt, ben jij degene die besluit wat je met die drang doet, die keuze (wel of niet jezelf pijn doen) kan alleen jijzelf maken.'
Zonde dat het nu vooral daar over gaat, terwijl dat geheel de strekking van de blog niet is.
alsof we een soort apart zijn, die zus of zo moeten worden aangepakt om weer in het systeem te kunnen functioneren.
De mensen die echt diep in hun eetstoornis zitten, laten we dan eigenlijk in de steek als we ze met ontslag sturen, want als je nooit meer terug komt in het systeem van hulp, ga je uiteindelijk dood aan je eetstoornis en de hulpverlening kan het dan altijd terugspelen op jou, dat jij niet wilde, kon etc.
Ik weet niet of we dat zo zouden moeten willen.
De nadruk en nauwkeurigheid met het gewicht bij vele behandelingen is naar mijn idee niet altijd helpend als je iemand juist van de obsessie met gewicht wilt afhelpen. Gelukkig voor mij kwam ik bij HC, waar alleen globaal naar het aankomen/afvallen wordt gekeken.
'Het probleem zit in de inconsistentie van het systeem: Als je boven verwachting veel aankomt word er gezegd: "je lichaam kun je niet controleren, dit wil niet zeggen dat je teveel hebt gegeten" en als je iets te weinig aankomt dan wordt er meteen gezocht naar een oorzaak, en moet je verantwoorden waaraan het ligt. Dat meten met twee maatstaven zorgde ervoor dat ik de andere kant niet kon geloven, namelijk dat je lichaam niet te controleren is en je op je lijf moet vertrouwen.'
Precies dat! Heb het zelf nooit meegemaakt, maar dat is echt exact wat ik altijd denk.
Een goed artikel wel, dat mij meer inzicht geeft.
Vrees (en hoor ook steeds van instanties zelf) dat een interne behandeling bij mij veel van die problemen zouden geven. Vandaar dat ze dat met mijn autisme en andere stoornissen liever niet willen, en ik meestal ook niet.
Ik vraag me af hoe het zit met het lage zelfbeeld en het perfectionisme dat heel vaak samengaat met een ES, wat zo'n "afwijzing" natuurlijk heel erg maakt...
Het klopt allemaal wel in theorie maar ik mis een beetje de liefde in alles, de gelijkwaardigheid:
alsof we een soort apart zijn, die zus of zo moeten worden aangepakt om weer in het systeem te kunnen functioneren.
De mensen die echt diep in hun eetstoornis zitten, laten we dan eigenlijk in de steek als we ze met ontslag sturen, want als je nooit meer terug komt in het systeem van hulp, ga je uiteindelijk dood aan je eetstoornis en de hulpverlening kan het dan altijd terugspelen op jou, dat jij niet wilde, kon etc.
Ik weet niet of we dat zo zouden moeten willen.
ik ben het hier dus zooooooooooo mee eens!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik zal niet zeggen dat ik een alternatief heb, maar met name het verhaal erachter is voor mij echt enorme onzin. Hulpverleners weten ook wel dat iemand met een eetstoornis in een time-outweek geen gewichtseis gaat halen. Hulpverleners kunnen nog zo blijven benadrukken dat je gewichtseis eigen verantwoordelijkheid is, als je te veel aankomt, mag je dat ineens niet meer toeschrijven aan te veel eten. Dat is, zoals eerder gezegd, weinig consistent en vooral minder geloofwaardig. Hulpverleners weten ook wel dat een time-outsysteem gewoon wordt ervaren als straf (ongeacht of het zo bedoeld is of niet). Het belangrijkste is voor mij dat wordt toegegeven dat hulpverleners simpelweg niets beters weten dan een straf- en beloningssysteem en dat ze niets anders kunnen dan machtsmiddelen inzetten.
Human Concern was echt een verademing na de straffen en beloningen van de kliniek waar ik eerder gezeten heb. Gewoon, mogen zijn (of ontdekken) wie je bent, autonoom zijn in wat je doet en vooral onvoorwaardelijk in therapie mogen zijn. Gaat er eens iets mis? Prima, dan kunnen we daarover praten zonder therapieban, eetlijstvergroting of wat dan ook. Vertrouwen, onvoorwaardelijkheid en autonomie zijn daar echt sleutelwoorden geweest. Heeft mij in ieder geval een stuk beter geholpen dan die enorme focus op gewicht, straffen, beloningen, dreigend ontslag en nog meer hints dat je gewoon een hopeloos, onwelwillend en niet te helpen geval bent.
('ja maar zij..' ) Dat werkt echt niet motiverend (Ik heb er altijd een gigantische hekel aan gehad als mensen hun afspraken niet na kwamen, niet fatsoenlijk hun boterhammen smeerden, continu bleven afvallen of hun aankomeis niet haalden en ga zo maar verder. ). Je wilt ook dat de therapiesfeer goed blijft en motiverend blijft en dat gebeurt op die manier niet. Als je laat zien dat je alles kan maken: dan gaan mensen daar ook gebruik van maken. Kan je wel zeggen: ja maar in het echte leven heb je dat ook dat je dit soort dingen ook die het moeilijk maken: maar die stappen zijn aan het begin al moeilijk genoeg.
En als therapie blijkbaar op dat moment niet werkt.... dan moet er toch iets anders? En nee dat betekent niet dat je behandeling niet waard zou zijn, want ik ben het wel degelijk met je eens dat het belachelijk is om bij wijze van op straat gezet te worden op het moment dat je zo vast zit....
En mooi wat was geschreven over de liefde, dat mis ik ook zo: een beetje aanmoediging, een complimentje, begrip voor hoe moeilijk het ook is, een knipoogje of warme glimlach. Het is allemaal streng en koud.
De therapie voor mijn dochter lijkt averechts te werken, wij denken over stoppen.
Erg informatief daar hebben we iets aan en kunnen nu beter snappen als men het er over heeft binnen onze familie.
Bekijk eens de docu 'beschadigd' die nu op tv is van jessica villerius.
Ik denk dat iedereen die ooit aan ZB heeft gedaan het met me eens kan zijn dat een non contract zelden een oplossing biedt. Beter zou het zijn om alternatieven te gaan ontwikkelen voor de ZB.
En tegenwerken is nu juist een van de kenmerken van een eetstoornis..
Ja, er moeten regels zijn, maar iemand ontslaan omdat hij de gewichtseis niet haalt vind ik belachelijk en helemaal niet keer van deze tijd waar er meer behandeling op maat zou moeten zijn. waar moet je dan naar toe?!
Ik hoop dat klinieken in de toekomst wat meer naar t individu kijken en naar positieve stimulans, zoals bij zelfhulp meer gebeurt zoals bij stichting jij.
Of iemand wegsturen omdat hij/zij niet vordert. Ik snap ook wel dat je op een bepaald moment als behandelaar niet meer weet wat te doen, maar je komt daar omdat je problemen hebt. Als je iemand wegstuurt omdat het te slecht gaat, zal diegene niet snel meer hulp durven zoeken en gaat het alleen maar verder bergafwaarts. En dat is toch niet wat je als hulpverlener wilt, of wel?
Het doet mij denken aan het straf- en beloningsprincipe dat al vanaf het midden van de jaren 70 wordt toegepast. Hopelijk vindt men een andere manier om mensen te motiveren.
Ik hoop dat iemand deze vraag kan en wil beantwoorden.
Ik voel er niks meer voor om weer met een therapie te beginnen.
Zo simpel is het niet hoor!!! Je lichaam is geen machine, dus ook al eet je meer dan je aankomlijst/eetlijst, je kan niet weten of je dan x ons aankomt of afvalt of stabiel blijft. Daarnaast is de mentale strijd ook enorm zwaar en kun je je zo hard vechten, er alles aan doen, maar 'er best voor zorgen dat je 3 ons meer woog'. is dan wel erg rot verwoord als je alles hebt gegeven. "Ja als je harder had gelopen dan was je kampioen geworden in plaats van 2e".. ondertussen ligt diegene volledig uitgeput op de grond bij de finish...
Als aankomen zo simpel was...