Ik houd niet van winkelruiten. En niet van waterplassen en autoramen. Spiegels zijn al helemaal uit den boze. Ik hoef maar een glimp van mezelf op te vangen, of er zit een duiveltje op mijn schouder die van alles in mijn oor fluistert. Hoe ik weet dat het een duiveltje is? Nou, objectief gezien kan hij niet de waarheid spreken. Met een lengte, broekmaat en gewicht is het – lijkt me – onmogelijk om te dik te zijn.
En toch hoor ik ik dat. De hele dag. Bij elke blik in een winkelruit, waterplas, autoraam en spiegel. ‘Mijn benen zijn echt gigantisch dik’. ‘Jeetje, je hebt echt een buikje gekregen zeg’. ‘Je kont is echt groot geworden, vies vet varken’. ‘Mijn spieren zijn weg… Zoveel vet!’. ‘Je ziet er niet meer slank uit. Je bent gedoemd om moddervet te worden. De oplettende lezer ziet dat deze gedachten op twee manieren zijn geformuleerd. De ene keer is het een gedachte die van binnen komt: ‘Mijn benen zijn dik’. De andere keer wordt er iets tegen mij gezegd: ‘Je kont is belachelijk groot geworden, vies vet varken’. Het loopt door elkaar, zo erg is het verweven met ‘mij’.
Deze week zag ik de documentaire ‘Emma wil leven‘. Extreme ellende: een hoopje verdriet dat niet meer kon lopen en nauwelijks kon praten, maar vooral niet kon eten. Wetend dat ze de dood in de ogen keek, lukte het haar niet. Toen ze voor het leven koos, was het te laat. Haar lichaam was ernstig beschadigd en kon niet meer voor haar vechten. Emma overleed op 18 jarige leeftijd. Ik was geschokt door dit verhaal, en met mij heel Nederland. De ernst van de ziekte anorexia is zonder twijfel duidelijk geworden. Wetend dat je op het randje van de dood balanceert en dan nóg niet kunnen eten.
Maar iets in mij schreeuwt: ‘NEE!’. Nee, BNN! Nee, Nederland! Nee, iedereen die de documentaire ziet! Hoe heftig en waar dit verhaal ook is, het is niet het complete verhaal. Het is het topje van een ijsberg die zoveel groter is dan wij ons beseffen, zoveel groter dan we misschien wel willen weten. Want naast die vrouwen en mannen die extreem dun zijn en anorexia hebben, gaan er nog zoveel meer gebukt onder de ellende van een eetstoornis die minder zichtbaar is. Boulimia, Binge Eating Disorder, Eetstoornis Niet Anders Omschreven. Minder zichtbaar, soms onzichtbaar, maar niet minder ernstig. Hun lichaam laat van buiten misschien weinig zien, maar van binnen gaan ze kapot, lichamelijk en geestelijk. Hun leven is gevuld met eenzaamheid, wanhoop en verdriet. Een eetstoornis gaat over zoveel meer dan eten, gewicht en afvallen.
En hoewel ze niet zo mager zijn als Emma, lopen ze wel degelijk het risico om te overlijden aan de gevolgen van hun ziekte. Mocht ze dit bespaard blijven, dan liggen er talloze andere problemen op de loer. Onvruchtbaarheid, botontkalking, onherstelbare schade aan het verteringsstelsel, stemmingswisselingen, depressie, hartstilstand of zelfdoding. Het zijn mensen zoals jij en ik. Jong en oud, man en vrouw, dik en dun, die elke dag strijden tegen een ziekte die eetstoornis heet.
Zelf ben ik sinds een poosje weer op de weg terug. Ik eet weer brood en smeer er soms zelfs bleg op dat ik lange tijd eng vond. De WC krijgt geen extra bezoekje meer na een maaltijd. Ik schrijf het in twee zinnen op, maar deze overwinningen staan voor maanden vechten. Maanden vol verdriet, eenzaamheid en wanhoop. Ik ben van normaal- naar ondergewicht gegaan en van ondergewicht naar extreem gespierd. Ik heb dagen boven de WC gehangen en geleefd op rauwe groenten, yoghurt en fruit. Ik heb gelogen om mijn geheim te bewaren, ben eenzaam geweest en heb mijn lichaam pijn gedaan. Nu ik het schrijf, lijkt het bijna een ander leven. En toch is het waar, dit was mijn leven. Ondertussen schijn ik er redelijk normaal uit te zien. Je begrijpt dat ik dat vertaal als ‘moddervet’.
Buitenstaanders zullen niet snel vermoeden dat ik een (ex)eetstoornispatiënt ben. Toch moet ik nog steeds iedere dag vechten. De strijd van binnen is nog niet gestreden. Ik heb er niet voor gekozen om ziek te worden, maar vecht nu wel iedere dag om te blijven kiezen voor herstel. Dankzij veel lieve mensen in mijn omgeving en vele pogingen om hulp te krijgen, ontwikkel ik steeds meer kracht om te blijven vechten. De hoop op genezing blijft groeien. De strijd is er nog elke dag. Ik weet dat duizenden mensen – het onzichtbare deel van de ijsberg – hetzelfde gevecht voeren, iedere dag opnieuw. Ik heb het geluk dat mijn wens om te leven op tijd kwam, in tegenstelling tot bij Emma. De kans op genezing begint bij herkenning. Laten we zoveel mogelijk mensen met een (verborgen) eetstoornis de kans geven om te leven. Strijd jij mee?
♥
Geef een reactie