Eigen schuld, die eetstoornis

Misschien herken je het wel, dat je jezelf de schuld geeft van alle narigheid die de eetstoornis met zich meebrengt. ”Ik heb er toch zelf voor gekozen om deze eetstoornis te krijgen.” of ”Ik wilde toch zelf zo nodig afvallen.” Misschien voelt het wel afsof jij zelf hebt gekozen om een eetstoornis te ontwikkelen, alsof je best hebt gedaan deze eetstoornis te krijgen. En nu je hem dan eenmaal hebt neem je het jezelf alleen maar kwalijk. 

Wanneer je het verdriet ziet in de ogen van je ouders, partner of vriendinnen raakt dat je of maakt het je juist heel erg boos, omdat je het jezelf verwijt dat zij daarverdrietig zijn. 

”Ik kan het mezelf niet vergeven. Iedereen heeft me gezegd dat ik ermee moest stoppen en ik ging gewoon door!” 

Soms denk je misschien dat je niet sterk genoeg bent, niet genoeg je best doet om te herstellen. Alsof je er zelf voor gekozen hebt dat het moeilijk is om van een eetstoornis af te komen. Kijk dan ook eens naar de dingen die je al wel bereikt hebt en vooral ook naar de dingen die jij nodig hebt om stappen vooruit te zetten. Misschien heb je nog niet de juiste behandeling, wil je te snel dat het goed gaat of heb je nog wat meer steun nodig. Je hoeft jezelf niet altijd te verwijten dat het nog niet gaat zoals je zou willen. ###

”Ik wilde toch zelf zo graag afvallen.”

Ooit heb je het misschien besloten, bedacht of het is erin geslopen; Je wilde afvallen. De eerste periode wist je misschien wel helemaal niet waarom je het wilde, maar dacht je gewoon: ”Ik wil dunner.” Het lijnen is misschien wel doorgeslagen zonder dat dit ooit je bedoeling is geweest. Misschien was je altijd wel een snoeper en is je snoeperigheid over gegaan in eetbuien waarmee je gevoelens weg bent gaan eten. Jij hebt er niet voor gekozen, maar het is wel gebeurd. Neem jezelf dat niet kwalijk, maar kijk naar wat je onderdrukt en vraag daar hulp voor. 

”Ik wilde een eetstoornis.”

Ergens heb ik altijd gedacht dat het fijn zou zijn om mager te zijn, af te vallen en ik heb zelfs gedacht dat ik graag anorexia wilde hebben. Ik denk dat dit al gedachen vanuit de eetstoornis zijn. Deze maakt dat je gaat denken dat anorexia goed is, mager zijn goed is en het een prestatie is om een eetstoornis te hebben. Wanneer je eenmaal het label krijgt ”eetstoornis” voelt dat misschien als bevestiging dat je iets kunt. Blijf er aan denken dat een eetstoornis geen talent is waar je goed in kunt zijn, maar een nare, slopende stoornis en verwijt jezelf niet dat je die hebt gekregen, maar ga er tegenin! 

Jij wilde dit niet, ook al lijkt dat soms zo. Je wist op dat moment waarschijnlijk geen andere manier om met het leven om te gaan.  Zo ook wanneer je eetbuien hebt of andere problemen met eten hebt. Je dacht dat dit een oplossing was. En nu het een functie heeft gekregen, kom je er niet meer zo snel van af. 

Door jezelf verwijten te blijven maken, boos te blijven op jezelf omdat je anderen verdriet doet of dingen niet door kunnen gaan door je eetstoornis, blijf je vastzitten. Je wilt leren om beter voor jezelf te zorgen, maar ondertussen straf je jezelf af omdat je dat juist zo moelijk vindt. Het gaat je helpen om jezelf los te zien van je eetstoornis. Jij hebt die eetstoornis, maar je bent het niet. Zie jezelf echter ook weer niet als slachtoffer van je eetstoornis. Het overkomt je dan wel, maar je bent er zelf ook nog steeds!

Probeer jezelf niet af te straffen en aan de andere kant toch je verantwoordelijkheid te nemen. Misschien wil je te snel, heb dan geduld. Misschien ontwijk je dingen, probeer het dan aan te gaan. Heb je geen motivatie, zoek deze dan op of praat er over. Dit werkt beter dan stilstaan bij je schuldgevoel. 

Jij hebt geen schuld aan het krijgen van deze nare stoornis, maar je hebt nu wel de keuze om daar tegen te gaan vechten en te overwinnen!

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

22 reacties op “Eigen schuld, die eetstoornis”

  1. Wow, dit had ik even nodig.
    Ik zit de laatste tijd echt zo van: Ik heb er zelf voor gekozen om te gaan afvallen, ik kies er zelf voor om steeds weer te gaan eten, wat dan overslaat in een eet bui. Hmm, dankje Nouska. Ik zal het bij me houden.

  2. Zo heeel herkenbaar….

  3. Mooi stukje, zoals clairr al zegt, ik had dit ook ff nodig! respect!

  4. Pff.. wat is dit goed beschreven zeg! heel herkenbaar. Ene kant soort van opluchting dat dit artikel er is… maar ook super veel confrontatie.. wat overigens misschien ook wel een goed iets is…

  5. “Ik wilde een eetstoornis.
    Ergens heb ik altijd gedacht dat het fijn zou zijn om mager te zijn, af te vallen en ik heb zelfs gedacht dat ik graag anorexia wilde hebben. Ik denk dat dit al gedachen vanuit de eetstoornis zijn. Deze maakt dat je gaat denken dat anorexia goed is, mager zijn goed is en het een prestatie is om een eetstoornis te hebben. Wanneer je eenmaal het label krijgt ”eetstoornis” voelt dat misschien als bevestiging dat je iets kunt.”

    Daarin herken ik mezelf erg! Al vanaf dat ik heel erg jong was wist ik van anorexia
    en dacht ik dat het bewonderenswaardig was dat sommige mensen heel weinig konden eten en heel dun konden worden,
    terwijl ik wist en van ouders hoorde dat ik dik was en altijd te veel at.

  6. Echt heeeeeeeel herkenbaar. Dat schuldgevoel wordt bij mij ook heel erg versterkt door het pro-ana gedoe. Ik zat toch zelf op pro-ana sites? Ik ben er zelf mee begonnen, ook al weet ik dat ik het deed om ergens bij te horen, ik deed het wel zelf. Bedankt voor dit mooie artikel.

  7. wow!dit is echt zooo herkenbaar 🙁

  8. Heel goed geschreven, en helaas, heel herkenbaar.

  9. Noushka: Dank je wel! Zo zo herkebaar , en net wat Fayee zegt ook, confronterend, voor mij ook erg verdrietig en moeilijk te geloven dat het niet mijn schuld is, als je het ook vaak hoort: ‘als JIJ nou eens GEWOON ..( aaaargh) ging eten ipv ….deze aanstellerij’ , etc…pijnlijk, maar hierdoor okk goed denk ik, dat toch misschien niet zlelf alle schul aan ‘ mijn’ eetstoornis heb. Zonnestraal Noushka shines! Thanks!

  10. Oh dit is zo vreselijk herkenbaar! Ik weet nog goed dat ik voor mezelf ook letterlijk een begindatum in mn hoofd had gepland en daarnaar toeleefde…

  11. Super herkenbaar! Ik heb het er vandaag nog over gehad met mijn psychologe. Ik heb het gevoel dat het mijn schuld is dat mijn ouders en zusje zo verdrietig zijn..

  12. Ik schaam me heel erg, maar ik wilde op een gegeven moment echt een eetstoornis. Volgens mij had ik er toen al wel een, meer richting boulimia niet purgerend. Ik had er toen veel last van, maar ik braakte niet en had een gezond gewicht, dus geen eetstoornis voor mijn gevoel. Ik dacht, als ik nu gewoon ga braken en af ga vallen heb ik wel een eetstoornis en mag ik om hulp gaan vragen. Dus… dat heb ik ook gedaan en nu zit ik met een ernstige eestoornis waar ik niet meer vanaf kom

  13. zoo herkenbaar ;(

  14. Ooh wow wat herkenbaar! Ik weet nog dat ik dacht: Het leven met een eetstoornis zou vast veel makkelijker zijn want dan ben ik tenminste dun… Nou het is echt de omgekeerde wereld, het is zeker niet makkelijker. Ik voel me ook ontzettend schuldig over die gedachte en mijn eetstoornis. Vooral als mensen zich zorgen over mij maken want dat wil ik helemaal niet en ik vind het ook helemaal niet nodig. Maar ik voel me dan weer zo schuldig omdat ik niet zie hoe zij mij zien en hoe ze over mij denken…

  15. Wow.
    Dit is zo niet normaal herkenbaar.
    Echt mooi geschreven.
    Respect!

  16. Oh het juist moment op dit lezen! Dit is wat ik nu precies voel….

  17. Hoi!

    Erg goed stuk!
    Ik had even een vraagje: Zou zoiets als dit(dit onderwerp zegmaar) ook voor ouders geschreven kunnen worden? Mijn vader blijft namelijk maar zeggen dat het mijn eigen schuld is, dat het door mezelf komt dat ik in het ziekenhuis heb gelegen etc. Dit is heel vervelend en misschien zo’n stuk als dit zou wel kunnen helpen!

    xx

  18. Ik, iemand die een eetstoornis krijgt? never!
    Maartoch, het is er langzaam ingeslopen en je neemt het jezelf wel kwalijk. Maar misschien heb je wel gelijk, ik heb er nooit voor gekozen om al deze problemen te krijgen en al helemaal niet gekozen voor de strijd die het zou geven om er vanaf te komen. Ik heb er niet voor gekozen, goede gedachte.

  19. Mooi verwoord. Dit bericht had ik echt nodig. Ik zit met net dezelfde gevoelens: ‘ Ik wilde afvallen, het is mijn schuld, wat doe ik mijn familie toch aan,…’

    Hier haal ik echt steun uit!
    Dank je voor dit bericht

  20. Dit sluit zo aan bij het gesprek dat ik afgelopen dinsdag had met mijn therapeut… Ik ben niet tevreden met mijn vooruitgang, want ik denk dat ik er ineens moet zijn. Dat ik meteen bovenaan de ladder moet staan. Dus wanneer ik een of twee stapjes omhoog ben gegaan, ben ik niet tevreden, ga ik mezelf weer afbreken en eindig ik weer vanonder… En dan geef ik mezelf de schuld, dat ik niet hard genoeg mijn best doe, dat ik niets bereik, dat ik erin wil blijven zitten enz…

  21. heel herkenbaar!

  22. Heeeeel herkenbaar inderdaaad..

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *