Na het kijken van de trailer en voorstukjes over de documentaire Emma Wil Leven ben ik geschokt en geraakt. Ik denk aan deze lieve, grappige jonge vrouw en aan een aantal andere lieve meisjes en jonge vrouwen die ik heb gekend en die hun eetstoornis niet hebben overleefd. Maar ik breng vooral veel tijd door met jou in mijn gedachten. Jij die dit nu leest. Al een paar dagen voor deze documentaire uitgezonden zal worden ren ik als een soort verwarde moeder eend in paniek rond om mijn kuikentjes in veiligheid te stellen. Maar ik kan niks doen. Ik heb geen nest en ik kan ze niet beschermen tegen de grote boze buitenwereld vol dingen waarvan ik zou willen dat ze ze niet hoefden te zien. Ik wil niet dat ze van streek raken.
Als je nu op een goede weg bent, bezig bent met je herstel of juist nog nooit iemand hebt verteld over jouw worsteling met eten, wil ik niet dat je van je pad wordt gebracht. Dan wil ik dat je de ernst van jouw eigen eetstoornis in blijft zien. Dan wil ik dat je niet aan het twijfelen wordt gebracht door je destructieve denken, de confrontatie met je eigen problemen door triggers in televisieprogramma’s zoals de aangrijpende documentaire van vanavond. Ik wil je het liefste even in een doosje doen met oordoppen en een lekker zacht dekentje. Ik haal je er dan wel weer uit als het voorbij is en je niet meer geraakt kunt worden. Door confrontatie met je eigen situatie, door het schokkende en verdrietige verhaal of omdat je op bepaalde stukjes getriggerd wordt, omdat die verrekte eetstoornis er nog stiekem zit. Maar dat kan ik niet en zo werkt het niet.
Tegelijkertijd vind ik het mooi dat er weer even aandacht is voor eetstoornissen. Veel mensen denken het te begrijpen, maar zien niet in dat een eetstoornis veel meer is dan mager zijn of je dik voelen. Een eetstoornis is een overlevingsmechanisme, wat zo op het randje leunt dat het heel soms zelfs niet meer te overleven is. Een eetstoornis gaat niet over eten, het gaat over een strijd met jezelf, het leven en alles wat je daarin niet meer durft te voelen. Dat daar weer even een stevig gesprek over wordt gevoerd vanavond vind ik goed en belangrijk.
En dan denk ik weer aan jou. Ik weet hoe kwetsbaar je soms bent. Ik weet dat ikzelf door het minste of geringste weer omver lag, zeker in het begin van mijn herstelproces. Er hoefde maar een dunnere vrouw voorbij te lopen, iemand aan tafel minder te eten, een nieuwe dieettrend voorbij te waaien op internet of een gewicht genoemd te worden dat lager was dan mijn laagste gewicht en ik was weer helemaal in de war. Het confronteerde me met mijn eigen gedachtes die ik kort geleden nog had en ook nog steeds wel eens had, maar waar ik steeds minder naar probeerde te leren luisteren. Ik maakte weer plannen om af te vallen, minder te eten en voelde mezelf een aansteller. Ik was niet ernstig genoeg. Ik zag de ernst van mijn eigen eetstoornis niet in en vergeleek mezelf altijd met anderen.
Waarom ik liever anorexia wilde dan een andere eetstoornis, begreep ik eigenlijk niet zo goed en ik schaamde me voor de gedachte. Vanuit mijn eetstoornis leek het wel gewoon logisch. Als je anorexia had, had je controle, -tenminste dat dacht ik- en dat wilde ik ook. Ik miste die controle, ik had het gevoel dat het leven me overkwam en ik het helemaal niet aan kon. Ik, vanuit mijn eetstoornis, was ook wel eens jaloers op meisjes die ondergewicht hadden of opgenomen werden in het ziekenhuis. Ik wilde ook zo zijn en snapte niet meteen waarom. Waarom wilde ik zieker worden dan ik was, dat is toch een hele rare gedachte?
Inmiddels heb ik er wel verklaringen voor. Ik denk onder andere dat ik ook graag die zorg, liefde en steun wilde. Want die had ik op dat moment in mijn leven zo hard nodig. Ik wist alleen niet hoe ik op een gezonde manier moest aangeven dat ik nog maar aan een zijden draadje hing. Ik dacht dat ik dat misschien met ernstig ondergewicht wel duidelijk kon maken. Ik wilde gezien worden, want ik hield het leven bijna niet meer vol. Of nee, ik ‘wilde’ dat niet. Ik had het nodig. Een paar kilo minder, een beetje ondergewicht en dan zou het genoeg zijn. Dan had ik de controle, dan kon ik mezelf eindelijk serieus nemen en mocht ik hulp vragen.
Maar ik ging te ver. Ik werd opgezogen. Ik dacht dat ik de touwtjes wel in handen had. Dat ik enkel onder dat ene getal zou gaan zitten met mijn gewicht. Maar ik zat gevangen en ging te ver. Het was lelijk, ik voelde me lelijk. Er was amper wat van mijn echte ‘ik’ over. Psychisch was ik een wrak. Ik schaamde me en heb me nog nooit zo dik gevoeld als op het moment van mijn laatste gewicht. Het loste blijkbaar helemaal niet op wat ik hoopte. Ik voelde me alleen maar meer onbegrepen, geleefd en was alle controle juist kwijt. Als ik anderen zag die ook een eetstoornis hadden, werd ik geraakt en vond ik dat heel confronterend.
Ik hoop nooit meer te komen waar ik toen ben geweest in mijn leven. Ik heb spijt van wat er is gebeurd, ook al kon ik er op dat moment weinig aan doen. Voor Emma is helaas geen ruimte meer voor spijt al had ze dat misschien wel liever gehad dan wat er nu is gebeurd. Een eetstoornis maakt zoveel meer kapot dan je lief is en niet alles daarin is nog te herstellen als je eenmaal opgezogen wordt. Je hebt geen controle, je eetstoornis heeft de controle. Het enige wat jij kunt doen is hulp zoeken, vragen en blijven praten en vooral jezelf en alles wat er in je omgaat serieus nemen.
Gelukkig is er veel goede hulp voor iedereen met een eetstoornis en herstellen de meeste mensen. Maar helaas is herstelt niet iedereen die aan een eetstoornis lijdt en overlijden er ook nog steeds mannen en vrouwen aan deze psychische ziekte. Ik dacht zelf ook wel eens dat ik toch nooit beter zou worden. Maar ik sta vandaag waar ik nu sta en ik ben dankbaar. Dankbaar als ik kijk naar een verhaal zoals dat van Emma. En tegelijkertijd verdrietig om dat zij het niet heeft gered. Alsof we samen renden voor ons leven en Emma ergens in de verte als een stipje aan de horizon verdween achter mij. Ik zag het, maar ik kon niets doen. Zo ontzettend oneerlijk!
Dat vrouwen die erg mager waren voor mij ooit een trigger zijn geweest, zoals dat dit misschien voor jou nu ook zo is, kan ik mij niet echt meer voorstellen. Ik kijk daar nu weer op een gezonde manier naar en vind het vooral naar en verdrietig om te zien. Toch weet ik hoe ik me voelde en hoe fragiel mijn herstel was in bepaalde periodes in het begin. Het kan confronterend en moeilijk zijn om andere mensen met een eetstoornis te zien, als je er zelf aan lijdt. Die confrontatie kan je in de war of bang maken, maar ook aan het denken zetten of motiveren. Het kan je van slag maken, omdat je zo goed begrijpt wat de ander doormaakt. Het kan je eetstoornis aanspreken, zelfs ook al wil je dat helemaal niet.
Ik wil jou dan ook heel graag beschermen, maar dat kan ik niet. Jij moet het doen. Jij moet je niet gek laten maken door eetstoornis gedachtes of minderwaardigheidsgevoelens. Jij moet een keuze maken om vanavond te kijken, of niet. Jij, samen met mensen om jou heen, moet gaan staan voor jouw eigen proces en je niet van de wijs laten brengen door informatie die niet verwarrend of triggerend bedoeld is, ook al komt het wel zo over op jou vanwege je eetstoornis.
Ik hoop dat je mijn woorden serieus neemt en daarmee ook jouw eigen situatie. Wat jouw gewicht ook is. Hoe zeer je nu wel of niet in een hokje past of lijkt op die van een ander met een eetstoornis. Jouw situatie, hoe die er op dit moment ook letterlijk en figuurlijk uit ziet is rot genoeg. Of je nu wel of geen opname en sonde hebt gehad of je nu wel of niet anorexia hebt en of je nu wel of geen ondergewicht hebt. Of je nu een zichtbare of onzichtbare eetstoornis hebt. Een eetstoornis is meer dan gewicht. De ernst ervan is niet af te lezen aan de buitenkant, ook al lijkt dat soms zo te zijn. Ja, Emma had een hele ernstige eetstoornis, maar die had ze ook op haar gezonde gewicht al. In haar hoofd. Doe niet zo onverschillig of twijfelachtig over je eigen situatie. Zichtbaar of onzichtbaar, het is oorlog in je hoofd en dat is rot genoeg.
Hoe graag ik je ook zou willen behoeden voor triggers of de heftige confrontatie met jezelf, het is uiteindelijk niet mijn taak en ook niet iets wat ik kan doen. Want triggers en confrontaties zul je tegenkomen in het leven. Of het nu is in de vorm van een documentaire over eetstoornissen, zelfbeschadiging, psychische problemen of een talentenjacht over topmodellen met maatje 34. Het is er. We schreven al meerdere blogs over triggers bij eetstoornissen, die je hieronder in de getagde blogs ook kunt bekijken. Ik hoop dat je daar mee aan de slag gaat en je mannetje of vrouwtje gaat staan. Hoe hard die eetstoornis ook trekt, jij bent sterker en samen zijn we al helemaal sterk!
Ik kende Emma niet persoonlijk, maar ik denk dat ook zij niet zou willen dat je je naar beneden zou laten halen door deze documentaire. Ze had waarschijnlijk liever gehad dat je hem dan niet zou kijken, een goed plan zou bedenken hoe je hem zou kijken of dat je extra vechtlust zou halen uit de film. Dat laatste is ook wat jouw gezonde kant wil. Laat je niet meeslepen door je eetstoornis.
Als je het fijn vind, zie ik je graag vanavond in een themachat rondom de documentaire Emma Wil Leven. We kunnen daar praten over wat de documentaire voor jou betekent, of je hem wel of niet gaat kijken en hoe je daar het beste mee om kunt gaan. De chat is open van 20:00u tot 21:00u. Je kunt ook bij ons op het forum terecht om hierover te praten.
♥
Fotografie: Screenshot Trailer Emma Wil Leven, Cristian Bortes
Geef een reactie