Naar een psycholoog gaan kan enorm spannend zijn. Jij vertelt immers alles over jezelf, terwijl de psycholoog nagenoeg niets over zichzelf vertelt. Dit maakt je kwetsbaar en kan zorgen voor allerlei angstige gedachtes. Gedachtes die je tijdens het gesprek met je psycholoog kan hebben, maar ook voor of na het gesprek. Voor sommige gedachtes schaam je je misschien omdat je denkt dat ze heel raar zijn en niemand anders ze heeft. Waarschijnlijk valt dat allemaal wel mee, maar weet je gewoon niet dat heel veel andere mensen deze gedachtes ook hebben. In deze blog deel daarom 10 herkenbare gedachtes bij de psycholoog.
Een deel van deze gedachtes herken ikzelf, andere minder, maar heb ik regelmatig van vroegere groepsgenoten en Proud2Bme bezoekers gehoord. Natuurlijk zijn er nog veel meer herkenbare gedachtes bij de psycholoog, laat daarom gerust jouw gedachte onder deze blog achter. No shame! Voor het gemak schrijf ik vanuit de ik persoon en heb ik er trouwens even een vrouwelijke psycholoog van gemaakt, anders moest ik overal hij/zij schrijven.
Wat zou ze van mij vinden?
Ik zit bij de psycholoog en kijk naar haar. Ik zou willen dat ik haar gedachtes kon lezen. Ze kijkt me aan met een bepaalde blik en vraag me af wat ze nou werkelijk van mij denkt. Vindt ze mij raar? Vindt ze mij een mislukking? Begrijpt ze niets van wat ik zeg en laat ze me maar praten of vindt ze me aardig en bijzonder? Zou ze me net zoals iedere andere cliënt vinden of zou ik wel uniek zijn? Ik zou echt graag willen weten wat ze nou eigenlijk écht van me vindt.
“Ben ik 1 van haar 100 patiënten of ben ik bijzonder voor haar,
anders dan andere cliënten?”
2. Wat is haar verhaal?
Ik zit bij de psycholoog en vraag me, terwijl ik naar haar kijk, af wat zij allemaal heeft meegemaakt en wat haar verhaal is. Is ze getrouwd? Heeft ze kinderen of woont ze alleen? Is ze gelukkig en hoe gaat zij met eten om? Zou ze dit werk echt leuk vinden of doet ze het puur voor het geld? Wat zijn haar hobby’s eigenlijk? Wat zou zij graag doen? Eigenlijk ben ik best benieuwd naar het mens dat achter deze psycholoog schuilt. Wat zou haar verhaal zijn?
3. Vindt ze dat ik me aanstel?
Terwijl ik praat over mijn gevoelens, gedachtes en problemen vraag ik me af of ze vindt dat ik me aanstel. Misschien vindt ze mijn problemen wel helemaal niet zo ernstig en vindt ze dat ik alles maar een beetje overdrijf. Zou ik haar met mijn verhaal vervelen? Misschien zijn de problemen van haar andere cliënten wel vele malen erger en doet ze maar een beetje alsof ze mij serieus neemt?
4. Praat ze met anderen over mij?
Ik vraag me weleens af in hoeverre dit puur haar beroep is en hoeverre ze mens is. Neemt ze niets van haar werk mee naar huis of zou ze na haar werk met haar partner of vrienden of tijdens haar werk met collega’s weleens over mij praten? Praat ze met anderen over mij of ben ik daar helemaal niet interessant genoeg voor?
5. Kan ze mij wel echt helpen?
Ik voel me soms zo hulpeloos en verloren dat ik me voor of na een gesprek thuis afvraag of ze mij kan redden. Misschien is het meer een gevoel dan een rationele gedachte, want ergens weet ik wel dat niet zij, maar ik alleen mijzelf kan redden. Tijdens een gesprek vraag ik me ook weleens af of ze mij wel echt kan helpen? Doet ze maar wat of weet ze precies wat ze doet en leidt dit ergens naar toe?
6. Zegt ze dit bij iedere cliënt?
Als mijn psycholoog een compliment maakt, bijvoorbeeld door te zeggen dat ze me sterk vindt, vraag ik me bij mezelf af of ze dit niet tegen iedere cliënt zegt. Vindt ze mij écht sterk of zegt ze dat puur als onderdeel van de therapie om mijn eigenwaarde te vergroten? Ik vraag me regelmatig af of ze bepaalde dingen speciaal tegen mij zegt of gewoon regelmatig tegen iedere andere cliënt zegt.
7. Ik wil op haar lijken, haar dochter zijn
Ik weet dat het niet realistisch is omdat ik gewoon niets van haar als mens weet, maar ze komt zo sterk en krachtig over, dat ik vaak de gedachte heb dat ik wel op haar zou willen lijken. Bij overdracht gevoelens kunnen ook de volgende gedachtes spelen: Zou ze mijn moeder willen zijn? Zou ze mij leuk genoeg vinden als dochter. Ik zou het enorm fijn vinden om bij haar te kunnen wonen, om door haar beschermd te worden en haar als voorbeeld te hebben.
8. Zou ze nu op de tijd letten?
Zou ze het leuk en interessant vinden om en gesprek met mij te hebben of zou ze tegen het gesprek opzien en de tijd wegkijken als we een afspraak hebben? Zou ze zich vervelen tijdens mijn verhaal en het liefst met zo’n laag mogelijke regelmaat een afspraak inplannen? Zou ze erg op de tijd letten tijdens een afspraak?
9. Is ze zelf in therapie geweest?
Terwijl ik bij de psycholoog zit, vraag ik me af of ze zelf weleens in therapie geweest zou zijn? Niet enkel als onderdeel van haar studie, maar gewoon omdat ze zelf problemen heeft gehad en hier hulp bij nodig had? Het zou eigenlijk wel een geruststelling zijn als dit zo zou zijn. Dat voel ik me minder mislukt en heb ik wat meer hoop dat het goed kan komen. Ik weet dat ze me dit nooit zou vertellen, maar ik zou best wel willen weten of ze zelf in therapie is geweest.
10. Doet ze dit zomaar of om een bepaalde reden?
Soms vraagt de psycholoog iets op een bepaalde manier of reageert ze op een manier waarbij ik me dan afvraag of ze hier specifiek voor kiest om een bepaalde reden. Mailt ze me met opzet pas na 4 dagen terug als onderdeel van de therapie, vraagt ze met opzet niet naar een oefening die ik zou doen, omdat ze vindt dat ik er zelf mee moet komen of is ze het gewoon vergeten? Ik vraag me regelmatig af of bepaalde dingen bewust zijn gekozen en onderdeel van de therapie of zomaar zonder reden.
Fotografie: Danielle Moler
Welke gedachtes heb en herken jij?
Geef een reactie