Toen ik voor het eerst hoorde dat ik een borderline persoonlijkheidsstoornis had, vond ik dat eigenlijk grote onzin. Ik had een beeld bij borderline waar ik mezelf niet in herkende. Ik dacht dat de hulpverleners het mis hadden en dat ik gewoon een beetje depressief en in de war was. Door de tijd heen leerde ik echter meer over mezelf en realiseerde ik me dat de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis me ook dingen geleerd heeft en het niet enkel negatief is.
♦ Ik accepteerde dat veel mensen mij niet begrepen
Bij een borderline persoonlijkheidsstoornis denken de meeste mensen direct aan een losgeslagen psychiatrische patiënt en aan de film Girl Interrupted. De realiteit is dat de meeste mensen met borderline helemaal niet zo zijn. Natuurlijk zijn er mensen die zich wel op die manier gedragen en een dergelijke vorm van borderline hebben, maar genoeg mensen hebben dit ook niet. Toch is dit wel de beeldvorming in de maatschappij en hierdoor zullen veel mensen in je omgeving niet direct begrijpen wat er speelt als je aan iemand vertelt dat je borderline hebt. Dit is immers een heel breed begrip en voor iedereen anders. Om die reden zul je zelf aan mensen uit moeten leggen hoe borderline voor jou is.
♦ Ik leerde dat mijn gevoel niet altijd klopte
Ik had geregeld het gevoel dat ik niemand kon vertrouwen en mensen mij op den duur altijd zouden kwetsen. Als iemand mij zei dat ik belangrijk was, dan vond ik dat moeilijk te geloven. Dat was van jongs af aan altijd mijn waarheid geweest. Toch leerde ik dat mijn gevoel het misschien niet altijd juist had. Het feit dat ik dacht dat ik mensen niet kon vertrouwen kwam voort uit allerlei overtuigingen en ervaringen van vroeger, maar dit was niet direct juist. Dit leerde ik pas toen ik therapie kreeg voor mijn problemen.
♦ Mijn diagnose was een vloek en een zegen
Toen ik eenmaal wist wat er met mij was, was dat ergens een opluchting. Als ik ergens iets las over borderline en dit allemaal herkende bij mezelf, dan was dat ontzettend fijn. Eindelijk wist ik waarom ik deed zoals ik altijd deed. Toch was die diagnose ergens ook een vloek: ik was niets meer van wie ik ooit dacht te zijn. Wie was ik eigenlijk en welk deel van mij was borderline? Het zorgde geregeld voor veel verwarring en ik had het gevoel opnieuw op zoek te moeten naar mezelf.
♦ Mijn diagnose was niet mijn schuld
Je kiest er niet voor om je op een bepaalde manier te ontwikkelen of te gedragen. Zoiets groeit vanzelf naarmate je ouder wordt en zeker als je hier niets van weet of er nog nooit van gehoord hebt, is het begrijpelijk dat je er niets aan kunt doen. Inmiddels weet ik veel meer over hoe ik in elkaar zit en hoe ik doe en ben en heb ik ook veel meer verantwoordelijkheid voor mijn gedrag, maar eerder lag dit zeker anders.
♦ Er was niets mis met mijn persoonlijkheid
Dat er in je verleden iets mis is gegaan waardoor je een persoonlijkheidsstoornis ontwikkelt, is heel vervelend, maar dat betekent niet dat er iets mis is met je persoonlijkheid. Ik heb dit wel lange tijd gedacht, maar inmiddels weet ik dat ik een prima persoonlijkheid heb. Een persoonlijkheid is heel breed en bestaat uit zoveel verschillende dingen. Het is niet enkel ”borderline” of een andere stoornis.
♦ Mijn vriendinnen waren ontzettend sterk
In tijden dat het niet goed met mij ging en ik nog weinig therapie had gehad, was ik niet makkelijk om mee om te gaan. Ik heb het hier nog weleens over met mijn vriendinnen en inmiddels kunnen we er grappen over maken, maar ik ben ze ontzettend dankbaar dat ze toen bij me zijn gebleven. Ik praatte nooit over wat er in me omging en werd alleen maar boos als ze iets deden of zeiden wat ik niet leuk vond. Als ik daarop terugkijk vind ik het ontzettend sterk van hen dat ze me niet hebben laten gaan maar me al die tijd gesteund hebben.
♦ Ik was heel erg sterk
Inmiddels heb ik de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis niet meer. Het gaat goed met me, maar het waren zware jaren. Het waren jaren waarin ik vaak op wilde geven omdat ik het niet meer zag zitten en mezelf vaak niet begreep. Ik zag wel dat ik ingewikkeld deed en dacht, maar het lukte me niet om het te veranderen. Dat ik toch vol heb gehouden en sta waar ik nu sta, laat zien dat ik sterk ben en een sterke persoonlijkheid heb.
Hoe ga jij om met borderline?
Geef een reactie