Een groot deel van de psychische stoornissen is te genezen, maar de realiteit is helaas ook dat niet iedereen van een psychische stoornis afkomt. Niet iedereen met een eetstoornis geneest, er zijn mensen die altijd last zullen houden van een trauma en een bipolaire stoornis gaat nooit over. Wel kan iedereen met een psychische stoornis naar mijn mening herstellen. Herstel gaat namelijk veel meer over het leren omgaan met je kwetsbaarheden en toch het beste uit je leven kunnen halen. Herstel betekent niet dat alles goed komt. Sommige dingen komen namelijk niet meer goed. Wellicht klinkt dat negatief, maar voor veel mensen is dit nu eenmaal de realiteit: met sommige dingen moet je leren leven.
Vroeger dacht ik dat ik pas klaar was met therapie als het helemaal goed met mij zou gaan. Ik zou dan voor honderd procent genezen moeten zijn en me helemaal gelukkig moeten voelen. Telkens merkte ik dat ik in het dagelijks leven toch tegen dingen aan bleef lopen en dat er moeilijke dagen bleven waarbij ik me niet lekker in mijn vel voelde. Ik vroeg me vaak af wat er mis met mij was en wat ik verkeerd deed. Anderen waren immers wel gelukkig, dus waarom ik niet?
Kwetsbaarheid
Later ontdekte ik dat er verschil is tussen genezen en herstel. Er waren inderdaad dingen waar ik mee moest gaan leren leven. Dat klinkt zwaar, alsof je je maar neer moet leggen bij het feit dat je leven vaak niet echt leuk is, maar zo is dat niet bedoeld. Je kunt dan ook beter spreken van kwetsbaarheden of gevoelige plekken en niet per se van psychische beperkingen. Als je immers weet waar die plekken zitten, kun je jezelf een beetje ontzien. Daarmee spaar je energie voor de dingen die je wel kunt en krijg je veel meer zelfvertrouwen. Het leven kan namelijk heel leuk zijn, ook met die kwetsbaarheden en dingen die soms niet helemaal goed lopen. Zolang je je er maar bewust van bent en weet hoe je ermee om moet gaan.
Inmiddels weet ik bijvoorbeeld van mezelf dat ik op sommige dagen het gevoel heb dat ik de hele wereld aan kan, maar dat er ook dagen zijn waarop ik er een uur over doe om mezelf ervan te overtuigen dat ik moet gaan douchen. Dat laatste klinkt erger dan het is. Ik kom uiteindelijk gewoon mijn bed en ga douchen en begin de dag zoals altijd, in tegenstelling tot een aantal jaar geleden. Toen bleef ik in bed liggen, kon ik dagen niet douchen en bestond mijn eetpatroon uit eten en overgeven. Daar is gelukkig vrijwel niets meer van over.
Klaar met therapie?
Wanneer ben je dan klaar met therapie? In feite ben je nooit echt klaar. Er zullen altijd dingen zijn waar je met een therapeut over kunt praten. Voor iedereen is het prettig om eens in de week met een onafhankelijk persoon te praten over wat er allemaal speelt in je leven en heel je verhaal eruit te kunnen gooien zonder dat je daar iets voor terug hoeft te doen in de relatie.
Het moment dat je klaar bent met therapie is wel daar, als je er eigenlijk niet zoveel meer uit haalt. Het kan opluchten om je verhaal te doen, maar dat kan het ook bij vrienden en vriendinnen of een familielid waarbij je je op je gemak voelt. Na verloop van tijd zul je merken dat therapie eigenlijk niet zoveel zin meer heeft. Je hebt dan heel veel geleerd en kunt het ook in de praktijk brengen, in therapie doe je eigenlijk enkel verslag van hetgeen je in de praktijk hebt gebracht. Dat is prettig, maar niet meer noodzakelijk. Als je merkt dat je dat punt bereikt hebt, kun je met je behandelaar bespreken hoe het zou zijn om bijvoorbeeld af te bouwen in therapie en hier een plan voor te maken.
Leven met…
Ook met bepaalde kwetsbaarheden, zwakke plekken of hoe je het ook wil noemen, kun je een prima leven leiden. Vaak blijkt door de tijd heen zelfs dat je toch veel verder komt dan je zelf van tevoren dacht. Zo dacht ik wat eten betreft eerder ook dat het niet beter ging worden dan het op dat moment was. Als ik daar nu op terugkijk dan zie ik dat ik alweer veel verder ben.
Ook dacht ik nooit meer alleen ‘s avonds over straat te kunnen en daardoor heel veel leuke dingen mis te lopen. Door echter toch de deur te uit te gaan en te oefenen, merkte ik dat ik dit wel kon. Dit is iets wat ik in therapie niet leerde, dit kon ik enkel ervaren door het simpelweg te doen. Dan gaat er weleens iets mis. Zo liep ik laatst met een vriendin met mijn hond door een park waar we aan werden gesproken door een enge vent die vroeg om geld. De vriendin met wie ik was, schudde hem gelijk af maar toen hij voordat hij wegliep zijn op mijn schouder legde, ging mijn hart flink tekeer. Waar ik echter een aantal jaren geleden een complete paniekaanval had gekregen en naar huis had gewild, haalde ik nu een paar keer adem en liepen we verder. De volgende dag liepen we weer in het parkje.
Sommige littekens blijven altijd zichtbaar. Dat is pijnlijk, zeker als je na verloop van tijd de vergelijking gaat maken met de levensloop van mensen in je omgeving. Dan zie je wellicht hoe anders je leven had kunnen lopen of wat je allemaal gemist hebt. Dit kan veel emoties met zich meebrengen, maar je daarin verliezen is een doodlopende weg. Ik heb gemerkt dat ik juist ook veel winst heb door mijn ervaringen.
Het feit dat iets mogelijk niet helemaal over gaat, is dan ook geen reden en zeker geen excuus om er maar niets meer aan te doen of om weg te lopen voor je verantwoordelijkheden in het leven. Probeer altijd te streven naar het hoogst haalbare als het gaat om herstel. Het hoeft niet perfect te zijn, maar je bent de moeite waard om de beste versie van jezelf te worden en daar is soms veel werk voor nodig. Geef jezelf die kans.
Geef een reactie