Heb ik wel een echte eetstoornis? Lange tijd vond ik het moeilijk om mezelf serieus te nemen. Ik dacht al snel dat ik een nep-eetstoornis had. Mijn eetstoornis was wisselvallig en leek helemaal niet op de strikte anorexia-meisjes die ik op tv voorbij zag komen. De ene periode lijnde ik streng, de andere periode was ik juist bezig beter te eten en weer een andere periode at ik overdreven gezond en sportte ik veel. Allerlei fases en kenmerken van eetstoornissen wisselden elkaar af waardoor ik begon te twijfelen of ik wel een eetstoornis had.
Jarenlang had ik steeds langer durende periodes waarin ik maaltijden oversloeg, vetten vermeed of heel veel sportte om af te vallen. Iedere keer hield ik dit niet lang vol. Dit voelde als falen, en ik voelde me al zo slecht over mezelf. Ik begon weer opnieuw met een dieet of nam mezelf voor een aantal kilo’s af te vallen. Ik raakte teleurgesteld in mezelf en snapte niet wat er met me aan de hand was. Ik had geen echte eetstoornis, maar toch waren er problemen.
Ik voelde me erg onzeker, sliep slecht, was heel erg gespannen, angstig en piekerde veel. Voor mij was dit normaal, maar inmiddels weet ik dat dit al tekenen waren dat het niet goed met me ging. In die tijd wist ik niet hoe ik dat aan moest geven. Hoe vertel je dat er iets met je aan de hand is, waarvan je niet begrijpt wat? Het hebben van een eetstoornis leek mij, onbewust, een manier om te laten zien dat het niet goed met me ging en ondertussen kon ik ergens ‘goed’ in zijn, ergens controle over hebben en mezelf mee verdoven. Maar toch hield ik het steeds niet vol…
Ik vond mezelf een mislukte anorect. Ik herinner me nachten waarop ik wakker lag en plannen maakte om weer te beginnen met een ‘lijnperiode’. Een paar kilo. Dan was ik ergens goed in en misschien zou iemand dan zien dat het niet goed met me ging. Keer op keer verzandde die lijst met voornemens in een grote chaos van eetstoornis-trekjes. De ene periode waarin ik me voornam af te vallen slikte ik laxeermiddelen, een andere periode sportte ik obsessief en deed ik de meest idiote oefeningen veel te vaak. En weer een andere periode at ik alleen maar groenten en fruit of sloeg ik gewoon zoveel mogelijk maaltijden over. Daardoor belandde ik weer in een subjectieve eetbui. Het was een vicieuze cirkel.
In deze cirkel heb ik zo’n 5 jaar rondgedraaid en in die tijd ging het van kwaad tot erger. De chaos was compleet. Doordat ik in mijn ogen geen restrictieve eetstoornis had, maar op een gegeven moment wel ondergewicht, durfde ik niet te denken dat ik anorexia of een andere eetstoornis had en daardoor durfde ik er geen hulp voor te vragen. Ik vond mezelf een aansteller. Ik was helemaal niet zo streng als iemand met anorexia, ik deed alleen alsof.
Wat er ook met me aan de hand was, eigenlijk maakte dat helemaal niets uit. Dat ik Anorexia en later eetstoornis NAO heb gehad zegt niet veel over hoe mijn eetstoornis er precies uit heeft gezien, want deze eetstoornissen zijn bij iedereen weer anders. Ik legde mezelf heel veel regels op, hield me daar soms wel en soms niet aan. En dat is eigenlijk helemaal niet gek. Want de regels die ik mezelf oplegde waren zo goed als ‘impossible’. Iedere gezonde vriendin had me voor gek verklaard met het minimale eetlijstje dat ik had opgesteld in combinatie met mijn hardloop-voornemens op een lege maag. Dat ik me daar allemaal maar tijdelijk aan kon houden, was eigenlijk niet zo gek.
Ik voelde me op een gegeven moment geleefd door deze fases. De ene periode moest ik dit, de andere dat. Ik had het gevoel dat ik zelf geen keuze meer had. Steeds weer belandde ik in een eetstoornis-periode. In die tijd schreef ik een gedichtje over hoe ik beheerst werd door die periodes van wel-niet.
Steeds gaat het weg
en steeds komt het weer terug.
Dan ben ik het
en daarna ben ik het weer niet
Het blijft wel
maar toch verandert het steeds
Het komt er aan
en het gaat weer weg
Weten dat het komt is het ergst
Ik voel het
Ik weet het
Ik ben het
Dan wel
en daarna ben ik het weer niet
Het moet
en daarna mag het juist weer niet
Ik ben er wel
Ik ben er niet
Ik wil het wel
Ik wil dit niet
Helaas heb ik hierdoor lang getwijfeld of ik wel echt een eetstoornis had. Want die had ik zeker. Het maakt niet uit hoe die problemen met eten er precies uitzien, het gaat erom dat je een probleem hebt met eten, gewicht, zelfbeeld en dat jij je niet gelukkig voelt. Als je dat niet zelf op kunt lossen of met de mensen om jou heen, dan is het belangrijk daar hulp bij te vragen. Hoe eerder hoe beter. Je hoeft geen eetstoornis te hebben of precies in een hokje te passen om hulp te mogen krijgen. Je mag aan de bel trekken, waarvoor dan ook.
Ik wil je met deze blog vooral laten weten dat ook eetstoornissen die misschien chaotisch zijn of anders zijn dan wat je hebt gezien op internet en tv, ernstig zijn en hulp verdienen. Neem jezelf serieus, stel het niet uit en wacht niet tot je alleen nog maar meer achteruit gaat. Dat is wat ik hoop. Ook wisselvallige eetstoornissen zijn rot.
Herken jij dit?
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie