Ineens kwam ik erachter dat ik een meisje leuk vond. Ik had altijd al het idee dat ik anders was dan anderen, maar waar hem dat precies in zat wist ik niet. Ik kon de grootste lol hebben met mannen, maar ik had er nog nooit echt verliefde gevoelens voor gehad. Ik had wel eens met een jongen gezoend, maar voelde daar vrij weinig bij. Ik vond het zelfs een beetje vies. Ik deed het omdat ik het idee had dat het van me verwacht werd, niet omdat ik er zelf zin in had.
En toen volgde die eerste afspraak met een meisje. Ik voelde me er heel vreemd bij. Dit hoorde toch helemaal niet? Ik moest toch gewoon met een jongen daten? Waarom deed ik dit?
Misschien deed ik dit wel omdat ik anders wilde zijn of omdat ik mezelf niet kende, misschien viel ik wel helemaal niet op vrouwen. De afspraak was fijn en voelde goed en er volgden meer afspraakjes. In die periode was ik erg in de war over mijn geaardheid. Ik wist niet goed wie ik was en waar mijn voorkeur lag. Dit was soms heel vermoeiend en verdrietig. Je kan jezelf zo verliezen in die periodes, want waar doe je goed aan?
En toen kwam de dag waarop ik het tegen mijn ouders moest vertellen. Vreselijk vond ik dat. Ik had zo het gevoel hen hiermee teleur te stellen. En eigenlijk deed ik dat denk ik ook wel een beetje. Mijn moeder had toch altijd gehoopt dat ik met een leuke vent thuis zou komen. Eentje met een goede baan en een stoer uiterlijk en een bruine bos vol krullen ofzo… maar daar kwam ik niet mee thuis. Degene waar ik mee thuiskwam had geen goed betaalde baan. ZIJ was in opleiding tot dierenartsassistent en had een lange bruine vlecht. Het duurde even voordat mijn beide ouders het konden accepteren. Lang had ik het idee dat ze hoopten dat het een tijdelijk iets van mij was, dat het wel over zou waaien.
Kinderen krijgen, is dat eigenlijk nog wel een optie of is dat een droom die je voorbij moet laten gaan als je niet samen met een man bent? Hoe zou de omgeving naar ons kijken als we ooit een kindje zouden krijgen? En trouwen? Doe je dat als twee vrouwen of is dat allemaal te ingewikkeld en raar? En hebben we dan allebei een witte jurk aan of….?
Soms ben ik bang dat wat ik doe verkeerd is. Ik geloof niet in God, maar ik weet wel hoe er vanuit het (strenge) geloof wordt gekeken naar lesbiennes. Ik wil niet zondigen en ik wil niet naar de hel, dus doe ik er wel goed aan om een relatie te hebben met een vrouw?
Op vakantie gaan naar een Islamitisch land doe ik liever niet. In boeren dorpjes hand in hand over straat lopen levert toch nogal wat bekijks op. Voor mij is het heel normaal, maar voor mijn omgeving voel ik me soms een aapje in Artis. Ik snap soms niet waarom mensen ons nakijken. Blijkbaar is samenwonen en een relatie hebben met een vrouw niet zo normaal als het is in mijn hoofd. Daarom praat ik in nieuwe gezelschappen altijd maar over ‘mijn partner’ in plaats van ‘mijn vriendin’. Als ik mensen eenmaal wat beter ken, dan durf ik opener te zijn.
Geef een reactie