Therapie is niet makkelijk. Ik denk dat iedereen wel eens een ongemakkelijk moment meemaakt in therapie. Soms is praten lastig, soms is het huilen en vaak weet je jezelf gewoonweg geen houding te geven. Dit is normaal. Het is namelijk ook niet niks om je bloot te geven aan je behandelaar en je meest ingewikkelde emoties op tafel te gooien. Therapie is geen makkelijk proces. Het is hard werken en flink doorzetten, voor ons allemaal. In deze blog delen wij een aantal herkenbare therapie momenten waar jij je misschien ook wel in kunt vinden: De droevige, maar ook de grappige, onhandige momenten.
Herkenbaar voor Scarlet
Ik heb niets te vertellen
Iedere keer als ik naar een gesprek met een psycholoog ging, had ik plotseling geen problemen meer. Nou ja, ze waren er wel, maar zo erg waren ze nou ook alweer niet. Het was niet echt nodig om daarover te praten. Dat zou toch geen nut hebben en ach, het kwam wel weer een keer goed. Eenmaal in de kamer van de psycholoog viel ik volledig stil. Ja, waarom ben ik hier eigenlijk? Geen idee… Waar ik over wilde praten? Ja, geen idee eigenlijk, er was niet zoveel belangrijks om over te praten.
60 minutes later…. on my way home: Ik voel me kut. Ik zie het allemaal niet meer zitten. Ook nog ruzie met mijn moeder. Wat een drama dit leven. Wat moet ik nou met school?
Ze zal me wel aan aansteller vinden
Ik zit tegenover de psycholoog en ze luistert naar wat ik vertel. Tijdens het vertellen gaat er voortdurend door mijn hoofd dat mijn verhaal suf en aanstellerig is. De psycholoog zal me wel een aansteller vinden en nu haar uurtje aan het uitzitten zijn met mij. Dan heeft zij haar geld weer binnen en heb ik het idee dat ze er voor me is… zou ze me echt een aansteller vinden? Zouden haar andere cliënten allemaal échte problemen hebben? Waar wilde ik ook alweer verder over praten… laat ook maar.
Volgens mij weet zij het ook niet
De psycholoog kijkt me vertwijfeld aan en komt na een paar minuten heel diep nadenken met de meest voorkomende vragen in therapieland: Wat heb je nodig? NO… just no! Ik haat die vraag, al weet ik dat hij heus wel goed bedoeld is. Toch gaat er door mijn hoofd: zij weet ook gewoon niet meer wat ze met me aanmoet en gaat daarom mijn hulpvraag die ik voor haar heb, maar gewoon terugplaatsen. Ja, als ik dat zou weten, zat ik hier niet hè….
Herkenbaar voor Lotte
Daar zijn we weer
Het moment dat mijn psychologe mij riep vanuit de wachtkamer vond ik altijd een ontzettend ongemakkelijk moment. Gespannen liep ik dan achter haar aan, naar haar kantoortje en onhandig hing ik mijn jas aan de kapstok. Ik wist mezelf echt geen houding te geven de eerste paar minuten. Blijkbaar zei ik altijd iets in de trant van ‘daar zijn we weer hoor’, om het ijs te breken. Ik was me daar zelf niet van bewust totdat mijn psychologe het een keer noemde. Ze vond het wel grappig. Ik had geen idee wat ik daarvan moest vinden. Daarna heb ik het maar nooit meer gezegd…
Hey, ik zag jou nog laatst
In een willekeurig therapiegesprek vertelde mijn psychologe luchtig dat ze mij ergens had zien lopen op straat, maar dat ze me maar niet had begroet, omdat ik met andere mensen was. Ik snapte er toen even helemaal niks meer van. Ik had me mijn psycholoog nooit voorgesteld buiten therapie om en het voelde heel raar dat zij mij wel in een andere setting had gezien, maar ik haar niet. Ik wilde er gelijk het fijne van weten: Wat deed ik op dat moment? Wat had ik aan? Vond ze me stom? Natuurlijk kan het gebeuren dat je elkaar zomaar tegenkomt op straat, maar Ik voelde me onwijs onder de loep genomen op dat moment.
Hier zit iets achter
Mijn psychologe was zwanger van haar tweede kindje en toen ze me vertelde dat het een jongetje zou gaan worden was ik zo blij voor haar, dat ik ervan moest huilen. Ze leek niet te begrijpen dat ik echt oprecht gelukkig voor haar was en zocht er iets achter, maar er zat helemaal niets achter. Ik vond het gewoon heel leuk voor haar en was ontroerd door hoe ze straalde toen ze vertelde over haar baby. Ik vond het goed van haar dat ze zo doorvroeg, maar ik werd er wel ongemakkelijk van…
Herkenbaar voor Irene
En dan?
Er is een tijdje geweest dat ik een beetje last had van dwanggedachten en dwanghandelingen. Gelukkig is het nooit echt uit de hand gelopen, maar het was wel even vervelend. Toen ik bij de psycholoog vertelde dat ik bang was dat ik de deur open had laten staan en soms wel 5 keer de straat op en neer liep om te checken of hij wel echt dicht was vroeg ze wat het ergste was dat er kon gebeuren.
“Ja, dan staat m’n deur open.” “En dan?” “Dan kunnen er mensen m’n huis!” “Ja, en dan?” “Ja, dan kunnen ze bij m’n spullen.” “En wat zou er dan kunnen gebeuren?” “Dan kunnen ze m’n spullen stelen.” “Zoals wat?” “Uhh… M’n computer?” “Ja, en dan?” “Ja, dan moet ik een nieuwe kopen!!” Het is toch niet leuk als iemand van je steelt? Ze bleef maar ‘en dan’ vragen en ik moest daar achteraf zo om lachen. Het gesprek voelde voor mij heel vreemd en ik voelde me zelfs een beetje in de zeik genomen. Ergens heeft ze wel gelijk hoor. Ik zou niet dood gaan of zo, het zijn maar spullen en die zijn vervangbaar, maar leuk is het natuurlijk niet…
Hetzelfde gold eigenlijk ook wel voor een hoop andere dingen. Wat dan als ik m’n school niet zou halen? Wat dan als iemand een opmerking niet leuk zou vinden? Wat dan als ik niet iedereen te vriend kon houden? Wat dan als ik aan zou komen? Allemaal geen leuke dingen, maar niet het einde van de wereld. Soms werkte het best wel relativerend om te kijken naar wat het ergste was dat er kon gebeuren.
De jam is doorzichtig
Dit weet ik echt nog als de dag van gisteren. Tijdens mijn eerste deeltijdbehandeling bij PsyQ moesten we gezamenlijk lunchen. Ik koos voor jam op m’n brood en de begeleider merkte op dat ik wel heel weinig jam erop smeerde. “Dat mag wel wat dikker belegd hoor, Irene! Ik zie de boter er nog helemaal doorheen..” Ja, maar, hooo, nee, dat kon echt niet hoor. Jam is namelijk doorzichtig! Daar hoor je doorheen te kunnen kijken. Ik kan toch niet de hele pot op m’n brood doen. Zelfs dan zou je er nog doorheen zien. Dat wist ik zeker. Iedereen moest direct ontzettend lachen om de opmerking ‘de jam is doorzichtig’ en ook ik begon op dat moment te grinniken. Dat maakte de hele toestand gelukkig wel iets luchtiger.
Herkenbaar voor Daphne
Klamme handjes
Ik was soms best wel zenuwachtig tijdens therapie. Als ik bijvoorbeeld een eerste gesprek had met een nieuwe behandelaar, als we een hele spannende opdracht gingen doen of als het mijn beurt was om iets te delen met de groep. Het was altijd een onwijs gevecht om te praten én emoties toe te laten én niet onwijs rood te worden én niet te gaan zweten. Vaak liep ik de ruimte uit met hele klamme handjes en vlekken op mijn kleding van het afvegen.
Ik voel mij leeg
Vaak als ik bij therapie zat en ik er zelfs een hele week naartoe had gewerkt, kon ik daar met een compleet leeg gevoel zitten. De hele week was een chaos geweest en ik had zo veel gevoeld, maar eenmaal daar voelde ik eigenlijk niet zo veel meer. Juist nu ik op de uitgelezen plek was om van alles te voelen en daar meteen iets mee te kunnen, was het leeg en keek ik een beetje wazig voor mij uit. Ik was altijd bang dat ik dan ongeïnteresseerd zou overkomen, alsof ik niet echt wilde herstellen, maar ik kreeg het er gewoon even niet uit. Ik voelde het gewoon even niet. Bij elke vraag wist ik dan ook niet zo goed antwoord te geven, terwijl ik de rest van de week hele boekjes vol schreef. Zo zonde vond ik dat.
Geef een reactie