Toen ik een eetstoornis had heb ik wel eens gedacht: “Kon er maar een aan-uitknop op mijn eetstoornis zitten. Kon ik morgen maar wakker worden en dan verlost zijn van deze pijn, dit verdriet. Was er maar een manier om die eetstoornis weg te toveren.” Was het maar zo makkelijk… Ik hoopte op een wonder, een makkelijke uitweg, een manier om deze zware strijd te kunnen omzeilen. Ik wilde genezen zijn, de vrijheid omarmen.
Ik zat gevangen in mijn eetstoornis, moe, alleen en ik wilde niets liever dan herstellen. Ik wilde weer kunnen genieten van het leven. Ik wenste vaak dat er een manier was om mijn leven even vooruit te spoelen en pas weer mee te gaan doen als deze nachtmerrie voorbij was. Hersteld zijn sprak me aan, maar de weg ernaartoe zag ik niet zitten. Ik wilde gewoon genezen zijn, het liefst met één vingerknip.
Soms, wanneer ik na een nacht diep slapen wakker werd, leek het voor een paar seconde, heel even, alsof alles oké was. Het waren de korte momenten waarop de eetstoornis heel even stil was. Het duurde nooit lang, maar deed me beseffen hoe fijn het zou zijn als ik de eetstoornis voor eens en voor altijd het zwijgen op kon leggen. Kon ik mijn eetstoornis maar net zo snel de mond snoeren als dat ze hem opentrok.
Een eetstoornis kan je helaas niet aan- of uitschakelen naar behoefte. Er is geen magische knop die je herstel zal versnellen. Het is keihard bikkelen, vechten, vallen en opstaan. Het is een leerproces waar je noodgedwongen doorheen moet, want alleen onderweg vind je de wapens die je een kans geven in de strijd. Bovendien leer je langzaam hoe je moet vechten, maar ook hoe je klappen moet incasseren. Je leert jezelf kennen en komt erachter hoe je in elkaar steekt. Herstellen is jezelf ontwikkelen, je tegenstander leren kennen en jezelf hardmaken voor tegenslagen.
Herstellen is iets wat tijd nodig heeft. Hoe aantrekkelijk het idee van een snelle, makkelijke uitweg ook is, de werkelijkheid is dat herstellen veel tijd behoeft. Nieuwe gewoontes leer je niet in één dag aan, dat vergt aandacht, tijd en zelfreflectie. Herstellen van een eetstoornis is niet anders: Blijvend veranderen zal in stapjes moeten gaan en lukt niet van de ene op de andere dag. Nieuwe dingen leren kost tijd en je hersenen hebben ook de ruimte nodig om alle nieuwigheden te verwerken en een plekje te geven.
Hiernaast zullen je hersenen hard moeten werken om die oude, niet helpende gedachtepatronen langzaam te overschrijven, totdat ze zover naar de achtergrond verdwijnen dat ze geen integraal onderdeel meer zijn van je systeem. Dat kan helaas niet in één dag, doordat je hersenpatronen eigenlijk gevormd worden door je herinneringen: Je zal heel vaak bewust aan een gezonde gedachte moeten denken, voordat die automatisch wordt in je dagelijks leven. Het kost dus tijd om een ongezonde, eetgestoorde gedachte in te ruilen voor een gezonde gedachte.
Als je van de ene op de andere dag als een wonder hersteld zou zijn, zouden je hersenen daar waarschijnlijk niet klaar voor zijn. Je hebt dan niet de juiste gereedschappen om het gezonde gedrag ook daadwerkelijk vast te houden en niet te vervallen in oude patronen. Bovendien heb je dan eigenlijk helemaal geen inzicht in je valkuilen en struikelblokken en zou je er zomaar weer in kunnen tuimelen. Nou bestaat de kans op een terugval natuurlijk altijd, maar die kans is vele malen groter zonder de juiste zelfkennis.
Herstellen was voor mij een bittere periode waarin ik veel verdriet heb gevoeld en waarin mijn emoties me soms te veel werden. Toch heeft het proces me geholpen mezelf te leren kennen en heb ik leren praten. Herstellen heeft mij een bepaalde kracht en zelfvertrouwen gegeven die ik op geen enkele andere manier had kunnen vergaren.
Ik begrijp de wens voor die magische herstel knop als geen ander, maar weet ook dat het niets op zou lossen. Dat er geen snelle oplossing bestaat wil eigenlijk al zeggen dat herstellen noodzakelijk is om de strijd tegen de eetstoornis te winnen. Je zal het proces van genezen moeten ondergaan en doorstaan om vaardigheden op te doen waarmee je de rest van je leven vooruit kan.
Herstellen gaat niet met één vingerknip, maar je kan er wel nu voor kiezen om die eerste stap in de goede richting te zetten, zo van het ene op het andere moment. Oh… en morgen weer.
Geef een reactie