Onderweg naar een vergadering gaat er een deur in de behandel gangen open. Daar stap jij naar buiten en ik zie iets bij je wat me dagen daarna nog is bij gebleven. Je had pauze van therapie en was onderweg naar het toilet toen je me aansprak. Je zei ‘hoi’, maar realiseerde je ook meteen dat ik jou misschien wel helemaal niet zou kennen. Je stopte met lopen en draaide je om naar mij toe. En daar zag ik het weer. Wat ben je stoer.
Dit is wat angst kan overwinnen. Dit is wat jij me liet zien daar in die gang en wat mijn hart raakte. Dat je überhaupt in deze gang loopt, is namelijk het tegenovergestelde van zwakte. Zelfs ook al voelde het misschien zo toen je je aanmeldde bij de intake. Wat weet ik nog goed hoe hard ik daarover was naar mezelf toe. Toegeven en hulp vragen voelde als falen, een bevestiging dat ik het niet alleen aan kon. Het voelde zwak, maar dat was niet wat ik in jou zag die vijf minuten op de gang. Ik zag lef.
Daar op de gang zag ik juist keiharde kracht. Een jonge vrouw die mij en mijn collega’s bedankte voor het werk dat we doen en vertelde dat ze daarom nu hier in deze behandeling zat. Een zin dit ik heel lief vind en als een enorm compliment beschouw, maar die ik tegelijkertijd terug zou willen geven, omdat juist zij zelf de stap heeft genomen. Deze jonge moeder die ik juist zo enorm bewonder om haar daadkracht en hoop. De moedige vrouw die tegenover mij stond en zulke lieve dingen zei. Zij was er en liet mij zien dat het niet niks is. Een mooie jonge vrouw, waarvan ik er gelukkig nog meer ken en waar er hopelijk een heleboel van deze blog lezen.
Een vrouw die een keiharde strijd bevecht tijdens de uren dat ze in behandeling knokt. Die hier is om aan zichzelf te werken, in plaats van door te blijven rennen op zoek naar omwegen in het leven. Wat vind ik jou stoer. Wat heb ik een respect voor je, juist omdat ik weet wat een strijd het is om hier uit te komen. Juist daarom vind ik het zo ontzettend dapper dat jij hier aan gaat staan. Dat je hier bent omdat je wilt veranderen. Veranderen, terwijl iets nog heel hard aan je trekt, de andere kant op.
Maar jij staat hier in deze gang.
Voor behandeling kiezen, is niet toegeven aan zwakte. Het is geen falen, geen mislukken of stom. Kiezen voor behandeling is iets wat ik zo enorm bewonder aan mensen die vastgelopen zijn in het leven. Op welke manier dan ook. Of dit nu is door een eetstoornis, een burn-out, een depressie, verslaving of gewoon ontzettend veel rot gevoelens. Als je merkt dat je worstelt met het leven en kiest om daar aan te willen werken, dan vind ik dat zo enorm sterk!
Ik weet heel goed dat de keuze voor deze kwetsbare positie heel erg zwaar is en niet zo luchtig is als sommige mensen denken. Je wordt kapot gescheurd tussen ijzersterke controle en hopeloze hoop op vrijheid. Je zit klem tussen doodsangst en pijn. Je bent niet meer wie je zou willen zijn, maar bang voor wat er overblijft als je los laat. Ik weet misschien niet half hoe hard jij vechten moet. Maar als ik terugdenk aan mijn eigen gevecht, dan voelt dat als een ziek, naar, weeïg gevoel in mijn buik. Een gevoel dat over is, maar wat me mee terug neemt in de tijd. Durven te vechten tegen een eetstoornis is iets wat ik daar bij jou zag. Die durf, dat lef, die hoop.
Ik weet niet eens of jij dat voelde die middag. Misschien weet je die kracht soms zelf even niet meer zo goed beet te pakken. Maar het is er, meer dan je soms denkt. Ik werd zo blij van wat ik in je stem hoorde die paar minuten. Dat je in behandeling bent en ik hoop dat je met opgeheven hoofd daar door de gangen mag lopen. Dat je mag weten dat je daar niet bent omdat je iets niet goed hebt gedaan, maar dat je daar vooral bent omdat je verantwoordelijkheid neemt.
Dankjewel voor jou en voor de woorden die we wisselden die middag. Het deed me realiseren dat ik nog steeds trots mag zijn. Want als ik dat ben op de jonge vrouwen zoals jij, dan ben ik dat ook nog steeds op mezelf. Omdat we vechten, omdat we overwinnen en omdat we het lef hadden die rottige verantwoordelijkheid aan te gaan om in behandeling te knokken. Omdat we weten dat het leven pijn doet, maar omdat we toch gelukkig willen leren zijn.
Soms lijkt het een ondraagbare verantwoordelijkheid en kan ik me er iets bij voorstellen dat heel veel mensen die nog niet kunnen of durven te nemen. Maar jij wel. Want jij was daar en ik wens je zoveel goeds! Jij, die ik daar in de gang heb mogen ontmoeten, maar ook jij die dit nu leest. Wat ben je stoer, wat is dit vechten wat je doet sterk van je. Je kunt hier uit komen, maar het is een pokken werk, I know. Juist daarom heb ik zoveel bewondering voor alle vechters onder ons. Want ik wil zo graag dat je vecht. Ik wil niet dat een stukje van je dood gaat. Nee. Ik wil dat je beter wordt. En ik weet uit ervaring dat het kan!
♥
Fotografie: Petra Nura
Geef een reactie