Dit is Moes. MOnster EetStoornis. Moes dus. Moes is fluffy en zacht. Een stuiterbal met een intense aanwezigheid en een dominante stem. Grappige ongelijke oogjes en vlijmscherpe tanden. Jaren geleden ben ik samen met Moes Eetstoornisland in gewandeld. Jarenlang heb ik Moes trouw gevolgd. Nu hoor ik een aantal van jullie denken “Heb je er weer zo één die de verantwoordelijkheid voor de eetstoornis buiten zichzelf plaatst”. “De ‘schuld’ van alle ellende buiten zichzelf zoekt”. “Lekker ‘makkelijk’ om op deze manier je eigen aandeel in de eetstoornis te ontvluchten”.
Tijdens de eerste individuele gesprekken met mijn therapeut, plaatste hij de eetstoornis buiten mijzelf. ‘De heks’ noemde hij het. Het was de eetstoornis die mijn leven verpestte. ‘De heks’ en niet ik. De eetstoornis is een ziekte. Een indringer. Een parasiet die niet zonder mij kan leven. Een bloedzuiger die mij leeg zuigt.
Mijn vriend was bij dit gesprek aanwezig en kreeg de vraag voor hoeveel procent de eetstoornis mij in zijn greep had. Voor hoeveel procent beïnvloedt de eetstoornis het leven van Vie? Hoeveel Vie is er nog zichtbaar? Na even nadenken kwam mijn vriend met het antwoord; ‘90% wordt beheerst door de eetstoornis’. De therapeut legde uit dat ik het kan zien alsof ik met een leger van 10 probeer te vechten tegen een leger van 90. Een oneerlijke strijd dus. Een bijna onmogelijke strijd. Een strijd waarbij ik versterking nodig heb. Een strijd die ik niet alleen kan voeren. Een strijd waarbij ik mijn omgeving moet betrekken om hem te kunnen winnen.
Mijn eerste reactie op het externaliseren van de eetstoornis (en nog steeds betrap ik mezelf op dit gevoel en deze gedachten) is dat ik het ‘te makkelijk’ vind en dat ik op deze manier wegloop voor mijn verantwoordelijkheid. Want; Ik heb toch de gedachten? Ik handel toch? Ik ben het toch die niet normaal kan eten? Ik ben toch degene die kiest om te braken en op andere momenten juist te over-eten? Ik wil botjes zien die tegen mijn huid aan prikken! Dat ben ik allemaal zelf en ik kies er voor om het te laten gebeuren. Toch?
Ik herken veel in het gevoel dat deze blog van een paar jaar geleden uitspreekt. Niet het miserabele gevoel, maar wel de weerstand tegen het externaliseren. En toch is er een knopje in mij om gegaan waardoor ik nu wel kan externaliseren. Ja. Het zijn mijn gedachten. En ik geef er gehoor aan. Maar, ik zie het als actieve en passieve gedachten. Bewuste en onbewuste gedachten. Als ik langs een bushokje loop en ik zie mijn spiegelbeeld dan schiet direct de gedachte ‘gatver wat ben je dik’ door mijn hoofd. En nog veel meer onaardige gedachten. *Flits*. Ze zijn er, zonder dat ik dat wil. Nu ik me er bewust van ben kan ik actief en bewust tegen mezelf terug praten. Waarom zeg je dat nou? Je kan niet dik zijn. Met de kleding met die je hebt… het kan niet. En ik kan er actief over nadenken waarom ik me dik voel. Waarom voel ik mezelf te veel en te aanwezig? Zo zijn er ook bewuste en onbewuste gedachten over wel en niet eten. Bepaalde gedachten en handelingen zijn een gewoonte geworden. En die moeten nu vervangen worden door andere gewoonten.
Zoals ik schreef in mijn blog Eetstoornis herstel is hard; het verbaast me dat het zo moeilijk is om de eetstoornis los te laten. Ik wist zelf niet dat het zo diep zat. Als het aan mij zou liggen, druk ik nu de uitknop van de eetstoornis in. Ondertussen ben ik erachter gekomen dat je er niet “even mee stoppen” kunt. Het is een lange weg; de weg van herstel. Het is knokken. Heel hard knokken.
Behalve knokken leer ik ook liever te zijn tegen en voor mezelf. En daarom heb ik Moes gecreëerd. Want knokken tegen jezelf is niet lief. Maar knokken tegen een monster, maakt het een stuk duidelijker om in te zien waar ik tegen vecht en zorgt ervoor dat ik liever kan zijn voor mezelf. Ik moet mijn kleine leger sterk houden voor de strijd. En als ik ze afstraf, raken ze juist gedemotiveerd.
Ik vind mijn ES geen heks, zoals mijn therapeut het beschreef. Mijn eetstoornis is in mijn ogen opgegroeid door bepaalde karaktereigenschappen van mijn eigen persoonlijkheid. In combinatie met bepaalde gebeurtenissen in mijn leven. De eetstoornis is een deel van mijn leven. Geen deel van mij is heks.
Wel ben ik (te) enthousiast. (Te) perfectionistisch. (Te) gevoelig. (Te) gemotiveerd. (Te) prestatiegericht. (Te) emotioneel. (Te) zorgzaam. (Te) verantwoordelijk…..
Moes dus. Moes en ik hebben ondertussen heel wat mee gemaakt. Moes hoeft mijn leven niet uit, Moes moet worden opgevoed. En daar ben ik nu mee bezig. Onze “avonturen” werk ik sinds kort uit in stripjes en tekeningen. Ik zou het leuk vinden om af en toe tekening over mijn herstel en mijn gevecht met Moes met jullie te delen.
Door het tekenen verwerk ik de intensieve therapie die ik nu volg en geef ik mijn omgeving inzicht over wat er in mij omgaat.
Geef een reactie