Toen ik in therapie ging voor mijn eetstoornis kreeg ik ook vaste gesprekken met een diëtist. Deze kreeg ik eerst individueel en later in groepsverband, toen ik ook met was groepstherapie gestart. Ik vond de gesprekken met de diëtist vaak heel stom, omdat ze zo confronterend waren en ik eigenlijk graag iets anders wilde horen. Toch heb ik er erg veel aan gehad.
Het eerste gesprek met mijn diëtiste herinner ik me nog als de dag van gisteren. Het was een heel praktisch gesprek waar echt de basis dingen in werden besproken. Ik moest me meten en wegen en vertellen wat ik zoal at op een dag. Vervolgens gaf ze mij een eetschema mee van wat ik zou moeten eten op een dag. Of tenminste, wat een gemiddelde was. Ze legde daarbij kort uit waarom je al die dingen moest eten en wat de schijf van vijf was.
Uiteraard had ik het lichaam van mijn diëtiste bij binnenkomst al van top tot teen gescand. Hoe zag ze er uit? Wilde ik er ook zo uit zien? Zou ik ook zo worden wanneer ik zou eten zoals zij mij vertelde? Mijn diëtist was een vrouw van middelbare leeftijd en ik was een meisje in de puberteit. Natuurlijk leken onze lichamen niet op elkaar, achteraf gezien heel logisch, maar toch durfde ik haar daarom niet meteen te vertrouwen. Ik wilde er niet uitzien zoals mijn diëtist.
Toch ging ik elke keer braaf naar de afspraken. Ik wilde immers van mijn eetstoornis af, dus ik moest het wel een kans geven. Het hielp mij ook wel veel dat ik op gegeven moment in een groepsbehandeling terecht kwam. Tijdens deze behandeling hadden we met z’n allen tegelijk een gesprek met de diëtist waarin we onze eetschema’s, doelen en vragen doornamen. De meiden in de groep leken meer op mij dan ik op mijn diëtist leek, waardoor ik toch meer vertrouwen kreeg in het eetschema. Goed, oke, ik wilde het wel proberen, maar dan toch een beetje op ‘mijn eigen’ manier. De stem van de eetstoornis nam er niet zomaar genoegen mee.
De afspraak was om 7 eetmomenten per dag te hebben, namelijk 3 hoofdmaaltijden, een toetje na het avondeten en 3 tussendoortjes. Dit hoefde niet allemaal in één keer, maar het was wel de bedoeling hier uiteindelijk naartoe te bouwen. Dit vond ik in het begin echt ongelooflijk veel. Wie eet er nou zo veel op een dag?! Dat kan toch helemaal niet. Het volgen van dit eetschema voelde voor mij dan ook heel slecht. Ik probeerde toch hier en daar een tussendoortje te skippen en op deze manier wat minder te eten. Wanneer ik wel iets at raakte ik soms zo in paniek dat een eetbui het resultaat was, maar ook wanneer ik te weinig at kon dit wel eens tot een eetbui lijden. Mijn eetbuien waren een bevrijding van de strenge regels die ik mezelf oplegde.
Gelukkig was ik hier altijd wel eerlijk over in mijn eetdagboekje. Ik was het niet vaak niet met mijn diëtiste eens en vertelde dit dan vaak in gesprekken met haar. Op deze manier hebben we het toch wel overal over kunnen hebben. Ze heeft hierdoor de kans gehad mij uit te leggen waarom je wel of niet iets zou moeten/mogen eten. De tussendoortjes waren mijn grootste zorg. Waarom moesten dat er toch zo veel zijn en was het echt wel nodig? Ik kon me niet herinneren dat ik voor mijn eetstoornis ook al zo’n strakke planning had wat tussendoortjes betreft. Dat doet toch niemand?
Mijn diëtiste, die ervaring had met mensen met eetstoornissen, wist mij haarfijn uit te leggen dat inderdaad niet iedereen dat deed, maar dat het, wanneer je herstellende bent van een eetstoornis, wel heel belangrijk was om deze regelmaat te hebben. Om eetbuien te voorkomen en mezelf iets te leren gunnen was het belangrijk met regelmaat te blijven eten en wel al deze tussendoortjes te nemen. Natuurlijk hoefde dat niet voor altijd zo te zijn, maar wanneer je niet zeker kan weten of jij of je eetstoornis daar een keuze in maakt, kan je maar beter even die eetlijst volgen. Het is namelijk een prima eetpatroon en het biedt overzicht en structuur in de week.
Ik kon mijn diëtist al mijn vragen stellen en probeerde haar te begrijpen, al was het soms lastig. Mede dankzij de groep ben ik toch gaan proberen om precies het eetschema te volgen. Ik werd elke week gewogen, dus als ik echt buiten proportie aan zou komen, dan mocht ik m’n eetschema aanpassen. Dat was mijn beloofd. Mijn diëtist wist natuurlijk allang dat dit helemaal niet zou gebeuren. Het eetschema bracht mij rust en het feit dat een diëtist, iemand die er immers voor had gestudeerd, vertelde dat het oké was, stelde mij gerust. Ze kon me uitleggen waarom ik het moest doen. Wat mijn lichaam nodig had en wat normaal is voor de meeste mensen.
Elke week hebben we nieuwe stappen gezet, niet te groot, maar ook niet te klein. Stukje bij beetje heb ik haar moeten leren vertourwen en terwijl ik dat deed verloor ik stukje bij beetje het vertrouwen in mijn eetstoornis. Als ik naar iemand zou moeten luisteren wat eten betreft, dan zou een diëtiste tpch wel betrouwbaarder zijn dan een eetstoornis. Vandaag de dag heb ik geen eetschema’s en diëtisten meer nodig, maar toen heeft het me onwijs veel geholpen.
Hoe helpt de diëtist jou?
Geef een reactie