2016 – Op meerdere momenten in mijn leven heb ik mijn ‘toekomstbeeld’ in stukjes zien vallen. Dit klinkt misschien heel dramatisch en in sommige gevallen is dat misschien ook wel zo. Tegelijkertijd is dat ook juist wat het leven is. Ik denk dat ieder kind wel een droombeeld van de toekomst heeft en dat dit naarmate je ouder wordt verandert. Al op jonge leeftijd wordt ons de vraag gesteld wat we later willen worden en op school zijn we ook al bezig met de toekomst. Ik had als klein meisje bijvoorbeeld ook al de wens om moeder te worden en later met mijn eigen gezinnetje in een mooi huis te wonen ergens in Nederland.
Ik hoop dat uiteindelijk ook mee te mogen maken, maar toch is mijn leven al heel anders gelopen dan ik ooit had verwacht. Ik zag namelijk een toekomst voor me waarin ik een eigen gezin zou hebben en ik met mijn kinderen mijn ouders kon bezoeken op de boerderij waar ze dan zouden wonen. Mijn moeder wilde heel graag ooit oma worden en ik weet zeker dat ze een geweldige oma geweest zou zijn. Altijd zag ik het beeld voor me dat ik mijn moeder vragen kon stellen over de zwangerschap, de opvoeding en haar belde als ik het even niet meer wist. Mijn moeder zou me overal mee helpen en dolgelukkig zijn met haar kleinkinderen. Ze zou altijd voor hen klaar staan en oppassen wanneer het nodig was en er op uit gaan om samen met mijn vader leuke dingen met hun te doen.
Mijn moeder zou knuffeltjes en kleding voor ze maken en mijn wens was dat ze ooit mijn trouwjurk zou maken. Allemaal dingen die niet meer kunnen en waardoor ik mijn toekomstbeeld heb moeten bijstellen. Dit was en is nog steeds een heel moeilijk proces voor mij. Het doet enorm veel pijn als je beseft dat je grootste wens nooit meer in vervulling kan gaan. De toekomst die ik ooit wilde is niet meer mogelijk en nu moet ik een beste tweede scenario schetsen.
Het doet pijn..
Wanneer je merkt dat je leven anders loopt dan je had gewild, doet dat vaak pijn. Denk bijvoorbeeld eens aan mensen die een grote kinderwens hebben en die er achter komen dat ze na de zoveelste poging geen kinderen kunnen krijgen. Hun leven stort op dat moment compleet in en met alle emoties die daarbij los komen moet je uiteindelijk proberen deze nieuwe werkelijkheid te accepteren. Hetzelfde geldt voor mensen die moeten leren leven met het verlies van een overleden dierbare of voor mensen die een toekomstbeeld hebben gehad met hun grote liefde totdat de relatie verbroken wordt.
Ik denk dat iedereen dingen meemaakt in zijn/haar leven die je niet verwacht en die er voor zorgen dat je een andere kant op moet. Je kan ook denken aan chronische ziektes of langdurige psychische problemen die je leven voor een groot deel beïnvloeden en er bijvoorbeeld voor kunnen zorgen dat je bepaalde dingen (tijdelijk) niet kunt.
Het hoeft niet altijd een permanente impact te hebben..
Het verlies van mijn moeder geeft permanent een andere richting aan mijn leven en zorgt er voor dat mijn toekomst nooit meer zal worden zoals ik ooit gedroomd heb. Dat is een heel pijnlijke verandering die ik moet accepteren. Ook kun je dingen meemaken die er voor zorgen dat je leven niet loopt zoals je verwacht had, maar hoeft dit niet direct voor altijd invloed te hebben. Dit hangt ook wel af van het toekomstbeeld dat je voor ogen hebt.
Zo heb ik bijvoorbeeld op de basisschool een moeilijke tijd gehad waardoor ik uiteindelijk naar een andere school ging en groep 7 over moest doen. Ik vond het echt vreselijk. Ik had destijds ‘nooit’ verwacht dat mij dat zou overkomen en er zijn heel wat tranen gevloeid. Ik kwam in een klas met kinderen die jonger waren, mijn leeftijdsgenootjes gingen verder en ik moest terug in de tijd. Toen voelde dat zo enorm zwaar en moeilijk en had ik verwacht dat dit voor altijd invloed zou hebben op mij, mijn zelfbeeld en mijn leven. Als ik nu terug kijk, was dat het beste wat we hadden kunnen doen. Ik had op school een enorme achterstand opgelopen waardoor dit nodig was. Misschien dat ik anders niet eens op de havo en daarna op het HBO terecht was gekomen en ik uiteindelijk een heel andere richting had moeten kiezen in mijn werk.
Natuurlijk heeft het wel wat invloed, want daardoor heb ik langer op school gezeten, was ik later afgestudeerd en heb ik later een baan gevonden. Ook betekent dit dat ik andere mensen heb leren kennen. In die zin heeft het impact gehad voor mijn verdere leven, maar dit is alleen maar goed geweest en het belangrijkste: het staat mijn toekomstbeeld niet in de weg.
Na mijn relatiebreuk moest dit ‘de ware’ zijn..
Toen ik 24 jaar was verbrak ik na bijna 9 jaar mijn relatie. Het was een heel moeilijke beslissing maar ik stond er wel achter. Wij kregen een relatie toen ik 16 jaar was en hebben enorm veel meegemaakt samen. Dit maakte de keuze zo moeilijk en ook omdat ik wel echt van hem hield. Iets anders wat mij bezig hield was mijn leeftijd. Achteraf gezien moet ik er wel een beetje om lachen, maar toen was ik heel erg bezig met dat mijn volgende vriend wel ‘de ware’ moest zijn omdat ik geen 16 meer ben en graag kinderen wil. Hierdoor legde ik al een enorme druk op mijzelf en daarmee ook op mijn misschien wel toekomstige partner. Ik had namelijk altijd het idee dat ik op jonge leeftijd moeder wilde worden. Ik vond 26-27 jaar een mooie leeftijd, dus dan moest ik wel een beetje opschieten met het vinden van de liefde van mijn leven..
Ineens had ik twee ‘stief’kinderen..
En die kinderen kwamen er, alleen dan op een heel andere manier dan ik ooit had gedacht. Ik heb mijzelf nooit gezien als stiefmoeder. Ik had altijd veel respect en bewondering voor vrouwen (of mannen) die een relatie aangingen met iemand die kinderen heeft met iemand anders. Het was namelijk iets wat ik zelf nooit zou kunnen of willen. Mijn droombeeld bestond uit een langdurige relatie met een leuke en lieve man en dat we samen een gezin zouden stichten na verloop van tijd. De langdurige relatie had ik inmiddels verbroken en ik besefte dat ik waarschijnlijk niet meer zo lang met iemand samen zou zijn voordat ik aan kinderen met hem zou gaan denken.
Inmiddels is gebeurd wat ik nooit had verwacht en heb ik al bijna 1,5 jaar een relatie met een heel lieve man die twee kinderen heeft. Ik heb mij hier lang tegen verzet omdat dit niet was wat ik wilde. Omdat ik dit leven niet bij mij vond passen en ooit heb besloten daar nooit aan te beginnen. Zo’n leven is nou eenmaal wat complexer en soms heel moeilijk, en dat paste niet in mijn ‘perfecte plaatje’. Waarom dan toch? Na het verliezen van mijn moeder heb ik een veel realistischere kijk gekregen op het leven gekregen en weet ik inmiddels als geen ander dat mijn leven niet vlekkeloos zal verlopen en dat ik nog veel meer dingen zal meemaken die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Vervelende dingen, maar ook leuke dingen.
Ik ga er niet meer van uit dat dingen mij bespaard blijven want ik had ook nooit verwacht dat ik mijn moeder op zo’n jonge leeftijd zou verliezen. Hierdoor weet ik dat de mogelijkheden eindeloos zijn maar dat we ook niet overal invloed op hebben. Ik kan daardoor de fijne dingen in het leven meer waarderen en mij misschien ook wel beter wapenen tegen ongeluk. Wat betreft mijn relatie: mijn verzet tegen de hele ‘nieuwe’ situatie en hetgeen wat ik nooit wilde, heeft mij niet geholpen. Ik heb de druk van ‘mijn leven moet passen in mijn perfecte droombeeld’ wat meer losgelaten en ik zie wel hoe het loopt. Ik word geen moeder op mijn 27e en dat geeft niet. Dat kan later (hopelijk) ook nog en de situatie is er nu niet naar. De liefde tussen mij en mijn huidige vriend was te groot om te negeren en daarom zijn wij nu al een hele tijd samen, met z’n tweeën en met z’n vieren. Zijn kindjes zijn heel lief en het klikt goed tussen ons en we zien wel wat de toekomst brengt en hoe wij elkaars leven kunnen verrijken. Meer en meer besef ik dat het leven anders kan lopen maar dat het niet per definitie minder hoeft te zijn. Dat het ook mooi is om dingen los te laten en te zien waar je uitkomt. Het kan je brengen op de mooiste plekken.
♥
Geef een reactie