Inmiddels sta ik al een aantal weken op de wachtlijst voor autisme-diagnostiek. Helaas is de duur van de wachtlijst opgelopen en zal ik dus wat langer moeten wachten. Lastig, maar gelukkig heb ik wel mijn passies waar ik energie en kracht uit kan halen. Passies waar ik mezelf helemaal ik op kan laten gaan en waar ik soms heel veel over kan praten en dan vergeet of een ander dat wel allemaal wil horen. Opgaan in een of meerdere onderwerpen, een van de kenmerken van autisme. Voor mij zijn dat vooral hardlopen en paarden. In deze blog wil ik uitleggen wat paarden voor mij betekenen.
Paarden, en vele andere dieren, (ver)oordelen niet. Ze laten je weten wat ze van je vinden, ze zijn direct. Duidelijk dus. Niks geen sociale regels en sociaal gewenst gedrag waar eigenlijk een hele andere bedoeling of reden achter zit. Niks niet: ik doe aardig tegen je, maar eigenlijk mag ik je totaal niet. Paarden laten je direct weten of ze je mogen, wat ze bedoelen. Deze duidelijkheid is zo enorm fijn. Net als het niet veroordelen. Paarden accepteren je zoals je bent, en als ze dat niet aanstaat dan laten ze dat weten. En dan nog, accepteren ze je zoals je bent en geven ze alleen maar aan dat er tussen jullie twee wel of geen vriendschap zal zijn. Deze pure vorm van contact geeft duidelijkheid en eerlijkheid. Heel fijn, voor als je sociaal contact soms best ingewikkeld kan vinden.
Paarden geven mij rust, mede door de pure vorm van contact die ik net beschreef. Rust, door de acceptatie jezelf te mogen zijn. Jezelf deels ook te moeten zijn. Ben je niet jezelf en doe je jezelf anders voor, dan zal een paard dat meteen doorhebben. Een paard kijkt zo door dat masker van je heen. Door een paard wordt je dan ook gedwongen om naar jezelf te kijken, aan jezelf te werken en jezelf te accepteren. Althans wil je echt contact hebben met je paard.
Paarden spiegelen en laten mij op die manier weten hoe het met me gaat. Ik merk vaak pas hoe het met me gaat als ik bij paarden ben. Door de spiegel die ze je voorhouden, laten ze mij zien wat ik bij mezelf (nog) niet kan herkennen. Ze zijn als een steuntje daarin voor mij. Paarden leren mij om mezelf te leren kennen en voor mezelf te zorgen. Signalen die bij autisme soms moeilijk te herkennen zijn, want wat hoort waar nou bij, hoe ga ik om met emoties, laat ik emoties toe en hoe kan ik mezelf snappen?
Ook vertrouwen en zelfvertrouwen is iets dat paarden mij geven. Om met paarden te werken, zul je samen moeten werken met je paard, op elkaar kunnen en durven vertrouwen. Samenwerken als een team en elkaar aanvoelen. Dit durven vertrouwen van een ander, is voor mij erg lastig. Want wanneer kan je iemand vertrouwen en wat is vertrouwen? Bij een paard weet je zeker dat als er vertrouwen is, deze ook echt is en je van elkaar op aan kunt. Zo leert een paard mij om anderen te vertrouwen. En hoe zit dat dan met zelfvertrouwen? Zonder zelfvertrouwen met een paard aan het werk, dat merkt het paard.
Sommige zullen dan doen wat je vraagt, maar er zullen ook paarden zijn die je dan niet vertrouwen en dan niet met je samenwerken. Waarom? Kan verschillende redenen hebben, uit angst, onzekerheid en noem maar op. Een ding weet ik wel, als je zelfverzekerd met een paard aan het werk gaat, weet je paard dat je weet wat je doet en wat het aan jullie samenwerking heeft, dat je ervoor zorgt dat hij veilig terugkomt. En vooral dat bij alle paarden geldt, met zelfvertrouwen gaat de samenwerking stukken beter en met zelfvertrouwen komt het paard uit zichzelf naar je toe. Op deze manier krijg ik van paarden vertrouwen en zelfvertrouwen, neemt mijn onzekerheid af.
Onzekerheid soms door allerlei nieuwe dingen, waarvan ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan. Als er zo een periode is, en mijn zelfvertrouwen daalt en onzekerheid toeneemt, nou dan merk ik dat meteen aan paarden. Zij houden mij dan een spiegel voor en laten mij zien dat ik goed voor mezelf moet gaan zorgen en dat ik zekerder mag zijn. Eigenlijk helpen ze mij dan om dit te herkennen, om goed voor mezelf te gaan zorgen en om weer meer zelfvertrouwen te krijgen.
En tja verder… Over paarden kan ik nog wel uren doorgaan. Al een ding nog, natural horsemanship is het mooist. Dat is een natuurlijke omgang met paarden. En ik weet wel zeker dat deze manier van omgang met paarden heel fijn en natuurlijk is voor mensen met autisme. Je werkt immers volgens de manier waarop paarden vanuit nature communiceren.
Tenslotte ben ik dol op IJsland. IJslandse paarden zijn mijn paardenras. Het zijn paarden die ik volledig vertrouw en waar ik een klik mee heb. Een geweldig paardenras dat anders is dan alle andere paarden. Ik ben dan ook heel blij dat ik twee enorm lieve IJslandse paarden mag bijrijden. En als deze blog online komt, ben ik waarschijnlijk de hele dag op Vlieland aan het rijden met IJslandse paarden, heerlijk kijk er nu al naar uit…
Fotografie: Pexels.
Geef een reactie