Een van de redenen waarom je jouw eetstoornis niet durft los te laten kan zijn dat je bang bent voor het leven. Je vindt de toekomst eng, je vindt iedere nieuwe uitdaging eng en je durft niet buiten jouw bekende veilige zone te treden. Soms ben je zelfs zo bang voor de toekomst, voor het leven dat je liever dood gaat of gewoon ziek blijft, zodat je het allemaal niet aan hoeft te gaan.
Maar wat is er dan zo eng aan het leven, aan jouw toekomst? Toen ik nog middenin mijn eetstoornis zat, wilde ik vooraf het liefst precies weten waar ik aan toe was, wat ik zou gaan doen en wat niet.
Ik werkte wel, maar wilde niet onverwachts na het werken uit eten moeten. Dat leverde stress op, want zou ik dan ook iets moeten eten en zouden mensen me wel leuk genoeg vinden en ga zo maar door. Ik was bang voor alles dat onbekend was en waar ik gen controle over had. Daarom deed ik op een gegeven moment bijna helemaal niets meer: ik zat thuis achter mijn computer, ging op en neer naar mijn werk, at de voor mij veilige produkten en sliep. Ik durfde niet eens naar de toekomst te kijken. Ik was al blij als ik mijn dag een beetje goed doorkwam.
Naarmate het beter met me ging en er meer ruimte onstond voor nadenken over mijn toekomst, brak het angstzweet me uit. Ik had tijden niet over mijn toekomst hoeven nadenken en nu ineens was mijn toekomst akelig dichtbij. Ik was doodsbang voor mijn toekomst, simpelweg omdat ik bang was dat ik zou mislukken, dat mijn leven zou mislukken, dat alles wat ik wilde bereiken zou mislukken.
Als je bijna iedere dag in therapie zit en het meerendeel van je tijd bezig bent met jezelf en je eigen problemen, lijkt de echte wereld ver van je af te staan. Het werken aan je problemen is niet leuk en kan heel pijnlijk zijn, maar het heeft ook iets veiligs, want je hoeft je dan nog nauwelijks druk te maken over jouw toekomstige leven. Zolang je ziek bent, heb je een excuus om niet voluit te leven en te bouwen aan je toekomst.
Er lijkt een afstand te zijn ontstaan tussen jouw leven en het echte leven.
Dit is 1 van de redenen waarom ik denk dat je enkel in het uiterste geval moet kiezen voor een opname in een kliniek. Ben je namelijk eenmaal opgenomen, dan is de stap terug in de maatschappij, het echte leven zo ontzettend groot, dat die regelmatig uit angst jaren uitgesteld wordt. Soms lees ik op het forum zinnen als ‘Het is echt beter om helemaal te stoppen met school, zodat je je volledig op therapie kan richten’. Ook mij werd dit aangeraden. Ik wilde naast mijn therapie graag een studie in deeltijd doen. Ik volgde het advies van de therapeuten niet op en bleef in het weekend naar school gaan. Hier ben ik achteraf ontzettend blij mee, want juist dat stukje zorgde ervoor dat ik met 1 been in de maatschappij bleef staan. Juist het naar school gaan zorgde ervoor dat ik in contact bleef staan met ‘normale, gezonde’ mensen en niet alleen maar met mensen met problemen.
Het is, om de afstand tussen therapiewereld en echte wereld te overbruggen, zo belangrijk om al in therapie bezig te gaan met je sociale leven en toekomst. Juist dan moet je proberen een brug te slaan naar jouw toekomstige leven. Met hulp is het een stuk enger als wanneer je dit alleen moet doen als je eenmaal klaar bent met therapie.
Op een bepaald moment kan de therapiewereld zo veilig aan gaan voelen dat je hem niet meer durft te verlaten. Dit is natuurlijk in strijd met waarvoor je vecht: genezen van je eetstoornis. Dit kan ervoor zorgen dat je bewust of onbewust dit proces richting genezing gaat vertragen. Je durft je gevoelens nog helemaal niet uit te spreken, je bent nog helemaal niet klaar voor een opleiding, je wilt nog helemaal niet de verantwoordelijkheid hoeven vragen van geld verdienen, een studie, baan of alleen wonen. Naarmate het einde van je behandeling nadert, gaat het ineens een stuk slechter met je. Je valt weer af, begint ineens weer met jezelf beschadigen of denkt voortdurend aan zelfmoord. Alles in je roept: Zien jullie dan niet dat ik het nog niet alleen kan?!
Maar is die angst voor het leven, voor je toekomst terecht? Is het leven werkelijk zo eng? Is het therapieleven echt fijner en leuker?
Nee. Op een bepaald moment heb ik de stap gezet: ik ben gestopt met alle therapie en ben het leven aangegaan. Niet in 1 keer, maar stapje voor stapje ben ik de dingen die bij het leven horen aangegaan. Ik ging weer kijken naar mijn toekomst en naar wat ik zou willen. Ik stelde me open voor een relatie en ging op zoek naar een baan. In mijn achterhoofd hield ik de gedachte: Het kan allemaal mislukken, maar als ik de eeuwige patient blijf, mislukt het sowieso. Ik heb maar 1 leven en als ik dat verspil door angsten en problemen, dan is dat vreselijk zonde.
Natuurlijk kreeg ik niet direct een relatie en vond ik niet direct een geweldige baan. Natuurlijk ging ook ik regelmatig op mijn bek en was de neiging om weer terug te vallen groot, …maar ik wist dat dit me niks goed zou brengen. Wat had het immers voor nut om weer af te gaan vallen? wat bereikte ik daar nou werkelijk mee? Ja, ik kon dan weer hulp vragen en kreeg (betaalde) aandacht van therapeuten,…maar was dat waar ik werkelijk naar snakte?
Nee, ik snakte naar een leuk leven, naar erkenning en naar een positief gevoel over mezelf en dat zou ik nooit krijgen als ik mezelf niet zou uitdagen en het echte leven aan zou gaan.
Natuurlijk is het makkelijk om je te blijven verschuilen achter problemen, om jezelf te zien als kwetsbaar en zwak en je bij ieder zuchtje wind jezelf in te beelden dat je bijna omvalt… maar het levert je niets op, je raakt er alleen maar dingen door kwijt. Je kunt het vergelijken met een junk die keer op keer weer teruggrijpt naar de drugs. Hij of zij heeft hier duizenden goede redenen voor want het leven is zo zwaar, maar uiteindelijk maakt hijzelf de keuze om niet op tijd hulp in te schakelen of steun te vragen. Vluchten in je kwetsbaarheden, in je verslaving om jezelf kapot te maken omdat je bang bent voor het leven is makkelijk, maar weet je…. leven is veel leuker!
Ja, echt! Het is helemaal niet fijn om afhankelijk te zijn van hulpverlening en jezelf minderwaardig te voelen omdat je geen baan of studie hebt. Het voelt zoveel beter om het leven zelfstandig aan te gaan, om de uitdagingen van het leven te trotseren. Het voelt volwassen en krachtig om gewoon te zeggen tegen mensen die om je geven dat het niet goed met je gaat en te vragen of ze je willen steunen i.p.v. dit indirect te gaan communiceren door bijvoorbeeld weer af te gaan vallen. Iedereen maakt verkeerde keuzes, iedereen heeft mislukkingen, iedereen heeft tegenslagen, dat hoort bij het leven. Jij bent geen mislukking als er dingen in je leven mislukken.
Jij bent pas een mislukking als je je leven vergooit doordat je het leven niet aangaat omdat je bang bent om te mislukken.
Laat je leven niet leiden door angst. Wees niet bang voor fouten, want fouten maken hoort erbij. Als je geen fouten maakt, zal er ook weinig gevoel van overwinning zijn wanneer je het goed doet. Het leven is niet eng, het leven is een uitdaging, een avontuur. Het leven is een waardevol geschenk wat je hebt gekregen. Pak het geschenk uit, laat het niet liggen omdat je bang bent dat wat er in zit je teleurstelt.
Geef een reactie