In het begin van mijn eetstoornis, dacht ik dat ik zo weer kon stoppen en weer gewoon kon doen met eten. Jaren verder, toen mijn problemen inmiddels waren veranderd in een hardnekkige eetstoornis, kwam ik erachter dat ik helemaal niet zomaar kon stoppen. En als ik het toch kon, was het slechts van tijdelijke duur. Die eetstoornis bleef maar terugkomen en ik wist niet hoe ik er ooit nog vanaf zou komen.
Of je nu eetstoornis NAO, anorexia, BED, boulimia hebt of een depressie of trauma, soms heb jij misschien ook het gevoel dat het allemaal toch nooit meer goed komt. Je hebt allerlei dingen geprobeerd, mensen om hulp gevraagd, schema’s opgesteld, opdrachten gemaakt en therapie gevolgd. En toch blijft het terugkomen in welke mate dan ook. Het is er en je twijfelt of het ooit nog wel over gaat.
Ook ik heb heel vaak gedacht dat ik nooit meer beter zou worden. De somberheid beïnvloedde mij en mijn eetstoornis. Ik zag geen hoop meer. Ik zag alleen maar worsteling, stijd en paniek. Was dit hoe ik voortaan verder zou moeten in het leven? Zou ik ooit nog een normaal leven kunnen krijgen? Of moest ik elke paar jaar weer opnieuw in therapie omdat ik weer helemaal in de knoop zat met mezelf? Ik had weinig vertrouwen in herstel. Ik had de hoop verloren.
Toch probeerde ik vol goede moed weer nieuwe behandelingen. Ik heb van iedere behandeling wel iets goeds geleerd, maar de eerste behandelingen waren helaas niet succesvol. Ik werd niet beter en viel uiteindelijk gewoon weer terug. Ik wist niet hoe ik moest blijven staan na zo’n traject. En dat terugvallen en weer opnieuw in behandeling moeten, maakte me nog meer hopeloos. Wanneer zou het dan wel lukken? Zouden deze behandelaars me wel kunnen helpen? Zou het knopje dan nu eindelijk om gaan of zou ik voor altijd moeten blijven vechten tegen die eetstoornisgedachtes en angsten? Ik weet niet of ik dat wel kan..
Wanneer het een tijdje goed ging, of in ieder geval iets beter, kreeg ik weer wat hoop. Echter viel ik uiteindelijk altijd weer terug. Dat is eigenlijk tekenend voor mijn eetstoornis. Die bestond uit veel ups en ook veel downs. Als een golfslagbad ging ik door het leven heen. Het kwam en het ging weer weg. Het werd erger en weer minder. Ik had geen idee waarom en wat ik er zelf aan kon doen. Het gebeurde gewoon. Mijn eetstoornis had in ieder geval de leiding, want als het goed ging, kwam er ineens weer een moment waarop in met een boterham aan tafel zat te huilen om dat het niet lukte om die op te eten. De strijd was gewoon weer even hard tegen hard. Zelfs ook al ging het twee dagen geleden juist zo goed.
Ruim acht jaar lang heb ik geworsteld met mijn lichaamsbeeld onder leiding van mijn eetstoornis. Stiekem sloop het erin rond mijn 13e en uiteindelijk heb ik enorm moeten vechten om hem op mijn 21e langzaam achter met te laten. Mijn herstel was geen makkelijk herstel. Het ging absoluut niet in een stijgende lijn. Het ging ook echt niet met geslaagde behandelingen en al helemaal niet snel. Ik voelde me regelmatig hopeloos, want waarom bleef het toch steeds maar weet terugkomen?
Zoals je ziet schrijf ik het stuk hierboven zoals ik het ervoer toen ik tussen de 13 en 21 jaar oud was. In die tijd voelde ik me geregeld geleefd door mijn eetstoornis, terwijl ik op andere momenten dacht ook echt zelf weer wat touwtjes in handen te hebben. De eetstoornis had op de een of andere manier een soort ‘macht’ over mijn leven, zo ervoer ik dat in die tijd. Telkens liet ik me er weer door meesleuren, het dal in. Weg van het normale leven, weg van een fijne toekomst.
Dat sommige behandelingen niet slaagden, lijkt nu te liggen aan die behandelingen zelf. Ik denk niet dat dit het geval is. In ieder geval niet volledig. Ik denk dat een aantal dingen een rol speelden, waaronder de tijd waarin ik in behandeling ging, de leeftijd die ik had. Misschien was het nog te vroeg, paste het niet bij me of kende ik mezelf nog niet goed genoeg? Daarnaast kost herstellen van een eetstoornis ook gewoon veel tijd. Je kunt niet binnen drie maanden van dit probleem af zijn. Een eetstoornis is te hardnekkig om van de een op andere week de kop in te drukken en verder te gaan.
Herstellen van een eetstoornis heeft helaas heel vaak heel veel tijd nodig. Meer tijd dan je zou willen misschien. Dat frustreert en maakt je soms moedeloos. Bij mij is het nodig geweest dat ik meerdere behandelingen probeerde, helaas. Bij een ander is het zo dat de behandeling verlengd moet worden en weer een ander doet het ook op zijn of haar eigen manier. Helaas is er geen eenduidig antwoord op de vraag: Hoe wordt je beter?
Daarom lijkt het soms ook alsof het nooit gaat gebeuren, dat beter worden. Omdat je zoekende bent. Omdat je twijfelt of je het wel wilt en daarna weer niet. Een eetstoornis is zo’n complexe psychische stoornis, dat je er niet zomaar vanaf bent. Het is echt een zoektocht naar jezelf, naar je geschiedenis, verwerking en vooral naar jouw eigen gebruiksaanwijzing voor de toekomst. Dat stel je niet allemaal zomaar in een middagje samen. Dat kost tijd. Onderzoeken, diep graven en veel leren.
In de periode dat ik een eetstoornis had, wist ik dat allemaal niet. Ik had alleen gehoord dat er hulp voor was en dat je er dan vanaf kon komen. Daarom baalde ik ook enorm dat ik meerdere behandelingen nodig heb gehad. Beter worden leek me interessant, in het begin van mijn eetstoornis. Maar eenmaal een aantal jaren verder, bleek het helemaal niet zo interessant als ik had gedacht. Het was een keiharde strijd waarin ik keer op keer met mijn neus op de feiten werd gedrukt: Ik moest het allemaal zelf DOEN. En dat vond ik heel confronterend. Want uiteindelijk moest ik het -met hulp van anderen- zelf gaan DOEN.
Ik heb heel erg vaak gedacht dat ik dat helemaal niet kon. Ik zag anderen beter worden en las verhalen op internet, maar zag mezelf als uitzondering. Ik dacht dat ik daar niet bij hoorde. Ik hoorde vast bij de groep mensen die er voor altijd aan vast zou zitten. Die er nooit helemaal van zou herstellen. De chronische eetstoornis. Mijn eetstoornis was zo sterk, veel sterker dan ik. Ik had geen idee hoe ik die ooit moest overwinnen. Hoe vaak moest ik de gedachtes nog tegenspreken? Hoe veel eetlijsten moest ik nog volgen en hoe vaak moest ik nog praten over mijn verleden? Wanneer hield dit op?
Ik was er op een gegeven moment van overtuigd dat ik echt niet meer beter zou worden. Dit was na een kleine terugval, na mijn laatste behandeling. Ik had het gevoel dat ik altijd lastig gevallen zou blijven worden door somberheid, piekeren en mijne eetstoornisgedachtes. Ik zou dan misschien wel op een gezond gewicht kunnen blijven, maar verder zou ik elke dag moeten blijven vechten. Dat wilde ik gewoon niet meer. Ik wilde er vanaf. Uiteindelijk is ook die terugval weer overwonnen. Ik weet niet eens meer precies hoe, eerlijk gezegd. Ik denk dat ik genoeg kennis had opgedaan die jaren daarvoor. Of misschien was het gewoon niet meer nodig om terug te vallen, maar kwam ik daar pas na een paar weken achter. Ik had veel geleerd.
Zelfkennis en nog meer andere dingen die mij hebben geholpen herstellen, zorgden ervoor dat ik niet meer hoefde terug te grijpen naar mijn eetstoornis. En nee, mijn leven is nu niet alleen maar leuk en fijn. Dat lijkt misschien zo op Instagram en in mijn Plogs, maar mijn leven is gewoon zoals dat van anderen. Ik maak ook hele rottige dingen mee, zit wel eens in de put of heb verdriet of pijn. Ik weet soms niet hoe ik dingen op moet lossen. Maar ik heb geleerd dat het leven pijn kan doen, maar dat ik toch gelukkig kan zijn. Ik denk dat gelukkig zijn, tevreden zijn is. En dat is de grootste uitdaging, zeker voor een perfectionist, een strever of iemand die juist helemaal niet gelukkig is op dit moment.
Ik zat laatst in een moeilijke periode met mijn rugklachten. Zou het ooit helemaal over gaan? Of zou ik altijd zo blijven worstelen met die pijn? Ik wist het niet, maar ik sloot niet uit dat ik daar, net als van mijn eetstoornis, uiteindelijk ook weer vanaf zou kunnen komen. Als je maar blijft zoeken naar hulp, steun vraagt en goed voor jezelf blijft zorgen. Ik sta nu veel sterker in mijn schoenen dan toen ik die eetstoornis kreeg. Ik kan weer gelukkig zijn, genieten, écht leven, ondanks dat er soms problemen op mijn pad komen. Ik ben gestopt met vluchten. Dit is het leven en ik wil het graag ontvangen met beide armen wijd open. Hoe moeilijk dat soms ook is, het leven is ook ontzettend mooi!
Beter worden, ik dacht ook dat het bij mij nooit zou gebeuren. Dat ik er te slap voor was en mijn eetstoornis te sterk. Maar blijkbaar kan ik meer dan ik toen dacht. Ik sta nu waar ik nooit had gedacht te staan. Ik ben getrouwd, heb een huisdier en een toekomst zonder eetstoornis voor me liggen. Hoe vaak ik ook heb gedacht dat ik het nooit zou bereiken, toch is het gelukt. Probeer dat kleine stukje hoop dat jij nog hebt, ruimte te geven. Blijf zoeken, blijf vechten. Keihard. Je kunt veel verder komen dan je denkt!
Niet alleen ik kan dat. Ook jij.
Geef een reactie