Heb jij ook altijd het gevoel gehad ‘anders’ te zijn? Heb jij ook het gevoel dat je veel meer nadenkt over de wereld, over jezelf en over het leven dan andere mensen? Heb jij ook het gevoel dat niemand in de wereld snapt hoe het leven in elkaar zit, en dat jij daar altijd al achter hebt willen komen voor jezelf?
Ik heb altijd het gevoel gehad ‘anders’ te zijn dan de mensen om me heen. Van jongs af aan voelde ik me een buitenbeentje. Toen ik 5 jaar oud was dacht ik al na over de zin van het leven en de betekenis die het voor me had. Was dat normaal? Ik voelde me compleet abnormaal en had het idee dat niemand me begreep. Gevolg was dat ik me altijd extreem heb afgezet van alles wat hoorde, alles wat normaal was en alle regels die op school golden. Ik had genoeg vriendinnetjes, maar voelde me toch bij niemand helemaal mezelf. Niemand kende mij, zelfs mijn ouders niet. Dacht ik.
Op een gegeven moment, was ik zo ongelukkig met het leven en onbegrip en de angst voor het leven wat hieruit voortkwam, dat ik mijn toevlucht had gezocht tot afvallen. Hulp was onvermijdelijk. Maar wat was passende hulp? Ik had een aversie tegen alle soorten hulp die er bestonden. Ze stopten alle eetstoornis patiënten in een hokje, dachten dat we allemaal hetzelfde waren, ik werd moe van het cliché plaatje wat er van de anorect geschetst werd, ik was niet zo!
Ik had geen assertiviteitsprobleem, ik had geen vertekend lichaamsbeeld, ik was niet onzeker, ik had geen moeite met mijn brood smeren en ik sneed mijn brood niet in duizend stukjes. De hulpverlening wist niet wat ze deden, ze deden maar wat oppervlakkigs waar het totaal niet om ging in het leven! Of… zat er toch wel een kern van waarheid in? Nee, dat wilde ik niet zien, absoluut niet! Zolang ik geloofde in hun oppervlakkige handelen en het zwart witte denken, zolang ik geloofde dat ik anders was, anders dacht en het bij mij totaal anders zat, had ik een goed excuus om me te verliezen in mijn ‘anders’ zijn.
Ik wilde me niet onbegrepen voelen, ik was de enige die mezelf kende, maar eigenlijk ook totaal niet. Ik had hulp nodig, heel hard, maar liet niemand toe vanwege het feit dat ik mezelf op een voetstuk plaatste. Ik dacht zelf dat ik anders dacht en anders was, dus gaf ik mezelf ook die positie in de samenleving. Ik plaatste mezelf buiten de maatschappij. Niemand kwam binnen in mijn wereld, alleen ik zelf.
Op een gegeven moment ging ik toch maar weer in behandeling, dit maal een ander soort behandeling waar de focus niet op gewicht en eten lag. Ik had een goede klik met de therapeut en voelde me eindelijk begrepen. Ze bevestigde me in alles wat ik altijd zelf altijd al gedacht had, ik was hoogbegaafd en andersdenkend. Allereerst was het een verademing, een opluchting, eindelijk voelde ik me begrepen! Meteen daarna ging ik mezelf eens serieus nemen en wat dieper nadenken en anders naar haar woorden kijken. Is dit niet wat ik altijd al heb ‘willen’ horen? Wat maakt dat het feit dat zei dit zegt, mij ineens gelukkig? Is het wel waar? Wat maakt dat zij dit zegt terwijl ik haar pas drie keer gezien heb? Was het het feit dat ik een bevestiging kreeg in mijn anders zijn? Een bevestiging in datgene waar ik altijd al tegenaan heb gelopen? Een bevestiging dat ik niet gek ben? Ik vatte het eigenlijk, achteraf gezien, totaal verkeerd op. Ik kreeg in mijn ogen bevestigd dat het op zijn plek was dat ik mezelf op een voetstuk plaatste. Ik kreeg bevestigd dat ik er niks aan kon doen en dat de reguliere hulpverlening inderdaad erg oppervlakkig en niet helpend is. Althans, zo vatte ik het zelf op!
Nu achteraf zie ik pas in hoe ik alleen maar mezelf in de weg zat met alle gedachten over dat ik anders was. Want ben ik wel zo anders? Ben ik daadwerkelijk anders dan andere mensen, of was ik misschien wel meer bezig met de zin van het leven en de betekenis die het voor me heeft heeft, dan de meeste mensen, maar was het ook een selffulfilling prophecy? Ik dacht voor mijn gevoel anders over de wereld, maar zag vanuit dat perspectief ook hoe andere keken naar de wereld.
Ik zag het anders, anderen waren oppervlakkiger en simpeler, dus dit was ook het enige wat ik zag. Zijn de reguliere behandelingen wel zo oppervlakkig en simpel, of maakte ik dit ervan en was dit het enige wat ik wilde zien en denken?
Behandelingen zijn net zo oppervlakkig of diepgaand als wat je er zelf van maakt. De manier waarop je openstaat en aankijkt tegen de behandeling, kleurt ook jouw persoonlijke behandeling. De manier waarop jij jezelf uitdaagt eens met een andere visie naar de dingen te kijken, vanuit anderen te kijken, kan een hele hoop nieuw licht in het leven brengen.
Misschien was het leven wel helemaal niet zo ingewikkeld als ik dacht, misschien was ik wel niet zo anders als ik dacht, maar maakte ik mezelf anders? Misschien was het ‘vele nadenken’ wel juist een van mijn grootste valkuilen en was dat juist een punt waar ik aan moest gaan werken. Misschien had ik wel geen assertiviteitsprobleem en een ‘ik snijd mijn brood in duizend stukjes’ probleem, maar wel een ander groot probleem waar zeker ook hulp voor was, in welke vorm dan ook.
Toen dacht ik echt dat ik anders was en anders dacht. Nu ik erop terugkijk, denk ik misschien inderdaad wat meer na over bepaalde zaken in het leven dan anderen, maar het maakt me niet anders dan anderen. Ieder mens is uniek, ieder mens heeft zijn kwaliteiten en mindere punten. Ieder mens heeft zijn eigen visie op het leven en vaak is die niet zo zwart wit als je soms zelf zou denken.
Het belangrijkste in mijn behandeling waren niet de regels en richtlijnen van de behandeling, het belangrijkste was hoe ik er zelf tegenaan ging kijken en me open ging stellen voor de behandeling. De behandeling met een open geest in te stappen, alles van verschillende hoeken te bekijken en vooral het vertrouwen in de mensen om me heen te krijgen, zonder mezelf buiten te sluiten vanwege het gevoel anders te zijn. En guess what? Ik kwam erachter dat ik helemaal niet zo anders was als ik altijd dacht, als ik me maar openstel voor anderen. Want ja, wat is precies ‘anders’?
Geef een reactie