Ik heb een studieschuld. Niet zomaar eentje, maar zo eentje waar je ‘s nachts van wakker ligt. Het is een belachelijk groot, torenhoog bedrag, waar ik me enorm voor schaam en op een dag zal ik dit allemaal moeten gaan terugbetalen. Ik krijg buikpijn als ik erover nadenk. Dit zal mij namelijk nog lang gaan achtervolgen in mijn leven. Nog vijftien jaar, om precies te zijn. Dat is namelijk de termijn die ik heb om mijn studieschuld af te betalen.
Ik ga je alvast teleurstellen. Het exacte bedrag van mijn studieschuld ga ik hier niet noemen. Dat kan het daglicht niet verdragen. Ofwel: Daar schaam ik me te veel voor. Neem maar gewoon van mij aan dat het een heel hoog bedrag is, behoorlijk boven het gemiddelde. Desondanks ken ik meer mensen die in hetzelfde schuitje zitten, maar over het algemeen wordt er maar bar weinig gesproken over studieschulden en schulden in het algemeen. Begrijpelijk, zelf vind ik het ook een deprimerend gespreksonderwerp. Toch denk ik dat we het er best eens over mogen hebben, want het is voor veel mensen wel een wezenlijk probleem.
Als je nu denkt: Hoe heb je het zo ver laten komen? Bespaar me dat dan, want dat heb ik mezelf ook al tot in den treure afgevraagd. Als je nu denkt: Eigen schuld, dikke bult, dan kan ik je ervan verzekeren dat het inderdaad als mijn eigen schuld voelt. Alle verwijten die er te maken vallen rondom schulden heb ik al eens zelf naar mijn eigen hoofd geslingerd. Zo, weet je dat ook weer.
Ik heb geleend en dat gaat nog lang een rol spelen in mijn leven. Vaak heb ik gewenst dat ik er nooit aan was begonnen, dat ik destijds dieper en beter na had gedacht over de consequenties. Toch ligt het niet zo simpel. Lag dat het wel, dan had ik er misschien ook eerder en makkelijker vrede mee kunnen hebben.
Begrijp me goed: Het is niet mijn doel om met deze blog verantwoording af te leggen of medelijden te creëren. Dat is niet wat ik wil bereiken. Wel wil ik dat er meer openheid over dit onderwerp zal komen, zodat we er samen wat beter mee kunnen leren omgaan.
Één ding is zeker: Ik ben niet maximaal gaan lenen omdat ik het leuk vond om met geld te smijten. Laten we daar even duidelijk over zijn. Ik heb geleend omdat het voor mijn gevoel niet anders kon. Dat kon het vast wel, maar zo voelde het niet. Voor lange tijd was het alsof ik niet echt een keuze had in hoe ik mijn leven leefde. Natuurlijk had ik wel een keuze, maar ik zat vast, vastgelopen, vast in mijn hoofd.
Ik ben heel lang, heel boos en verdrietig geweest om wat ik gedaan heb. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, maar ik weet ook dat dit geen zin heeft. Daar wordt de schuld namelijk niet kleiner van en het maakt me niet gelukkiger.
Mijn moeder heeft mij nooit financieel kunnen ondersteunen en door mijn eetstoornis en depressie heb ik behoorlijk wat studievertraging opgelopen. Hiernaast heb ik de eerste jaren van mijn studententijd niet gewerkt. Het ging niet, ik kon het er niet bij hebben. Heel erg jammer, maar het maakt alsnog niet goed dat ik geleend heb. Ik had er namelijk ook voor kunnen kiezen om bijvoorbeeld niet te studeren!
In de tijd dat ik leende dacht ik niet na over de toekomst. Voor mijn gevoel had ik niet eens een toekomst. Het leek allemaal zo ver weg, zo ver van mijn bed. Ik zat psychisch zo enorm in de knoop, een paar uur vooruit plannen leek soms al te veel. Dat ik ooit zo’n grote studieschuld zou opbouwen en die ook nog eens terug zou moeten betalen kon me niets schelen. Diep van binnen wist ik wel dat ik misschien niet verstandig bezig was, maar deze zorgen schoof ik voor me uit. Te klein en te zwak voor verantwoordelijkheden.
Boos en jaloers was ik, op alle mensen die wél de financiële ruimte hadden om een zorgeloze toekomst op te bouwen. Had ik ook maar wat zij hadden.
Toch heeft het geen nut om boos te worden op mensen die wel financieel ondersteund worden door hun ouders. Het wil namelijk niet automatisch zeggen dat zij verwend zijn of zelf helemaal geen psychische problemen hebben. Bovendien zou ik mijn kinderen ook alles geven en gunnen wanneer ik zelf eenmaal ouder ben. Hiernaast weet ik zeker dat mijn moeder er ook zo over denkt, maar helaas kon ze me niet helpen. Sommige dingen zijn nu eenmaal niet zoals we willen.
Pas onlangs ben ik uit de slachtofferrol gestapt. Ik heb me namelijk lang genoeg rot gevoeld over mijn schuld, maar daar gaat het probleem niet van weg. Hoe het zo ver gekomen is, maakt nu eigenlijk niet meer zoveel uit. Wat ik allemaal beter of anders had kunnen doen zal mij in de toekomst voor fouten behoeden, maar is toch een beetje mosterd na de maaltijd. Belangrijker is de vraag: Hoe nu verder?
Nu heb ik de keuze of ik er vijftien jaar over wil doen om mijn studieschuld af te lossen of dat ik het versneld wil doen en dus alle zeilen bij zal moeten zetten. Dat is nog een lastige afweging. Van de ene kant voelt het goed om snel van mijn schulden af te zijn. Van de andere kant… die schuld gaat nergens heen en groeit nauwelijks doordat het rentepercentage minimaal is.
Hoe dan ook heb ik er vertrouwen in dat het goed gaat komen. Ik ben niet langer boos op mezelf. Ik vind het nog wel jammer, maar echt, het einde van de wereld is het niet! Accepteren en aanpakken voelt in ieder geval vele malen beter dan de hopeloosheid van de slachtofferrol. Ik kom hier wel uit al kost dit even wat tijd.
Het leven gaat door, zelfs met schulden. Ik probeer mijn verleden niet langer een negatieve rol te laten spelen in mijn leven. Het is zoals het is en ik maak er het beste van. Mijn leven is mooi, ook als ik voorlopig wat minder te besteden heb.
Fotografie: pexels
Heb jij een (studie)schuld?
Geef een reactie