Ik kan niet herstellen van mijn eetstoornis

”Ik weet niet of ik ooit nog beter word. Misschien blijft dit wel voor altijd. Ik heb al zoveel geprobeerd en niks lijkt te werken. Ik blijf terugvallen in mijn eetstoornis, opnieuw proberen en ik hebt even geen zin meer om tegen mijn eetstoornis te vechten. Ik kan niet herstellen, want er zijn zoveel dingen die me daarin tegenwerken. Het gaat mij toch nooit lukken om er helemaal vanaf te komen. Ik kan mezelf nooit leren accepteren. Ik ben een slappeling en kan zal er toch nooit helemaal vanaf komen. De vorige behandeling is ook al mislukt. ”

Bovenstaande had zo een stuk kunnen zijn uit mijn dagboek van zo’n 8 jaar geleden. Ik heb zo vaak gedacht dat ik toch nooit beter kon worden. Mijn herstelproces ging niet in een vloeiende, strakke, stijgende lijn. Integendeel. Ik heb meerdere keren de keuze moeten maken om opnieuw hulp te zoeken voor mijn eetstoornis. Tijdens het wachten op het intakegesprek haalde ik me van alles in mijn hoofd. Redenen waarom ik toch niet beter zou kunnen worden, waarom ik niet kon herstellen van mijn eetstoornis, want dat waren er genoeg naar mijn idee…

Ik denk dat jullie die gedachten wel herkennen en daarom heb ik hieronder een aantal redenen op een rij gezet. Sommige herken ik uit mijn persoonlijke herstelproces, anderen heb ik bij groepsgenoootjes gehoord of zie ik regelmatig voorbij komen op het forum of in de chat. Helemaal niet gek, want we hebben/hadden allemaal een andere eetstoornis, ook al heet hij misschien hetzelfde. We zijn allemaal anders en toch herken je misschien wel een paar excuses, redenen of argumenten die ik hieronder beschrijf:

“Ik kan niet herstellen van mijn eetstoornis, want…”

…ik ben niet sterk genoeg.
Ik dacht weleens dat andere mensen misschien wel beter zouden worden, maar ik niet. Ik voelde me mislukt, gefaald en ik snapte er zelf ook weinig van wat ik aan het doen was. Ik zat in de knoop. Steeds opnieuw viel ik weer terug en dat maakte me moedeloos. Ik maakte mezelf een uitzondering door te denken dat iedereen van zijn of haar eetstoornis af zou kunnen komen, behalve ik. Inmiddels ben ik toch, onverhoopt, ‘gewoon’ hersteld van mijn eetstoornis. Dat heeft me daarna nog wel eens verbaasd. Het kan dus toch, zelfs ook al dacht je van niet.

…een eetstoornis is een ziekte die je levenslang met je mee draagt.
In de media en om mij heen dacht ik op te vangen dat een eetstoornis nooit helemaal weg zou gaan. Misschien zou het deels altijd wel aanwezig blijven of moet je ermee leren leven. Ik was dan ook bang dat ik een chronische, levenslange eetstoornis had, zeker toen ik steeds weer terugviel en opnieuw moest beginnen. Toch had ik die niet en hoorde ik niet bij die kleine groep die een deel moet accepteren. Dat kan natuurlijk wel, maar voordat het zo ver is, is het de moeite waard om er nog eens een keer goed tegenaan te gaan en te zien hoe ver je kunt komen. Ik ken zelfs mensen die in de LES groep (Langdurige Eetstoornis) zaten en inmiddels toch genezen zijn. Houd alle opties open en sluit niks uit. 

…ik kan geen goede hulpverlener vinden.
Soms is het voor de hand liggend om je hulpverlener de schuld te geven. In sommige gevallen ligt er een deel bij de hulp die je krijgt, maar vaak is het een combinatie van jullie twee. Ik ben ook niet altijd meteen de juiste hulpverlener tegengekomen in mijn herstelproces. Maar ik ben wel blijven zoeken naar een die wel bij me paste. Ondertussen ontwikkelde ik mijzelf ook. Het ging niet beter met eten, maar ik ontdekte wel steeds meer hoe die eetstoornis in elkaar zat. Toen ik uiteindelijk de juiste hulp vond, was ik daar inmiddels zelf ook helemaal klaar voor. Het is soms wel even zoeken of het is goed om bij je huidige behandelaar bespreekbaar te maken waar jij behoefte aan hebt. Zo kun je er misschien samen toch uit komen.

…mijn omgeving begrijpt me niet en kan me niet steunen.
Soms ik je omgeving nog niet goed genoeg geinstrueerd of kundig genoeg om jou op de juiste manier te ondersteunen. Je hebt dan misschien het idee dat je omgeving je niet begrijpt. Dat kan ook zeker zo zijn. Een eetstoornis is best wel ingewikkeld. Ook is er niet binnen ieder gezin of binnen iedere sociale kring genoeg steun of veiligheid. Het kan dan best een uitdaging zijn om te gaan leren praten, emoties uiten en hulp vragen. Dat kan allemaal wat langer duren of meer aandacht vragen, maar ik denk dat je uiteindelijk wel een weg hierin kunt vinden. Met hulp van mensen om je heen, professionals en jouw eigen doorzettingsvermogen om uitleg te blijven geven over je eetstoornis, kun je steeds wat verder komen en een steunende omgeving creëren waarmee je je eetstoornis kunt gaan bevechten. Dat gaat helaas niet altijd vanzelf.

…ik durf mijn eetstoornis niet los te laten.
Herstellen is eng. Dat weet ik. Ik weet dat vechten tegen een eetstoornis pijn doet. Maar ik weet ook wat het je uiteindelijk op kan leveren. Of je nu deels of volledig herstelt, het is het zo waard om je eetstoornis steeds wat meer los te gaan laten. Ik weet vooral dat ik het eng vond om aan te komen, bang was voor wie ik zou zijn zonder eetstoornis en niet durfde te voelen. Ik wist niet hoe ik moest leven zonder eetstoornis. Die angsten zijn helemaal niet gek. Probeer die bespreekbaar te maken, ook in therapie. Samen kun je dan kijken hoe je jouw angsten aan kunt pakken zodat je steeds wat meer durft los te laten wat niet goed voor je is, zoals je eetstoornis.

…ik weet niet of ik wel beter wil worden.
Deze twijfel is mij ook niet vreemd. Ik heb vaak getwijfeld of ik die eetstoornis wel los wilde laten. Ergens voelde mijn eetstoornis zo veilig en vertrouwd. Ook toen het stukken beter ging, had ik nog wel eens heimwee naar mijn eetstoornis. Ik miste mijn eetstoornis soms, omdat ik er zo aan gewend was geraakt om via eten met mijn gevoelens om te gaan. Op moeilijke momenten in het leven, trok het nog wel eens aan me. En ook tijdens moeilijke momenten in behandeling vroeg ik me af; Wil ik eigenlijk wel beter worden?Toch wilde ik dat, ook al was het maar een heel klein stemmetje wat dat zei. Dat stemmetje kreeg in de loop van mijn herstel steeds meer ruimte en uiteindelijk kreeg ik door dat ik juist heel graag beter wilde worden, maar aan het twijfelen werd gemaakt door dingen die ik nog moest aanpakken, zoals moeilijke gevoelens, verleden en bang zijn voor de toekomst.

…de vorige behandeling is ook mislukt.
Toen ik een paar keer opnieuw in behandeling ging, had ik wel eens mijn twijfels. Zeker wanneer een intake gesprek niet zo vlot verliep of ik nadacht over mijn vorige therapie. Toen was het ook al niet gelukt, dus waarom zou het nu wel lukken? Ik denk dat ik bij iedere behandeling wel iets heb geleerd dat waardevol is geweest in mijn herstelproces. Het kostte alleen ook heel veel tijd en moeite. Soms had ik daar nog een aanvulling op nodig bij een andere behandelaar of centrum voor eetstoornissen. Een eetstoornis is best ingewikkeld, dus is het soms even zoeken of combineren van behandelingen. Dat het de vorige keer is mislukt, zegt niets over deze keer. Wel is het goed om de behandeling nu af te maken, als je bij een vorige behandeling eerder weg bent gegaan bijvoorbeeld of als het moeilijk werd, er tussenuit kneep. 

…ik kan mijn onderliggende problemen toch niet overwinnen.
Een eetstoornis gaat niet enkel over eten. Soms lijkt dat zo te zijn, omdat iemand met een eetstoornis het vaak juist heel veel over eten heeft en daar heel veel over piekert. Toch gaat het over zoveel meer. De oorzaak van een eetstoornis kan knap ingewikkeld zijn en is niet zomaar opgelost in een paar weken. Maar laat je niet tegenhouden, om welke oorzaak dan ook, want je kunt daar met wat passen en meten in therapie en steeds weer nieuwe kansen, echt stap voor stap steeds verder in komen. Dat jij iets ergs hebt meegemaakt, nog een andere diagnose hebt of al lang met je problemen worstelt zegt niet per definitie dat je niet beter kunt worden. 

Er is een (kleine) kans dat je niet beter wordt, ook al lijkt die kans heel groot omdat die eetstoornis zo sterk lijkt. Jij bent sterker dan je eetstoornis. Probeer wat je kunt en laat je niet tegenhouden. Wie weet kom je verder dan je ooit had durven dromen.

♥

Fotografie: Daniel M Viero, Martinak15, Nadja Tatar