Soms heb ik van die besefmomentjes. Ik ben dan met iets bezig en moet dan terugdenken aan de tijd dat ik een eetstoornis had. Een voorbeeld hiervan is wanneer ik uit eten ben, of wanneer ik juist ’s middags friet heb gegeten en ’s avonds ook nog pizza eet. Ik geniet daar ontzettend van. Iets wat ik me vroeger echt niet voor kon stellen. Ik ben dan zo blij en dankbaar dat ik nu weer kan genieten van lekker eten en dat ik dat niet meer hoef te compenseren.
Veel mensen met eetstoornissen vinden het moeilijk om te genieten van eten. Bij mij was dat ook zo. Toen ik nog geen eetstoornis had, genoot ik nog wel gewoon van eten. Ik vond het ook best moeilijk om al dat eten te laten staan toen ik begon met afvallen. Het is ook echt niet zo dat ik van de een op de andere dag al dat eten liet staan, maar uiteindelijk at ik wel steeds minder van de dingen die ik lekker vond. Toen ik ook echt begon af te vallen, werd de angst om weer aan te komen steeds groter. Het afvallen voelde namelijk zó goed. Om die reden kon ik steeds minder genieten van eten.
Eten was niet meer lekker. Eten stond voor mij gelijk aan calorieën, vetten en suikers. Als ik at, was ik vooral ook bezig met de vraag hoe ik er zo snel mogelijk weer vanaf zou kunnen komen door middel van overgeven, laxeren en sporten. Eten was daarom echt niet leuk. Ik had ook nooit gedacht dat ik ooit weer zou kunnen genieten van eten.
Eten werd dus een enorm ding in mijn leven. Ik wilde wel genieten van het eten, maar het lukte me niet meer. Ik vroeg mezelf ook vaak af of ik überhaupt wel mocht genieten van eten en of dat niet heel raar was? Ik had toch een eetstoornis? Dan kan je toch niet genieten van eten? Eten moest dan toch aanvoelen als een straf?
Ik was altijd bezig met de dingen die mensen om mij heen aten. Mijn vriendinnen haalden op school bijvoorbeeld regelmatig wat lekkers uit de kantine. Mijn teamgenootjes van tennis aten met veel plezier een Mars tussen de wedstrijden door. Mijn broertje schepte rustig twee keer zijn bord vol als we ’s avonds iets lekkers aten. Mijn ouders aten een zak chips op de bank met z’n tweeën leeg. Voor iedereen leek dit allemaal de normaalste zaak van de wereld. Ik was zo jaloers, omdat ik dat zelf niet kon.
Alle dingen die ik van mezelf niet mocht, at ik wel tijdens een eetbui. Alles wat ik lekker vond, propte ik dan naar binnen. Maar genieten, dat deed ik toen ook niet. Zonder na te denken en zonder echt te proeven, schrokte ik alles weg. Ik zat in een roes en kon pas stoppen als ik alles op had. Naderhand voelde ik me dan zó schuldig over alles wat ik gegeten had. Ik moest het hoe dan ook weer uitspugen. Het mocht niet in me blijven, want dan zou ik moddervet worden.
Ik had pas het gevoel dat ik zou kunnen genieten van eten als ik er niet van zou aankomen, maar ik moest juist weer gaan eten om dat te ontdekken. Dat was zo moeilijk… Iedereen om mij heen beloofde me dat ik echt niet aan zou komen van een keer iets lekkers, maar ik durfde het niet. Toch heb ik uiteindelijk de stap gezet en ben ik gaan ervaren dat er inderdaad niks met mijn lichaam gebeurde toen ik weer gewoon de lekkere dingen ging eten.
Doordat ik mezelf ook weer de lekkere dingen toe stond, namen de eetbuien ook af. Mijn eetpatroon raakte meer in balans. Ik kon weer de producten heel bewust proeven. Ik hoefde het niet meer naar binnen te schrokken. Het was zo fijn om te merken dat eten ook op een normale manier kon gaan. Ik voelde me zoveel fijner.
Mensen die niet op de hoogte zijn van mijn verleden met een eetstoornis reageren vaak verbaasd als ik dat hen vertel. Ik sta nu bekend als het meisje dat alles eet en daar ook altijd intens van geniet. Ik vind het heerlijk om uit eten te gaan, om ergens gezellig te gaan lunchen, een ijsje te eten in de zomer of bitterballen te bestellen bij de borrel.
Ik geniet weer en genieten van eten is iets wat ik onwijs belangrijk vind. Het speelt zo’n grote rol in ons leven en het is zo zonde om jezelf dat te ontnemen. Ik ben zo opgelucht dat ik mezelf lekker eten weer toe sta en dat ik mag genieten zonder dat ik dat op allerlei manieren weer moet compenseren. Door jezelf weer toe te staan te mogen genieten van eten, leer je jezelf ook weer toe te staan om te gaan genieten van het leven.
Geef een reactie