Ik weet dat ik genezen ben van mijn eetstoornis. Eten beheerst mijn leven niet meer, ik geniet weer van alles, ik ben over het algemeen blij met mezelf en ik heb niet meer die constante chaos in mijn hoofd. Het gaat al jaren goed met me. Veel mensen in mijn omgeving zien dat gelukkig ook, maar toch is niet iedereen ervan overtuigd dat ik écht genezen ben. Ik heb af en toe het idee dat ik alsnog moet bewijzen dat ik echt genezen ben.
Niet alle mensen die ik nu in mijn omgeving heb, waren er ook al in de tijd dat ik een eetstoornis had. Niet iedereen weet dus hoe ik in die tijd was. Sommige mensen weten niet eens dat het vroeger zo slecht met me ging. Dit hoeft natuurlijk ook niet iedereen te weten, maar soms vertel ik iemand over die periode. Mensen reageren eigenlijk altijd verbaasd. Ze hadden dat niet van mij verwacht.
Sommige mensen reageren heel nuchter op dit nieuwtje en zijn gewoon blij dat het nu weer goed met me gaat. Aan andere mensen merk ik juist weer dat zij achterdochtig worden. ‘Ben je nu dan echt genezen? Dat kan toch helemaal niet? Je kan toch niet genezen van een eetstoornis?’ Opeens gaan ze alles wat ik doe in mijn leven in twijfel trekken en willen dan checken of ik het wel met de juiste intenties doe.
Zodra sommige mensen weten dat ik een eetstoornis heb gehad, vinden ze het interessant om te weten wat ik nu dan zoal eet. Ik snap die gedachtegang wel. Mensen hebben toch een beeld van hoe eetstoornissen eruitzien. Ook hebben mensen het idee dat je nooit helemaal beter kan worden. Toch voelt het voor mij vervelend als ze dan willen weten wat ik zoal eet, omdat het dan net lijkt alsof ze niet vertrouwen dat ik gewoon genoeg eet.
Ik heb soms het gevoel dat ik expres ongezond moet eten. Net als ieder ander gezond mens heb ik daar niet altijd zin in, maar ik ben de enige van mijn vriendinnen die commentaar krijgt als ik kies voor gezond en niet voor iets ongezond. Mensen denken gelijk dat ik niet ongezond wil eten, omdat ik mezelf te dik vind en af wil vallen terwijl dit niet zo is.
Als ik kies voor bepaalde producten, dan heb ik soms het idee dat ik mezelf moet verdedigen. Ik vind melk bijvoorbeeld niet zo lekker, maar sojamelk daarentegen wel. Ik kies dus vaak voor sojamelk, maar sommige mensen vragen zich af of ik dat doe omdat dit ‘gezonder’ is dan normale melk. Best vervelend, want aan iemand die geen eetstoornis heeft gehad zal niet zo snel gevraagd worden of diegene kiest voor dat product omdat hij of zij vindt dat dat gezonder is.
Van huis uit heb ik meegekregen om bijvoorbeeld cola light te drinken in plaats van normale cola. Dit doe ik dus echt al mijn hele leven. Ik vind het echt geen ramp om normale cola of andere frisdranken te drinken, maar ik bestel automatisch een cola light als ik op een terras zit, omdat ik dit al zolang doe. Als een vriendin zonder eetstoornis cola light besteld, dan is dat prima. Maar als ik een cola light bestel, dan doe ik dat zogenaamd opeens omdat ik een eetstoornis had en nog steeds bang ben om dik te worden terwijl dat dus niet het geval is.
‘Oké, je hebt dus een eetstoornis gehad. Maar je sport nu nog steeds wel veel, hè?’ Deze opmerking heb ik ook vaker gehoord. Het klopt inderdaad dat ik veel sport. Maar dat betekent niet dat ik nog een eetstoornis heb en het om die reden ook doe. Mijn beweegredenen nu zijn heel anders dan toen. Ik sport, omdat ik het oprecht leuk vind. Ik vind mezelf niet dik en ik wil ook zeker niet afvallen. Dit is voor mij het grootste verschil met de tijd dat ik nog wel een eetstoornis had. Waar de één misschien schilderen leuk vindt als hobby om te doen, vind ik het leuk om te sporten.
Ik merk ook dat ik bij Proud soms het idee heb dat ik mezelf moet bewijzen. Nu heb ik nog niet zo vaak mijn eten gefotografeerd of gefilmd, maar ik merkte die keren dat ik het heb gedaan dat ik er toch wel mee bezig was. Het slaat nergens op, omdat ik gewoon gezond ben en goed voor mezelf zorg, maar ik was me toch enorm bewust van wat ik at die dagen. De reden waarom is dat ik wil laten zien dat het ook anders kan en je echt kan herstellen van een eetstoornis. Maar dit is dus ook het lastige. Toen ik vroeger nog ziek was, vond ik het eetgestoord als mensen alleen maar voor lightproducten kozen. Dan was je in mijn ogen nog echt niet beter. Ik vond ook dat je nog een eetstoornis had als je maar twee boterhammen at als lunch en niet drie zoals wel op de basiseetlijst staat.
Bij mannen en vrouwen met eetstoornissen lijkt het beeld van wat normaal en voldoende eten is niet te kloppen. Ik had in mijn hoofd dat je pas genezen was van een eetstoornis als je echt alles onbeperkt at. Heel onrealistisch was het om zo te denken. Inmiddels weet ik wel dat dit niet zo werkt en dat het gaat om een balans vinden. Af en toe zeg je gewoon nee tegen ongezonde dingen of als je al veel gegeten hebt die dag. Soms heb je daar geen zin in en dat is heel normaal. Genezen zijn betekent niet altijd super veel en ook regelmatig ongezonde dingen eten. Genezen betekent lekker in je vel zitten en voor jezelf een balans hebben gevonden in gezond en ongezond eten.
Ik snap echt heel goed dat mensen toch misschien net wat alerter zijn als je een eetstoornis hebt gehad. Mensen geven om je en willen dat het goed met je gaat. Vanuit dat oogpunt vind ik het heel begrijpelijk dat mensen op me letten en mijn eten in de gaten houden. Tegelijkertijd vind ik het ook echt heel vermoeiend dat ik mezelf moet bewijzen.
Ik probeer mensen altijd uit te leggen dat wat ik doe heel normaal is. Iedereen let weleens wat meer op zijn eten en drinken, iedereen voelt zich weleens niet helemaal top, iedereen sport weleens een periode wat meer dan anders. Dit is normaal en hoort erbij. Bij al die andere mensen vraag je jezelf ook niet opeens af of ze een eetstoornis hebben. Ik heb gedurende mijn eetstoornis geleerd hoe ik om hulp kan vragen. Ik weet wat mijn valkuilen zijn. Ik red mezelf wel.
Herken jij dit gevoel?
Fotografie: Luis Hernandez
Geef een reactie