Toen ik 24 jaar geleden geboren werd was ik een flinke baby, ik woog rond de 3800 gram. Op zich niet abnormaal zwaar maar ik groeide flink en was echt een kindje met veel babyvet. Als ik de foto’s terugzie dan moet ik er vooral om lachen, het ziet er ergens heel lief uit. Ik was niet dik omdat ik heel veel at of zo, vanaf jongs af aan was ik gewoon al wat zwaarder dan mijn leeftijdsgenootjes. Op de basisschool realiseerde ik me al vrij jong dat ik er anders uitzag dan mijn vriendinnetjes. Een van mijn beste vriendinnen was een dunne spriet en ten opzichte van haar was ik een stuk dikker.
Ook op de klassenfoto’s viel het me vaak op dat ik breder was dan de andere kinderen. Toen ik wat bewuster werd van mezelf en mijn lichaam, probeerde ik me dan ook wat meer te verschuilen door achter een ander of schuin te staan, in de hoop dat het minder opviel. Ik schaamde me op hele jonge leeftijd al voor mijn lichaam. Ik herinner me nog goed dat ik een keer bij mijn beste vriendin was waar een andere moeder was die haar oppaskinderen op kwam halen. Die moeder zei toen uit het niets tegen mij dat ik wel wat minder mocht snoepen. Ik kende deze vrouw niet en had haar nog nooit eerder gezien, maar toch besloot ze dit tegen mij, een heel jong meisje, te zeggen.
Die opmerking maakte mij toen erg verdrietig. Ik werd zeker toen heel snel rood en kreeg na haar opmerking dan ook hele rode wangen, alsof ik iets verkeerds had gedaan. Ik schaamde me voor mezelf en voelde me teveel. Nog steeds raakt het me als ik terugdenk aan toen. Ik herinner me exact hoe de setting was en op welke toon ze het zei. Op jonge leeftijd maakt zoiets enorme indruk en ik weet dan ook nog goed dat ik me vanaf dat moment voornam om niet meer te snoepen, omdat dat blijkbaar moest.
Op de basisschool ging ik met een kinderfeestje van een goede vriendin eens naar museum de Heksenwaag in Oudewater. Ik weet nog dat ik hier erg tegenop zag en inmiddels kan ik me niets meer van het feestje herinneren, enkel dat je daar gewogen werd. Het ”leuke” van de Waag was namelijk dat je op een weegschaal kon staan om te zien of je een heks was. Daarna zou je een certificaat meekrijgen waarop stond of je wel of geen heks was. Ik wilde niet op de weegschaal, want dan zou waarschijnlijk wel duidelijk worden dat ik zwaarder zou zijn dan de andere kinderen. Natuurlijk durfde ik hier niks over te zeggen en deed ik gewoon met alles mee. Ik was net als de andere kinderen geen heks, maar schaamde me ontzettend voor mijn gewicht, dat ook nog eens op het certificaat werd gezet.
Door de jaren heen groeide ik op en in de tweede klas van de middelbare school, moest ik naar de schooldokter. Iedereen in de klas moest hierheen en hier zou je ook gewogen worden. Ik zag daar erg tegenop, uit angst voor mijn gewicht. Ik had een redelijke groeispurt gehad en was niet meer dat hele stevige meisje van toen, maar slank was ik zeker niet. De schooldokter was een lieve vrouw maar zei wel dat ik een beetje op mijn gewicht moest letten. Ik had geen overgewicht, maar mijn groeicurve liet wel zien dat ik telkens net onder die lijn zat. Als het zou blijven zoals het was, dan zou het goed zijn.
Hoe vriendelijk ze dat ook zei, haar woorden waren opnieuw ontzettend pijnlijk. ‘Op mijn gewicht letten’ en ‘net niet te zwaar’ is niet iets wat je als jonge, onzekere tiener wil horen. Ik was eindelijk blij dat ik me niet meer dat dikke meisje van vroeger voelde en hoewel ik heus wel wist dat ik niet was zoals de hele dunne meisjes uit mijn klas, was ik ook zeker niet dik. Ik was nu eenmaal wat voller, wat duidelijk al vanaf mijn geboorte het geval was. Op mijn gewicht letten was moeilijk op een middelbare school waarbij mijn vriendinnen in tussenuren en pauzes naar de supermarkt gingen om van alles te kopen. Ik wilde dat niet omdat ik vond dat ik moest afvallen. Tegelijkertijd wilde ik er net als iedere tiener van die leeftijd bij horen. De strijd die ik hierdoor van binnen voelde maakte me somber en verdrietig. Ik was niet blij met mezelf en hoe jong als ik was, probeerde ik toen al mijn eten waar mogelijk te compenseren. Op school probeerde ik zelfs een aantal keer over te geven omdat ik dacht dat dat heel makkelijk zou gaan. Tegenover de buitenwereld deed ik alsof er niets aan de hand was en of het me niet zoveel kon schelen hoe ik eruit zag.
Zoals de meesten inmiddels wel zullen wetenn ontwikkelde ik door de jaren heen boulimia. Hoewel dit soort nare ervaringen daar wel mee te maken gehad zullen hebben, was het zeker niet de oorzaak van mijn eetstoornis. Die had natuurlijk met mijn negatieve zelfbeeld en afvallen te maken, maar kwam met name ook voort uit andere problematiek. Toch hebben deze negatieve ervaringen rondom mijn gewicht me wel gevormd. Het zorgde ervoor dat ik als jong meisje me extra bewust werd van mezelf. Ik voelde me altijd teveel en schaamde me voor mezelf en mijn lichaam. Ik had het gevoel dat ik niet goed genoeg was en iets verkeerd deed. Dit was mijn bouw, maar toch was het niet goed, ik was niet goed.
Terwijl ik deze blog schrijf, prikken de tranen zelfs achter in mijn ogen. Ik vind het ontzettend verdrietig dat ik op zo’n jonge leeftijd al zo negatief dacht over mezelf en mijn lichaam. Dat is niemands schuld, maar ik vind het wel heel naar dat ik daar al die tijd alleen mee heb gelopen. Ik heb nooit aan iemand verteld dat ik onzeker was over mezelf. Ik heb nooit tegen iemand gezegd wat die opmerking van die ene moeder met mij deed en ik heb nooit gezegd dat ik eigenlijk niet naar dat kinderfeestje wilde vanwege die weegschaal. Ik weet niet of het iets had uitgemaakt, maar ik weet wel dat je je heel slecht gaat voelen als je alles maar binnenhoudt, zeker als je nog zo jong bent.
De afgelopen jaren in therapie heb ik vooral geleerd hoe belangrijk het is om te praten over wat je dwars zit, hoe moeilijk dat ook is en hoe erg je je er ook voor schaamt. Ik ben niet meer het dikste meisje van de klas maar ik voel me vaak nog wel zo en dat zorgt voor een eenzaam gevoel. Als jij je ook zo voelt, dan gun ik je dat je daar niet in je eentje doorheen hoeft te gaan. Kijk om je heen wie je vertrouwt, of wie je in ieder geval zou durven te vertrouwen om hier iets over te delen. Je bent veel te jong om zo verdrietig en onzeker te zijn.
Geef een reactie