Toen ik nog een eetstoornis had leefde ik voor mijn gevoel vaak een dubbelleven. Aan de ene kant hield ik de schijn op dat het allemaal wel goed met me ging en aan de andere kant zat ik tot aan mijn nek in de eetstoornis-shit. De mensen om me heen wilden me graag helpen, maar dit voelde voor mij vaak heel beklemmend, omdat die eetstoornis me toch een bepaalde (schijn)veiligheid bood. Op die momenten joeg ik iedereen om me heen weg. Ik zei dan dat ik even geen zin had in mensen om me heen. Waar bemoeide iedereen zich ook mee? Ik heb toch ook recht op privacy? Ik wilde gewoon even alleen zijn!
Mijn ouders hielden mij nauwlettend in de gaten en mijn vrienden wilden er graag voor me zijn. Samen eten, afspreken als het niet gaat, even bellen, eetlijsten controleren, meelopen naar de wc. Ik begreep best waarom dat was, maar toch kreeg ik er helemaal de kriebels van. Er zat namelijk een gemeen stemmetje in mijn hoofd die eetregels influisterde waar mijn omgeving het niet mee eens zou zijn. Dit wel, dat niet, dit x 10, dat nu, dit straks, dit vandaag, dat morgen, dit erin, dat eruit. Ik wrong mezelf in de meest onmogelijke bochten om maar mijn eigen regeltjes na te kunnen komen, niet te hoeven eten, juist een eetbui te kunnen hebben of dat wat ik gegeten had te compenseren.
“Maar dat wil je toch niet echt? We willen je alleen maar helpen. Je voor jezelf behoeden.” Ik wilde het ook niet echt, maar het voelde soms alsof ik niet anders kon. Aan de ene kant was mijn eetstoornis verschrikkelijk, maar aan de andere kant bood het met ook veiligheid. Het was iets van mij. Mijn eigen ‘veilige’ wereldje. Mijn eilandje met hoge muren eromheen. Anderen mochten hier niet bij. Ze zouden me veroordelen en mijn veiligheid van me afnemen. Ik zou achter blijven met een gevoel van onmacht en paniek terwijl iedereen me stom en vies zou vinden, daar was ik heilig van overtuigd. Nee, ik kon ze beter uit de weg gaan.
“Ja, ik heb een eetstoornis, maar heb ik dan ineens geen recht meer op privacy?!”
Iedereen heeft recht op privacy. Iedereen heeft zo nu en dan wat meer of wat minder ‘alleen-tijd’ nodig, maar ik maakte vaak bewust of onbewust misbruik van dit gegeven. Vluchten in mijn eetstoornis voelde vaak als de meest snelle en makkelijke (maar kortdurende) oplossing voor de onrust die ik voelde. De gevolgen? Daar dacht ik niet over na, maar ze waren er altijd en anders zouden ze nog wel komen. Wanneer ik echt graag een eetbui wilde hebben, niet wilde praten, m’n eigen plan wilde trekken en wilde vluchten in mijn eetstoornis gooide ik het vaak op mijn gebrek aan privacy.
Ik kon dan enorm kwaad worden dat iedereen zo bovenop me zat en me voor mijn gevoel heel erg controleerde. Het voelde alsof ik gevangen zat en ik alleen maar alles verkeerd kon doen. Ik schoot enorm uit mijn slof, terwijl mijn omgeving enkel bezorgd was en uit liefde probeerde te handelen. Ze wilden er gewoon graag voor me zijn.
“Jullie laten me alleen maar slechter voelen als jullie steeds zo om me heen gaan hangen!”
Ik kon niet voelen dat ze er graag voor me wilden zijn. Ik voelde me in het nauw gedreven en een kat in het nauw maakt rare sprongen. Dit, terwijl blijven staan waar je bent misschien nog wel de veiligste optie was. Mijn eetstoornis maakte de paniek zo groot en de paniek zou pas minder worden als ik toegaf aan die gedachten. Toegeven aan het verkeerde, maar ik was me helemaal niet meer bewust van mijn gedachten, van wat goed of fout was, wel of geen eetstoornis was. Ik voelde alleen maar mijn gevoel. De paniek, de angst, de irritatie, het alleen willen zijn. Ik had helemaal niet zo goed door dat ik beter even niet alleen kon zijn.
“Ik wil gewoon even alleen zijn…”
Maar was ik echt alleen? Of was ik alleen met mijn eetstoornis? Als je eetstoornis een persoon was, zou dat dan iemand zijn met wie je alleen in een kamer zou willen zitten? Het was best lastig, omdat ik niet altijd zeker wist of ik nou écht even alleen wilde zijn of dat ik alleen wilde zijn om te rommelen met eten. M’n gevoelens en gedachten liepen soms zo in elkaar over. Toch lukte het me om, door veel te oefenen, G-schema’s te maken en stil te staan bij mijn gevoel, ze steeds beter uit elkaar te houden en op deze manier het juiste te kiezen. Al ging dat soms kaarsrecht tegen mijn (eetgestoorde) gevoel in.
Wanneer je de behoefte voelt om alleen te zijn. Stel jezelf dan de vraag: Waarom wil ik nu alleen zijn? Welke gedachten gaan er in me om? Zijn dit eetstoornisgedachten? Ben ik op dit moment veilig van mijn eetstoornis als ik alleen ben of voel ik de bui al hangen? Hoe voel ik me eigenlijk? Wat heb ik nu nodig? Wie heb ik nu nodig? Mag mijn rotgevoel er zijn? Mag ik het delen met een ander? Of wil ik mijn eetstoornis ervoor inzetten? Wat als ik het deel? Wat als ik niet alleen hoef te zijn?
Alleen zijn mag. Het is goed en belangrijk. We hebben allemaal recht op privacy, maar laat je niet foppen door je eetstoornis. Jij verdient de mensen om je heen en de liefde die ze je willen geven. De arm om je heen, een luisterend oor, rustgevende woorden. Je hoeft niet perfect te zijn. Ja, het is lastig, maar oefening baart kunst. Vallen, opstaan en weer doorgaan. Je komt er wel.
Herken jij jezelf hierin?
Geef een reactie