De afgelopen jaren ben ik het regelmatig tegen gekomen: jonge mensen die niet willen genezen van hun eetstoornis. Moeders die niet begrepen waarom de hulp voor hun dochter niet aansloeg… omdat hun dochter helemaal niet van plan was om te vechten tegen de eetstoornis. Misschien zeiden ze dit niet altijd zo letterlijk, maar toch was de behoefte om de eetstoornis hun leven lang bij zich te houden sterk aanwezig.
Ik kan me dat zelf, in ieder geval nu, niet meer voorstellen. Voor geen goud ga ik terug naar de periode waarin ik een eetstoornis had. Voor geen goud ga ik weer in therapie voor een eetstoornis. Voor geen goud kies ik voor een terugval.
‘Iedereen om me heen doet zijn best om te zorgen dat ik van mijn anorexia af kom, behalve ik. Ik doe wel alsof ik hard vecht en zeg dat ook tegen iedereen, maar eigenlijk vecht ik helemaal niet. Ik wil stiekem helemaal niet genezen van de anorexia. Ik vind het veilig om anorexia te hebben en ben er trots op zo’n laag gewicht te hebben bereikt. Ik vind het mooi dat mijn lichaam zo dun is en dat ik er breekbaar uitzie. Ik wil helemaal niet aankomen in gewicht. Ik voel me hierdoor wel heel schuldig naar iedereen die me probeert te helpen’ Lilianne
Hoe kan het dan toch dat sommigen van jullie de wens niet (meer) hebben om te genezen van de eetstoornis? Is er echt geen hoop meer of draait het allemaal vooral om angst?
Er kunnen verschillende redenen zijn om niet van je eetstoornis af te willen:
Je wilt niet aankomen
Je wilt best dat al die gedachtes rondom eten, afvallen en kcal uit je hoofd verdwijnen. Je wilt ook graag dat je weer normaal kunt eten zonder je om iedere hap die je neemt zorgen te maken en zonder je na iedere hap schuldig te voelen. Je wilt eigenlijk overal van af wat betreft de eetstoornis, behalve van het ondergewicht. Het ondergewicht is je houvast, je trots, je manier om te communiceren, je identiteit, dat wat jou (in jouw ogen) uniek maakt.
Alles wat je hebt
De afgelopen jaren ben je door je eetstoornis al zoveel kwijtgeraakt, dat het enige wat je nog hebt dat echt van jou is, jouw eetstoornis is. Je hebt het gevoel dat alles wat je hebt geprobeerd, mislukt is. Het enige waarin je bent geslaagd is in de eetstoornis. Wanneer je die kwijtraakt, heb je niets meer… althans, zo voelt het voor je. Je wilt daarom de eetstoornis niet kwijt, want het is jouw enige houvast, jouw enige stukje eigenwaarde, hoe vreemd dat ook moge klinken.
Je hebt geen hoop meer
Je lijdt al bijna meer dan tien jaar aan een eetstoornis en ziet al jaren geen vooruitgang meer. Je hebt allerlei verschillende soorten van hulp gehad en bent meerdere malen opgenomen geweest. Je hebt niet het idee dat iets of iemand jou nog kan helpen, want je hebt alles al geprobeerd. Bij iedere nieuwe therapie had je nog een beetje hoop, maar na inmiddels alles geprobeerd te hebben is jouw hoop nagenoeg helemaal vervlogen.
Je bent op
Het jarenlange strijden heeft zijn tol geeist. Telkens maar weer vallen en telkens maar weer opstaan. Iedere keer weer teleurgesteld worden, iedere keer weer nieuwe moed bij elkaar verzamelen. Je hebt er geen energie meer voor, je bent helemaal op en hebt geen idee hoe het gevecht weer aan te gaan.
Angst voor nog meer mislukking
Er is de afgelopen jaren al zoveel mislukt. Je hebt een studie geprobeerd die je moest staken door je eetstoornis. Je bent contacten aangegaan die zijn kapot gegaan door je eetstoornis. Je hebt een baantje gehad wat je moest opgeven door je eetstoornis en de enige sport die je leuk vond moest je ook afkappen. Dit alles heeft je vreselijk veel pijn gedaan. Je weet nu wat je hebt en je kunt weinig meer verliezen. Je ziet het niet zitten om te gaan vechten voor al die dingen met het risico het opnieuw kwijt te raken en hierdoor vreselijk veel verdriet te hebben.
Angst voor het echte leven
De afgelopen jaren is alle verantwoordelijkheid je door de eetstoornis uit handen genomen. Er was aandacht en zorg voor je. Je bent bang dit allemaal kwijt te raken wanneer je geen eetstoornis meer hebt. Je bent bang dan alles alleen te moeten doen en kunnen. Dat zie je helemaal niet zitten.
Alles is toch al kapot
Door de jarenlange eetstoornis is er veel kapot gegaan in je lichaam. Je bent al jaren niet meer ongesteld en hebt problemen met je darmen. Je huid is niet mooit en je volle bos haar is veranderd in een vlaskoppie. Je hebt alles verpest en vind daarom dat het allemaal toch niets meer uitmaakt.
Iedereen kan genezen, behalve ik
Jij denkt dat je de uitzondering bent, dat jij als 1 van de weinige mensen te kwetsbaar bent voor deze harde wereld. Je kunt niet leven in deze maatschappij en hebt uitvluchten als een eetstoornis (of drugs of drank) nodig om te overleven.
Angst om de controle te verliezen
Je hebt het idee nu de controle in handen te hebben. Jij bepaalt exact wat je eet en hoeveel je weegt. Je weet precies hoeveel je beweegt en hoeveel je aankomt en afvalt. Voor alles heb je strikte regels. Je bent heel bang om die controle te verliezen, om door te schieten in het eten wanneer je de controle loslaat… en om dik te worden.
Dit zijn slechts een aantal redenen waarom je niet van je eetstoornis af zou willen komen, maar er zijn vast nog veel meer redenen.
De vraag is nu of dit ook goede redenen zijn om inderdaad te kiezen voor het behouden van je eetstoornis. Daar valt allicht over te twisten. Zelf ben ik van mening geen 1 reden van bovenstaande een goede reden is om te stoppen met vechten tegen jouw eetstoornis. Zoals je kunt zien komen de meeste redenen voort uit angst, angst voor het echte leven, angst om niet meer gezien te worden, angst om nog meer te verliezen, angst om aan te komen en angst om weer teleurgesteld te worden. Heel begrijpelijk, maar die angst zorgt ervoor dat je veel van je zou kunnen bereiken, niet bereikt. De angst neem eigenlijk alles van je af, inclusief een gelukkige toekomst.
Natuurlijk is het logisch dat je op een bepaald moment in je leven het strijden moe bent, maar dat betekent niet dat je de strijd maar op moet geven. Het betekent dat je even pas op de plaats moet doen, tot rust moet komen en energie moet verzamelen voor een nieuwe strijd.
Iedereen moet strijden in het leven. Iedereen heeft angsten en iedereen heeft moeite met het omgaan met bepaalde gevoelens. Maar al die dingen kun je overwinnen en met al die dingen kun je leren omgaan, jij bent daarin geen uitzondering op de regel. Probeer geen excuses voor jezelf te verzinnen om niet te hoeven vechten, want dat is zo zonde. Jij bent niet anders dan anderen en ook jij kunt genezen van een eetstoornis en een positieve toekomst tegemoet gaan. Natuurlijk zul je in die toekomst ook diepe dalen tegenkomen, maar die heeft iedereen… en zonder diepe dalen, geen hoge pieken. Voorop staat dat je echt leeft en dat je weer dingen meemaakt en weer echt kunt genieten.
Jouw geluk zit hem niet in kilo’s, in weinig eten, in de weegschaal of in controle. Jouw geluk zit ‘m in het echte leven. Daar ontmoet je mensen, daar krik je je zelfwaardering op door dingen te doen en te bereiken, daar kom je ware liefde en warmte tegen. Het leven is een uitdaging, ga de uitdaging aan voordat het te laat is.
Jij, jouw leven is het meer dan waard!
Geef een reactie