Je bent de controle verloren

Je bent de controle verloren. Je kotst leugens, eet smoesjes en laat jezelf geloven dat het allemaal wel goedkomt. De weegschaal verliest iedere dag een stukje van jouw lichaam. Je raakt jezelf kwijt, de persoon die je was, maar waar je nooit echt trots op bent geweest. In de spiegel zie je wat ooit jij was, maar de blik in je ogen is anders. Je ziet jezelf niet écht meer. De levenslust lijkt verdrongen, plaatsgemaakt voor angst en obsessie. Je bent de controle verloren zonder hem ooit écht gehad te hebben. 

Het begon allemaal zo onschuldig. Een beetje minder vet, iets minder suikers. Geen frisdrank meer en gewoon wat meer light producten. Toen ging je af en toe eens een maaltijd overslaan en her en der wat meer bewegen. Er gingen wat onsjes af en dat voelde ergens wel goed. Geen zorgen, je had het prima in de hand, alles onder controle. Jij zou nooit een eetstoornis als anorexia ontwikkelen. Jouw relatie met de weegschaal werd alleen steeds intenser. Het bleef niet bij af en toe flirten, maar het veranderde in een dagelijkse ontmoeting. Soms zelfs tweemaal per dag. Het voelde goed. Ach, wat kon het nou kwaad? Je was toch niet dom. Je wist prima dat dit geen obsessie moest worden en je kon er elk moment mee stoppen. Behalve op het moment waarop het te laat was…

Wat minder vet en suiker veranderde in nauwelijks meer vet en angst voor suiker. Volle producten waren vies en ongehoord en alles wat light bestond, werd light gekocht. Het supermarkt assortiment werd ingedeeld in goed en kwaad en de kwade vakken werden structureel vermeden. Daar werd je dik van en dik worden was de hel op aarde. Aankomen was verliezen, falen, geen discipline meer hebben. Aankomen stond voor zwakte en voor nooit meer zorg en liefde van iemand krijgen. Iedere maaltijd die je over kon slaan, moest je van jezelf overslaan en ieder moment waarop je kon bewegen moést je van jezelf bewegen. Deed je dit niet, dat voelde je je lui en zwak en ongedisciplineerd.

Je loog en bedroog na verloop van tijd de hele boel bij elkaar. Jij die de waarheid juist altijd hoog in vaandel had staan, belazerde nu de mensen die het meest van je hielden. Je loog over de hoeveelheden die je at, het gewicht dat je woog, het aantal kilometers dat je had gelopen en de plannen die je had gemaakt. Samen met de kilo’s verloor je je integriteit en betrouwbaarheid. Blikken van wantrouwen volgden elkaar op. Je was niet meer te vertrouwen en ondanks dat je dat vreselijk vond, kon je het niet veranderen. Dan zou je immers mensen teleurstellen, omdat je weer te weinig had gegeten, te veel had bewogen en af was gevallen. Je zat op een dood spoor, maar je weigerde uit de trein te stappen. De noodrem was je laatste redmiddel, maar daar dufde je niet aan te trekken.

Je wilde dat mensen onvoorwaardelijk van je hielden, ondanks de stomme dingen die je deed. Je wist best dat je stom bezig was, maar je kon gewoon niet anders. Iets wat ooit begon als controle, had nu de controle over jou. Jij was de controle volkomen verloren. Je had geen idee meer hoe die terug te pakken. Ja, je was niet achterlijk, …door ‘gewoon weer te gaan eten’, was het maar zo eenvoudig. Alles in jouw hoofd schreeuwde NEE op het voorstel om gewoon weer te gaan eten. Alles voelde dan verloren. Alsof iemand je bovenop het dak van een flat aanraadt om er via de buitenkant af te klimmen. Ja, je wist heus wel dat je niet eeuwig op dit dak kon blijven staan, maar er via de buitenkant afklimmen? Dan kon je je jezelf toch net zo goed direct te pletter gooien toch? Natuurlijk wist je dat het anders was, maar zo voelde het wel…

Ondanks dat je de controle was verloren, had je tóch het idee nog ergens controle te hebben. Je had dan wel geen controle meer over je leven of je toekomst, maar wél over hetgeen je at en hoeveel je ongeveer woog. Je had dat best goed in de hand. Dat gaf je een gevoel van kracht, overwinning en trots. Jij bepaalde of je nog meer zou afvallen, jij bepaalde tot hoe ver je zou gaan, althans… Zou je niet ooit stoppen bij XX kilo, die magische grens? Zou je niet sowieso zorgen dat je nooit onder dat BMI kwam? Wist je niet prima dat onder dat BMI komen gevaarlijk voor je lichaam kon zijn? Zou je niet bij XX kilo weer gaan aankomen en meer gaan eten? Je grenzen had je iedere keer weer wat opgerekt. Je kon je eigen opgelegde maxima en minima niet meer vertrouwen, je hield je er toch niet aan.

JIJ was namelijk allang verdrukt door de eetstoornis. JIJ zou het immers nooit zo ver hebben laten komen. JIJ was slim genoeg om te weten dat dit je toekomst kon verpesten en je lichaam en leven in gevaar bracht. JIJ zou nooit met je volle verstand jezelf zo de vernieling in helpen. Waar was JIJ gebleven? JIJ was deels verdwenen en JIJ was de enige die jezelf kon redden door de eetstoornis terug te dringen en jezelf weer meer ruimte te gunnen, letterlijk én figuurlijk.

De afgelopen tijd was je niet alleen de controle verloren, maar je was vooral jezelf verloren. Jouw gezellige, vriendelijke, eerlijke en spontane persoonlijkheid had plaats moeten maken voor een obsessieve, niet sociale, leugenachtige controlfreak. Je was veranderd naar iemand die je helemaal niet wilde zijn. Het was heel langzaam en stilletjes gegaan, waardoor je het zelf niet door had gehad. De mensen om je heen wel, die misten jou. Ze wilden je terug. Zelf had je plotseling meer conflicten met je omgeving, voelde je je een stuk eenzamer in gezelschap en kon je veel minder hebben van de mensen om je heen. Je had nu pas door dat dit niet aan hen lag, maar aan jou. 

Een eetstoornis verandert je. Het verandert niet alleen je lichaam, maakt het ongezond, maar het verandert ook je persoonlijkheid. Je raakt jezelf en de mensen om je heen beetje bij beetje, langzaam kwijt. Alles en iedereen moet plaatsmaken voor die eetstoornis. Degene die echter het meeste plaats moet maken, dat ben jijzelf, want of je het nou gelooft of niet: JIJ bent een goed, leuk en mooi mens. Die eetstoornis is dat niet. Die is ziek, obsessief, oneerlijk, destructief, egoïstisch en asociaal.

JIJ bent sterk genoeg om al dat negatieve te bevechten, mét steun en hulp van jouw omgeving en van professionals. Jij kan die eetstoornis beetje bij beetje, hap voor hap, woord voor woord, traan voor traan, je lijf uitvechten zodat JIJ, een leuk en mooi mens, weer alle ruimte hebt om te groeien, bloeien én vooral: Leven.

Fotografie: Joe St. Pierre

Liefs, Scarlet ♥