Omdat ik de afgelopen tijd niet zo lekker in mijn vel zat door veel pijn in mijn rug, kreeg ik soms de neiging om me te verstoppen. Ik had liever dat mensen me zo niet zouden zien. Zo bleek, moe en een beetje somber. Dit deed me denken aan de tijd dat ik me somber voelde en een eetstoornis had. Toen wilde ik ook niet gezien worden, mezelf verstoppen voor anderen en gewoon even wegkruipen voor de wereld. Ik wilde niemand tot last zijn, mijn kwetsbaarheid niet tonen. Ik wilde sterk en vrolijk overkomen, niet vermoeid en emotioneel.
Toch hebben we als mens vaak de neiging ons sterker voor te doen dan we zijn, vooral in kwetsbare tijden in ons leven. Juist dan hebben we meer dan ooit de neiging om een harnas aan te trekken of onder te duiken. Brené Brown, de schrijfster van onder ander ‘De Moed van Imperfectie’ en ‘De Kracht van Kwetsbaarheid’, bevestigt deze natuurlijke neiging met haar onderzoek. ”We wapenen ons tegen kwetsbaarheid, terwijl we onszelf daarmee afsluiten om echt te kunnen leven, voelen en dus genieten.”
Toch blijft die neiging er soms. Ook ik voel die soms, vooral in de eerste periode van mijn rugklachten toen ik nog weinig pijnstilling kreeg en erg beperkt werd.
• Mijn gedachtes nu → De pijn was heel overheersend en ik kon eigenlijk niet meer dan wandelen of plat liggen. Het frustreerde mij enorm, ik werd soms een beetje boos op mijn lijf. Waarom gaf het mij zo’n pijn? Ik kreeg daardoor een wat kort lontje of was stil en had weinig te vertellen. Daar kon ik niet echt wat aan doen, ik had pijn en deed mijn best dat vol te houden. Dat kostte enorm veel energie en vechten tegen negatieve gedachtes die mij hopeloos maakte.
Ik had verschillende oordelen over mezelf tijdens die weken, maanden van pijn. Ik vond mezelf er saai door, omdat ik weinig beleefde of te vertellen had. Ik vond mezelf ook onaardig, omdat ik niet zo vrolijk was of soms kortaf reageerde. En ergens zat er misschien een stukje verwijt naar mezelf toe. Waarom was ik zo lang doorgelopen met deze pijn? Is het mijn eigen schuld? Daarbij kwam ook een stukje schaamte kijken. Ook begreep niet iedereen het even goed. Zij voelden niet wat ik voelde elke dag. Ik kon het wel uitleggen, maar omdat ik geen diagnose had, geen herkenbaar probleem waar anderen ook mee worstelden, kreeg ik eigenlijk enkel adviezen; ”Misschien komt het door stress?”, ”Heb je de chiropractor al geprobeerd?”, ”Misschien zit je te krom?”, ”Misschien zit je teveel rechtop?”.
Tijdens mijn eetstoornis dacht ik dezelfde soort dingen, liggend in mijn bed omdat ik zo somber en verdrietig was:
• Mijn gedachtes tijdens mijn eetstoornis → Het piekeren over eten beheerste mijn leven en had invloed op bijna alles wat ik deed of dacht. Het frustreerde mij enorm, ik werd soms boos op mezelf, op mijn lichaam en op mijn eetstoornis. Waarom was ik zo bang om te eten en aan te komen? Ik kreeg daardoor een wat kort lontje of was stil en had weinig te vertellen. Daar kon ik niet altijd wat aan doen, ik voelde me zo rot en deed mijn best om het vol te houden. Dat kostte enorm veel energie en vechten tegen negatieve gedachtes die mij hopeloos maakte.
Ik had verschillende oordelen over mezelf in de tijd dat ik een eetstoornis had. Ik vond mezelf saai, omdat ik suf was en de deur niet echt uit wilde. Ik vond mezelf ook onaardig, omdat ik niet zo vrolijk was of soms prikkelbaar reageerde. En ergens zat er ook een stukje verwijt naar mezelf toe. Waarom had ik dit allemaal zo lang geheim gehouden en zocht ik niet eerder hulp? Is het mijn eigen schuld? Daarbij kwam ook een stuk schaamte kijken. Ook begreep niet iedereen het even goed. Zij wisten niet waar ik mee worstelde elke dag. Ik kon het wel uitleggen, maar omdat ik toen nog geen diagnose had, geen herkenbaar probleem waar anderen ook mee worstelden, kreeg ik enkel adviezen; ”Misschien komt het door stress?”, ‘‘Heb je al geprobeerd om wat beter te eten?”, ”Misschien moet je gewoon gezond gaan eten en meer gaan sporten?”, ”Je sport ook teveel en eet veel te gezond”.
Zoals je ziet, beschrijf ik twee keer eigenlijk iets soortgelijks. Omdat ik weer een beetje weet hoe ik mij voelde tijdens mijn eetstoornis. De periode met mijn rug is korter en heeft minder grote invloed op mijn leven. Het is minder zwaar dan een eetstoornis, maar ik moest er wel weer aan jullie (Proud2Bme-lezers en lezeressen met een eetstoornis) denken. Hoe lastig dat soms was, hoe lastig jij het hebt worstelend met jouw eetstoornis.
♥ Wat kun je doen als je de neiging hebt je terug te trekken?
Wat ik vooral merkte was dat ik mezelf met die oordelen eigenlijk juist isoleerde. Ik heb een aantal mensen om mij heen gevraagd geen advies meer te geven. Ik heb ze verteld dat ik het heel lief vond dat ze met me mee dachten en me wilde helpen, maar dat ik al onder behandeling was van het ziekenhuis en mijn best deed in het revalidatiecentrum. Dit zorgde er ook voor dat mensen wat meer geduld kregen en vertrouwen in mij dat ik er alles aan deed. Want dat doe ik, nog steeds.
Verder merkte ik ook dat de neiging om mij terug te trekken dus heel natuurlijk is. Ik kon helaas ook niet anders, omdat ik nu eenmaal niet overal mee naartoe kon door mijn rug. Maar los daarvan, was het wel goed om mensen uit te nodigen op ziekenbezoek of te gaan wandelen. Ik moest mij niet isoleren, omdat ik me rot voelde en niemand dat hoefde te zien. Mensen wilden juist graag wat voor me doen, me vermaken of even langskomen.
Ook het stukje ‘’Ik ben meer dan iemand met rugpijn”, heb ik soms moeten benadrukken, net zoals ”Ik ben meer dan iemand met een eetstoornis”. Veel gesprekken gingen over mijn rug, mijn beperkingen daardoor en de behandeling en onderzoeken die waren geweest en alles wat ik daarover moest uitleggen. Soms heb ik gezegd dat ik daar gewoon even niet over wilde praten. Ik ben niet alleen maar ‘ziek’, ik ben veel meer dan dat. Ik ben nog steeds Nouska en wil graag ook over anderen dingen praten dan mijn probleem.
Ik wil je eigenlijk meegeven dat, wanneer jij je rot voelt, je je juist niet zou moeten terugtrekken. Ik begrijp de reden van de neiging om jezelf te verstoppen of te beschermen met een dikke muur vol isolatiemateriaal. Maar ik weet ook hoe belangrijk het is om dat juist niet te doen en hoe fijn dat kan zijn. Juist mensen toe te laten, te betrekken in je strijd. Juist dat kan een vriendschap of relatie verdiepen of je vindt samen juist weer een moment van blijdschap in de donkere dagen.
Het is allemaal lief bedoelt van mensen, maar soms snappen ze het gewoon niet. Geef ze uitleg of vraag ze om even over iets anders te praten. Want jij bent meer dan een eetstoornis, jij bent nog steeds jezelf. Ook nu je het moeilijk hebt. Sluit jezelf niet buiten, laat jezelf er zijn, ook nu je het moeilijk hebt. Dat heb je juist nodig om hieruit te komen. Het heeft mij enorm goed gedaan om juist af te spreken toen ik thuis zat met mijn pijnlijke rug en ook tijdens mijn eetstoornis. Juist dat heeft me opgevrolijkt en hoopvol gemaakt dat het een keer over zou gaan.
Dus; Verstop jezelf niet, maar vraag steun, klets, Wastapp, nodig mensen uit, maak afspraken en geef aan wat je nodig hebt. Niet de hele tijd, je mag jezelf natuurlijk heus wel af en toe terugtrekken, maar zoek ook juist contact. Het kan je enorm goed doen, juist in deze moeilijke tijd.
Geef een reactie