Levenslessen van Irene

Ik ben misschien nog niet zo oud, toch heb ik in mijn jonge leven al een hoop levenslessen geleerd. Om van mijn eetstoornis te kunnen herstellen heb ik veel therapie gehad en een hoop over het leven nagedacht. Ik heb veel ervaringen in mijn denkbeeldige rugzak zitten die ik de rest van mijn leven kan blijven inzetten. Uiteindelijk ben ik er sterker uitgekomen en heb ik een heleboel over mijzelf en het leven geleerd. Ik deze blog deel ik een aantal van mijn levenslessen met jullie.

♥ Iedereen doet maar wat en dat is oké  
“Als ik volwassen ben, dan komt alles goed. Dan heb ik gestudeerd, heb ik een baan, heb ik een huis, vaste vrienden en een leuke relatie… Dan heb ik regelmaat en alle antwoorden op een gelukkig leven. Dan weet ik vast precies hoe alles moet.” Deze gedachten had ik vaak, maar gaandeweg kwam ik er achter dat ik, nu ik volwassen ben, nog steeds niet zo goed weet wat ik nou eigenlijk aan het doen ben. Ik vind het nog steeds spannend om bijvoorbeeld een vakantie te plannen en zie dan ook nog wel eens zaken over het hoofd. Op sociaal gebied vraag ik nog steeds wel eens mijn vrienden om advies en kom er dan achter dat zij het soms eigenlijk ook niet zo goed weten. Een ander grappig voorbeeld vindt plaats wanneer ik achter het stuur zit in de auto en om me heen kijk op de snelweg. Ik zie dan allemaal volwassen mensen die auto’s besturen. Ze zijn onderweg naar hun huis, werk, familie of met de kinderen achterin op weg naar hun vakantiebestemming. Ik vind het dan een super raar besef dat ik één van die mensen ben. Ik ben ook gewoon volwassen… Al voelt dat soms niet zo. Ik heb ook een huis, een baan en soms een vakantiebestemming. Ik voel me dan echt nog een ukkie in een auto en als ik mijn moeder moet geloven, blijft dat altijd zo voelen. Dat is niet erg, zo is het gewoon. We stuntelen allemaal en leven is ook loslaten. We zijn ook allemaal maar mens en dat geeft me ook wel weer een rustgevend gevoel. Het is niet erg iets niet te weten, het is gewoon proberen, vallen, opstaan en in de tussentijd zoveel mogelijk plezier daar aan beleven.

♥ Als je iets niet weet, mag je het gewoon vragen
Zoals ik al schreef weet ik tegen mijn vroegere verwachtingen in nog altijd niet alles, al ben ik misschien volwassen. 😉 Toch had ik vroeger heel erg de behoefte wel alles te weten en m’n zaakjes op orde te hebben. Ik had altijd het gevoel dat ik geen fouten mocht maken. Iets niet weten voelde als een fout. Ik vond het verschrikkelijk als iemand er achter zou komen dat ik iets niet wist en ik probeerde dan ook altijd alles zelf op te lossen en nooit iets te vragen. Ik was bang dat ze me dom zouden vinden als ik iets vroeg. Hiermee ging ik vaak de mist in of ik liep vast in wat ik deed. Wanneer iemand dat dan opviel zei diegene altijd “Je moet het gewoon vragen joh!“. Gelukkig kan ik dat nu veel beter. Je kan beter iets vragen wanneer je iets niet weet, dan dat je het gaat proberen op te lossen en het niet lukt. Mensen vinden het helemaal niet erg en vaak juist fijn als je gewoon iets vraagt. Er bestaan geen domme vragen! Elke vraag laat juist zien dat jij open staat iets te leren of te begrijpen en dat is niet dom, dat is juist heel goed.

♥ Haastige spoed is zelden goed
Ik heb altijd wel een beetje het gevoel gehad nooit ergens tijd voor te hebben. De dagen, weken, maanden, jaren… ze vliegen voorbij. Hierdoor heb ik altijd het gevoel gehad haast te hebben. Haast met het behalen van een studie, met een bepaalde reis maken of een bepaalde baan hebben. Ik dacht dan: “Als het nu niet lukt, dan lukt het me nooit meer. Dan ben is vast te laat en kan het nooit meer.” Dit kwam ook voor bij kleinere dingen. Als het mooi weer was wilde ik meteen op het strand liggen en als ik dan andere verplichtingen had, voelde het meteen alsof m’n hele zomer in één dag verpest was. Als ik even logisch nadenk slaat dat natuurlijk helemaal nergens op, maar het gevoel van haast bracht een onwijze onrust in mijn hoofd en lichaam. Dit heb ik echt moeten leren loslaten door te relativeren en te ondervinden. Dat strand, dat wacht wel. Die reis, die kan over 3 jaar ook nog wel. Die studie, daar mag ik best 1 of 2 jaartjes langer over doen. Al deze dingen zijn echt gebeurd en zoals je ziet gaat het nog steeds goed met me. Op een heel mensenleven maken al dit soort dingen helemaal niet zo veel uit. Het leven is kort, zeggen ze, maar niet zó kort. Nu ik wat minder druk achter deze dingen voel kan ik veel beter genieten van het moment waarin in nu leef.

♥ Je kan niet overal bij zijn
Dit sluit eigenlijk wel een beetje aan bij het kopje hierboven. Naast dat ik overal haast bij had, had ik ook nog eens het gevoel dat ik niks mocht missen. Als mijn vriendinnen iets leuks gingen doen, moest en zou ik mee gaan,of ik er nou energie voor had of niet. Hierdoor liep ik mezelf vaak voorbij. Ik was heel erg bang om iets te missen en daardoor een minder volwaardig leven te hebben. Dit fenomeen staat ook wel bekend als FOMO (Fear Of Missing Out). FOMO is iets wat steeds vaker voor lijkt te komen onder jongeren. Sociale media spelen hierin een belangrijke rol. Doordat je de hele tijd leuke foto’s en filmpjes van anderen ziet, lijkt het alsof iedereen de hele tijd superleuke dingen aan het doen is en jij niet. In werkelijkheid valt dat natuurlijk wel mee. Iedereen plaatst alleen maar z’n leukste moment online, maar we hangen allemaal met enige regelmaat op de bank. Een ander voorbeeld is dat wanneer ik op een festival was, ik me onwijs druk kon maken over zoveel mogelijk van het programma zien. Als de mensen met wie ik was dan liever even bij de tent gingen chillen of rustig zittend hun eten op wilden eten kon ik helemaal zenuwachtig worden. “Wat nou als ik alle leuke momenten van het festival mis?!” Juist doordat ik mij zo druk maakte, werd eigenlijk de beleving van het festival een stuk minder leuk voor mij. Dit terwijl lekker chillen met je vrienden en genieten van een (vega)burger in het zonnetje ook bij een festival horen. Nu ik dat gewoon kan laten gaan, geniet ik veel meer van dagjes uit. 

♥ Niets is voor eeuwig, alles gaat voorbij
Een leven gaat altijd met ups en downs. Zowel in activiteiten als in emoties. Soms dacht ik weleens nooit meer uit een bepaald gevoel of bepaalde situatie te komen, maar ik heb ondervonden dat alles uiteindelijk voorbij gaat. Je kan simpelweg niet voor altijd blijven huilen als je je rot voelt. Aan de andere kant gaan ook fijne dingen voorbij. Dit klinkt misschien niet als een leuk besef, toch was het voor mij wel goed hier bewust van te zijn. Als ik me een tijd heel goed voelde, kon ik onwijs in de put zitten als alles daarna weer ‘normaal’ was. Nu weet ik dat alles in het leven fluctueert. Ik zal me niet voor altijd goed voelen, niet voor altijd slecht voelen, ik zal niet voor altijd deze baan hebben, ik zal niet voor altijd in dit huis wonen en ga zo maar door. Dingen gaan voorbij, maar er komen ook altijd weer nieuwe dingen voor in de plaats. Er kan niet niks zijn… Dit maakt de dingen voor bij allemaal wat behapbaarder.

♥ Een eetstoornis maakt je niet gelukkig
Last but not least, een eetstoornis maakt je niet gelukkig. Het is helemaal niet zo dat ik elke dag gemotiveerd was van mijn eetstoornis te genezen. Soms vond ik het wel prima zo. Ik heb lang gedacht dat mijn eetstoornis mijn houvast en veilige plek was. Dat een leven zonder eetstoornis te veel stress en gedoe voor mij zou zijn. Niets is minder waar. Het herstellen van een eetstoornis is inderdaad onwijs veel stress en gedoe. Zoveel, dat je wel eens denkt, waar doe ik het voor? Laat mij je vertellen waar je het voor doet. Je doet het voor geluk. Het blijft niet je leven lang een gevecht. Er bestaat een punt waarop je het los kan laten en weer echt kan leven. Je kan je energie stoppen in de dingen die je leuk vindt en wanneer dat je lukt, zal je zien dat alles tot bloei komt en je weer volop van dingen kan genieten. 

Hebben jullie nog levenslessen?