Mijn genante symptomen

Wanneer je een eetstoornis hebt kan het erg moeilijk zijn om daarover te praten. Je wilt er niemand mee ‘lastig vallen’ of je vind, onterecht, dat je jezelf niet zo aan moet stellen. Er zijn ook andere redenen waardoor het lastig kan zijn om over je problemen te praten, namelijk dat ze best wel eens een beetje gênant kunnen zijn.

♦ Rommelig huis
Wanneer ik me niet lekker in mijn vel voelde zitten kon ik het ook niet echt opbrengen om mijn huis op te ruimen. Bovendien had ik behoorlijk veel last van eetbuien. Bergen afwas en lege verpakkingen stapelden zich op en konden dan lang blijven liggen. Het opruimen betekende voor mij ook dat ik weer geconfronteerd zou worden met de eetbuien die ik had gehad en ik kon al in huilen uitbarsten als ik keek naar de rommel die ondertussen was ontstaan.

Ik weet hoe moeilijk en overweldigend het kan zijn, dus ik zal er nooit over oordelen. Toch wil ik je wel aanraden hier iets aan te doen als het je lukt. Desnoods vraag je een vriendin of familielid op je te helpen. Een opgeruimd huis brengt namelijk zo veel meer rust met zich mee, waardoor je je vaak ook een stuk beter gaat voelen. Het hielp mij dan om gewoon echt een halve dag de tijd te nemen om op te ruimen. Een fijn muziekje aan en dan zo snel, langzaam, goed of kwaad als het kon de hele boel opruimen.

♦ Afspraken afzeggen
Hier was ik niet trots op, maar ik heb onwijs veel afspraken op het laatste moment nog afgezegd in de tijd dat ik me zo slecht voelde. Op het laatste moment besloot ik dat ik het toch niet kon opbrengen of ging het ineens heel slecht met eten. Het was vaak ook zo dat ik gewoon niet meer reageerde op mailtjes of berichtjes en de ander ‘gewoon’ liet zitten. Hier kon ik me erg schuldig over voelen, wat de drempel om te reageren dan alleen nog maar hoger maakte.

Dit was zeker een onderwerp dat ik in therapie heb besproken. Ik vond het niet leuk om erover te praten, maar ik zat er wel mee. Ik heb mogen leren dat het prima is om afspraken af te zeggen. Als jij je niet goed voelt hoef je jezelf echt niet te pushen. Nee zeggen is oké. Wel is het belangrijk dat je hierin eerlijk bent. Voor de ander, maar zeker ook voor jezelf. Geef het zo op tijd mogelijk aan en laat in ieder geval iets van je horen, ookal is het achteraf. Mijn ervaring is dat mensen niet boos op je worden, al kunnen ze soms wel teleurgesteld zijn. Toch vinden ze het fijn vinden wanneer je uitlegt dat het niet ging en dat je het zelf ook vervelend vind. Dit bracht me een hele hoop rust en zelfvertrouwen. Bovendien versterkte het de band met de mensen om me heen en uiteindelijk is het toch ook gewoon belangrijk dat het goed met jou gaat! 

♦ Schommelen in gewicht
Vanwege mijn eetstoornis kon ik flink schommelen in gewicht. Ik heb het hier niet over een natuurlijke en normale schommeling, maar over een zichtbaar aantal kilo’s. Dat was zichtbaar voor mezelf, omdat ik dagelijks op de weegschaal stond, maar ook mijn omgeving heeft mij in de loop van de jaren zien schommelen in gewicht. Af en toe kreeg ik hier wel eens een opmerking over. Het maakte dan niet uit of dit wel of niet goed bedoeld was, het raakte me en ik schaamde me ervoor als mensen dit zagen. Ik schaamde me als ze dagen dat ik was aangekomen of vocht vasthield, maar ik schaamde me ook als mensen zagen dat ik was afgevallen. Ik had het gevoel dat ik me altijd moest verantwoorden en dat mensen bij erom zouden beoordelen op een negatieve manier.

Achteraf gezien weet ik wel dat mensen helemaal niet op die manier naar je kijken en oordelen. Als het opvalt zullen ze er iets over zeggen en eventueel een conclusie trekken die ze opmaken vanuit hun eigen belevingswereld. Als het goede vrienden waren was het ook vaak een indirecte vraag over of het wel goed met me ging. Veel vrienden wisten wel van mijn eetstoornis of hadden een vermoeden. Ze waren bezorgd en wilden graag helpen, maar wisten niet altijd hoe.

♦ Minder zin in seks
Ik zat totaal niet lekker in mijn vel en vond het vaak ook niet prettig als er iemand aan me zat al was dat iemand van wie ik hield. Dit was echt niet iets wat ik graag met mijn psycholoog besprak, maar mijn relatie destijds leed er wel onder. Dit maakte mijn vriend op een gegeven moment ook erg onzeker, maar ik vond het lastig om er over te praten. Ik ging onwijs twijfelen aan mezelf  of ik wel aantrekkelijk ik was. Het feit dat ik zo veel minder zin had in seks versterkte dat gevoel alleen maar meer.

Ik was natuurlijk ook nog wel een stukje jonger en minder zelfverzekerd. Ik denk dat, als het me nu weer zou overkomen, ik daar makkelijker over zou praten. Al kan ik dat natuurlijk niet met zekerheid zeggen. Seks is iets heel normaals en het is belangrijk dat je daar met je partner over kan praten. Ook bij de psycholoog is dit in theorie niet iets vreemds om aan te kaarten. Wanneer het echt uit de hand loopt zou je bijvoorbeeld aan relatietherapie kunnen denken.

♦ Snel boos worden
Mijn eetstoornis had behoorlijk wat invloed op mijn gemoedstoestand. Ik was contant op m’n tenen aan het lopen en er werd door twee uitersten aan mijn getrokken. Dit maakte mij behoorlijk prikkelbaar waardoor ik best wel eens lelijk kon uitvallen naar mensen. Ik kon heel weinig hebben en was snel geïrriteerd. Niet alleen naar mensen die dicht bij me stonden, maar ook naar heel willekeurige mensen op straat of op openbare plekken. Achteraf schaamde ik me dan voor mijn boosheid.

Het is helemaal niet zo gek dat je wat meer prikkelbaar bent als je veel aan je hoofd hebt. Daarom is het ook zo belangrijk om niet te veel in je eigen hoofd te blijven zitten en ook op een rustige manier met mensen te praten. Dat is lastig. Vaak wist ik namelijk helemaal niet zo goed waarom ik iets voelde, maar voelde ik gewoon veel spanning in het algemeen. Zoiets is ook goed om te zeggen. Je hoeft niet altijd overal je vinger op te kunnen leggen, maar blijf er niet alleen mee zitten. Uit jezelf voordat je ontploft. 

♦ Problemen met je spijsvertering
De enorme hoeveelheden eten die ik tijdens mijn eetbui at waren lastig te verteren voor mijn lichaam. Hierdoor hield ik veel vocht vast, voelde ik me veel misselijk, windering en rook ik behoorlijk vies uit mijn mond. Dit probeerde ik altijd zo veel mogelijk te verbergen. Vaak meed ik hiervoor daadwerkelijk gesprekken met mensen of probeerde ik zo min mogelijk adem te halen. Ik werd hier echt heel erg onzeker van en m’n lijf voelde ook helemaal niet lekker.

Ook kon het onregelmatige eten zorgen voor obstipatie en een heel onregelmatige stoelgang. Dat is heel vervelend, maar het hoort bij de gevolgen van een eetstoornis. Er valt dan ook niet heel veel meer aan te doen dan weer beter gaan eten en goed voor jezelf te zorgen. Zorg ervoor dat je voldoenden vetten, vezels en andere voedingsstoffen binnen krijgt. Het is ook belangrijk om voldoende water te blijven drinken! Dit brengt je vochthuishouding weer in balans en helpt je lichaam een handje met de boel te verwerken. Als je hier echt heel veel last van hebt doe je er goed aan om een dokter te raadplegen.

♦ Eenzaamheid
In de periode dat ik een eetstoornis had was ik veel alleen. Ik had niet zo veel zin om met mensen af te spreken en was vaak moe. Wanneer mensen vroeger wat ik had gedaan de afgelopen week loog ik daar soms over om minder zielig over te komen. Ik vond het heel vervelend als mensen wisten dat ik me zo eenzaam voelde en vaak alleen was. Al zorgde ik daar zelf een beetje voor, toch voelde ik me afgewezen.

Het is begrijpelijk dat je wat meer tijd voor jezelf nodig hebt als je worstelt met een eetstoornis. Het is zelfs heel belangrijk dat je die rust af en toe neemt. Daar hoef je je niet voor te verantwoorden. Wel kan contact met de mensen om je heen belangrijk zijn in je herstel en houvast bieden in het dagelijks leven. Let op dat je jezelf niet helemaal afsluit, maar schaam je absoluut niet voor de tijd die je aan jezelf besteed. Je mag dat nodig hebben.

♦ Paniek
In mijn weg naar herstel kreeg ik voor het eerst te maken met paniekaanvallen. Dit was in de vorm van dissociatie en hyperventilatie. De eerste keer dat dit me overkwam weet ik nog heel goed. Het was tijdens een heftige groepstherapiesessie. Een groepsgenootje was aan het woord toen ik me plotseling als het ware uit mijn lichaam voelde bewegen. Het was een hele rare gewaarwording. Ik durfde me niet te bewegen en durfde ook niks te zeggen. Ik hield me zo stil mogelijk. Ik dacht namelijk dat ik gek aan het worden was en dan anderen dit heel raar zouden vinden.

Paniekaanvallen, maar ook alle andere symptomen van een eetstoornis, depressie of andere psychische stoornis zijn niet leuk, maar het is echt niet iets waar je voor hoeft te schamen of waar je alleen in bent. Praat erover met je omgeving zodat je dat begrip ook kan ontvangen. Je bent niet alleen. Je hoeft je niet te schamen.

Schaam jij je voor je symptomen?