Mijn moeders dood leerde mij…

Het lijkt nog maar kort geleden, maar inmiddels ligt 2011 al weer drie jaar achter ons. Ik verloor toen het mooiste wat ik had: mijn moeder. Ik heb altijd gedacht dat mijn moeder samen met mijn vader oud zou worden. Dat ik ze met mijn kinderen kon opzoeken in hun boerderij in de natuur die ze ooit samen wilden. Dat mijn moeder knuffels en kleertjes kon maken voor mijn kinderen en dat ze van alles met ze zou ondernemen. Die droombeelden van de toekomst die zo mooi had kunnen zijn, werden verstoord door de diagnose kanker, die na 9 maanden heel hard vechten zorgde voor een grote leegte, een enorm verlies.

Bron

Tijdens de moeilijkste periode van mijn leven heb ik gewenst dat er iets zou gebeuren waardoor de aarde zou vergaan en waar we niks van zouden merken. Ik wilde alles om dit niet mee te hoeven maken. Ik dacht dat ik dit niet aan kon. Ik gunde mijn moeder haar leven, mijn vader zijn vrouw en mijn zus en mijzelf onze moeder. Ik had nooit verwacht dat dit ons zou overkomen en ook niet dat ik ooit weer op een gelukkige manier in het leven zou kunnen staan. Hoe het mij gelukt is, weet ik niet. Ik heb veel steun gehad aan mijn gezin, gedachten aan mijn moeder en de rest van mijn omgeving maar hoe ik ben gekomen waar ik nu sta, ik weet het eigenlijk niet echt. Maar ik kan weer blij zijn en geluk voelen naast dat ik mijn moeder elke dag mis. Deze gebeurtenis heeft mij naast veel verdriet, pijn en gemis ook hele mooie dingen opgeleverd. Mooie levenslessen en inzichten die mij maken tot wie ik nu ben. Waar ik enorm veel steun uit haal en waar ik dankbaar voor ben.

Dat onvoorwaardelijke liefde altijd doorgaat.
Onvoorwaardelijke liefde voelen is voor mij denk ik het mooiste gevoel wat bestaat. Het geeft mij veiligheid, vertrouwen en het gevoel dat ik volledig geaccepteerd word zoals ik ben. Maar dit is niet alomvattend. Onvoorwaardelijke liefde is liefde zonder grenzen. De liefde die mijn ouders voor hun kinderen voelen en andersom. Door het overlijden van mijn moeder heb ik gemerkt dat onvoorwaardelijke liefde blijft. Het is grenzeloos en voor altijd, ookal is zij niet meer fysiek aanwezig. Ik voel het nog elke dag. Haar acceptatie, haar trots, haar liefde.

Dat ik weer gelukkig kan zijn, ondanks dat ik het mooiste wat ik had kwijt ben.
Het verlies van mijn moeder voelde als het vergaan van de wereld. Toen wij hoorden dat ze uitzaaiingen had, stortte mijn wereld in. Ik geloofde het niet en wilde het niet geloven. Ik had nooit verwacht dat ik zonder haar kon doorleven en dat ik ooit weer blij zou kunnen zijn. Ik heb gemerkt dat je uiteindelijk kan functioneren, kan leven, leuke dingen kunt doen en het beste uit jezelf kunt halen, ook als je het gevoel hebt (gehad) dat je alles kwijt bent.

Dat ik zoveel sterker ben dan ik van tevoren ooit had verwacht.
Ik denk dat we allemaal wel een beeld hebben van de pijn en het verdriet wat we zouden kunnen dragen. Ik denk dat je dat onbewust voor jezelf wel inschat. Er staat iets te gebeuren en je weet dat het moeilijk zal worden, maar dat je er uiteindelijk overheen komt. Maar er zullen wellicht ook dingen zijn waarvan je nu al denkt te weten dat het nooit meer goed komt. Achteraf gezien heb ik van heel veel dingen gedacht dat ik het niet kon en heb ik uiteindelijk gemerkt dat ik mijzelf onderschatte. Maar dat ik dit aan kon, had ik nooit durven denken. Dit leert mij dat we allemaal een soort oerkracht bezitten die naar voren komt op momenten dat het echt nodig is en dit laat zien dat we veel sterker zijn dan we denken.

Dat wanneer je wereld instort, duidelijk wordt wie belangrijk zijn in je omgeving.
In de tijd dat mijn moeder ziek was en de periode na haar overlijden werd heel duidelijk wie belangrijk waren in mijn omgeving. Ik kreeg inzicht in wie ik graag om mij heen had, bij wie ik helemaal mijzelf kon zijn, met wie ik mijn verdriet wilde delen, etc. Sowieso zijn wij als gezin in die tijd veel hechter geworden denk ik, maar ook merkte ik in mijn verdere omgeving welk effect mensen op mij hadden. Het cliché dat je in moeilijke tijden je echte vrienden leert kennen is ook echt waar. Helaas, want dit is juist het moment dat je ze zo hard nodig hebt. Ik ben ontzettend teleurgesteld door sommige mensen en ik heb ook constant mijn verwachtingen moeten bijstellen. Gelukkig heb ik ook gemerkt dat ik heel veel lieve en waardevolle mensen in mijn omgeving heb.

Bron

Dat er zoveel mensen zijn die om mij en mijn familie geven.
Ik heb gemerkt dat er ontzettend veel mensen zijn die om mijn moeder en mijn gezin geven. We hebben zoveel lieve en steunende berichtjes gehad rondom haar ziekte en overlijden en veel hulp. Ook van mensen van wie wij het niet verwacht hadden of mensen die we niet vaak spraken of zagen. Dat is heel belangrijk geweest voor mij en ik denk voor ons allemaal.

Dat ik kan genieten voor twee in plaats van voor één.
Ik heb geleerd niet alleen meer voor mijzelf te leven, maar ook voor haar. Ik kan genieten van dingen waar zij van genoot. Ik waardeer dingen die zij waardeerde ook meer en als ik een moeilijke beslissing moet nemen, denk ik ook altijd aan wat zij zou doen of zou adviseren. Heel vaak weet ik ook wel hoe ze ergens over zou denken of naar zou kijken. Dat is heel fijn en geruststellend. Iemand zei een keertje tegen mij, leef ook voor haar: “jouw lach is haar lach!” en dat heeft heel veel indruk op mij gemaakt. Mijn moeder zou mij het allerliefste gelukkig willen zien.

Dat een leven elk moment een andere richting kan opgaan.
Door wat ik heb meegemaakt heb, ben ik keihard geconfronteerd met de realiteit: dit is het leven. Meer dan ooit besef ik dat het zomaar ineens voorbij kan zijn. Ik heb gezien dat het leven zomaar een andere richting kan bepalen waar wij in mee moeten gaan. En hoe moeilijk dat ook kan zijn, uiteindelijk vinden wij onze weg wel.

Dat het leven niet stopt, als mijn wereld stil staat.
Op het moment dat je slecht nieuws krijgt, kun je het gevoel hebben dat je wereld even stil staat. Dit gevoel heb ik ook gehad. Je wereld stort in en op het zelfde moment staat het stil. Het voelt als een soort verlamming. Daarnaast kun je het gevoel hebben dat je leven letterlijk even stil staat. Misschien ben je gestopt met school terwijl je klasgenootjes wel naar school gaan, of doe je even een stapje terug terwijl anderen voor je gevoel alleen maar stappen vooruit zetten. In dit geval is het niet helemaal waar dat je leven stil staat. Je bent op dat moment namelijk juist bezig met een proces. Een proces van nieuwe levenservaring en iets wat jou gaat vormen en heel veel kan opleveren, ondanks dat het ook heel veel pijn doet. Maar wat ik hiermee eigenlijk vooral bedoel, is dat mijn leven stil stond. Ik had alleen maar verdriet en pijn en kon nergens anders mee bezig zijn, terwijl de buitenwereld gewoon vrolijk doorgaat met leuke dingen doen, zich druk maken over de kleinste dingen etc. Alsof er niks aan de hand is. Dit vond ik ergens wel heel moeilijk, maar ook dit is een stukje besef van de realiteit die je, of in ieder geval ik, op dit soort momenten extra voelt.

Dat je alsnog rust kan vinden, ook al kun je diegene niet vervangen.
Ik heb geleerd dat ik de situatie zoals die nu is kan accepteren, ondanks dat ik mijn moeder niet terug kan krijgen en niet kan vervangen. Ik heb heel lang geworsteld met de gedachtes dat het leven oneerlijk is en dat zij dit niet verdient, maar daar krijg ik haar niet mee terug en het heeft geen zin. Ik heb er niks aan. Het is niet eerlijk en het zal nooit eerlijk worden. Acceptatie van de situatie zoals die is geeft rust en geeft ruimte om verder te gaan met je leven. En hoe moeilijk dat ook is, ik moest wel.

Dat niet altijd alles direct verwerkt hoeft te worden.
Ik heb door deze gebeurtenis gemerkt dat het verdriet en de pijn soms te groot is om in één keer te verwerken. Dingen hebben tijd nodig en zeker wanneer het zo’n ingrijpende gebeurtenis is, hoeft niet alles tegelijkertijd. Ik heb gemerkt dat het soms goed is om dingen te parkeren als je denkt dat je bepaalde gedachten bijvoorbeeld nog niet aan kunt. Alles heeft zijn eigen tijd.

Bron

Dat je toch nog enige controle hebt in het leven.
Toen ik hoorde dat mijn moeder niet lang meer zou leven, voelde ik mij enorm machteloos en wanhopig. Ik heb wel eerder gevoeld hoe het is om geen controle te hebben over dingen, maar dit was wel echt een enorm dieptepunt. Juist nu ik gevoeld heb hoe het is om de controle totaal kwijt te zijn, heb ik ook gemerkt dat je toch op één of andere manier wel controle kan hebben in je leven. Er gebeuren nou eenmaal dingen waar je niks tegen kunt doen, maar je hebt zelf wel invloed op de manier waarop je reageert. Je houding en gedrag kun je wel zelf beïnvloeden. Je kunt zelf bepalen hoe je met een situatie om gaat.

Dat tegenslag geen reden is om op te geven.
Toen mijn wereld instortte, had ik echt een ‘all is lost’ gevoel. Het komt nooit meer goed. En het lijkt dan het makkelijkste en misschien wel even vanzelfsprekend om op te geven. Maar nu ik weet dat het leven eindig is, zie ik alleen maar meer het belang om iets van mijn leven te maken. Ik heb dit leven gekregen en ik wil er het mooiste en beste uithalen wat er in zit. Ik wil blij zijn met de keuzes die ik zelf maak en de richting die ik kan kiezen. Ik heb nooit opgegeven en altijd doorgezet en dat zal ik altijd blijven doen. Zeker nu ik ervaren heb dat ook nare periodes ooit in het verleden liggen en dat verdriet een plaats krijgt.

Ik heb geleerd nooit definitief afscheid te nemen.
Afscheid nemen is iets waar ik ontzettend slecht in ben. Het is voor mij ook niet nodig om iets echt af te sluiten denk ik. Ik wilde mijn leven met mijn moeder ook helemaal niet afsluiten en dat heb ik ook nooit bewust gedaan. Dat is voor mij niet nodig om verder te gaan. Het komt natuurlijk niet alleen bij sterfgevallen voor, maar ook als je bijvoorbeeld je relatie beëindigt. Ik neem geen afscheid meer voorgoed en daar voel ik mij eigenlijk heel goed bij. Je weet nooit wat het leven brengt.

Het mooiste wat ik ooit had ben ik verloren, maar ergens ook niet. Ik heb een moeder. Ik heb de mooiste, liefste en beste moeder van de wereld. Ze is alleen niet meer fysiek aanwezig. Maar haar onvoorwaardelijke liefde en alles wat ik van haar heb geleerd en meegekregen, zullen altijd bij mij blijven. En boven alles, ben ik een deel van haar. Zonder haar, zou ik niet bestaan.

Redactie

Geschreven door Redactie

Reacties

54 reacties op “Mijn moeders dood leerde mij…”

  1. Wat een bijzondere blog heb je geschreven Laura, heel mooi en lief.

    Ik herken ontzettend veel uit je blog: ik ben mijn moeder ook verloren aan de gevolgen van kanker uitzaaiingen. Voor mij voelde het ook alsof ik het mooiste en fijnste uit mijn leven verloren was, en het leven daardoor nooit meer leuk zou worden. Ik ben heel erg boos en verdrietig geweest op iedereen die dichtbij me staat, maar vooral op mijn moeder, hoe kon ze me zo in de steek laten? Maar nu, 5 jaar later, kan ik ook inzien dat mijn moeders liefde onvoorwaardelijk is en ben ik vooral heel dankbaar dat ik (bijna) 15 jaar lang heb mogen genieten van zo’n lieve moeder. En ben ik vooral heel erg trots als ik met bepaalde dingen merk dat ik steeds meer op mijn moeder begin te lijken, heel bijzonder vind ik dat.

    Bedankt voor het delen van deze bijzondere blog- je kan dingen echt heel mooi onder woorden brengen.

  2. Lieve Laura,

    wat een ontzettende krachtige woorden.
    Kreeg kippenvel op mijn armen en tegelijkertijd tranen in mijn ogen.
    Zo ontzettend bedankt voor het delen van deze toch wel heftige gebeurtenis.
    Ik val er gewoon stil van, ik en denk ik nog meer proudies weten hoe het voelt wanneer je 1 van je ouders of allebei je ouders verliest.
    het laat toch een plek van leegte achter,een leegte die niet meer opgevuld word en waar alleen herinneringen zullen blijven.

  3. Lieve Laura,

    Wat een mooie woorden. Ze raken me echt. Ik kreeg ook tranen in mijn ogen. Je bent echt ontzettend krachtig en sterk!

    xx

  4. Wat ontzettend mooi geschreven en dapper dat je dit deelt! Ik kan me niet voorstellen hoe het is om zonder moeder verder te moeten leven, maar vind het wel heel knap dat je er zo naar kijkt. xx

  5. Lieve Laura,

    Wat een mooie woorden. Met tranen heb ik dit gelezen. Wat ben je toch een krachtig en sterk persoon. Zo bijzonder hoe jij je gevoel verwoord.

    Dankjewel voor deze persoonlijke blog.

    Liefs.

  6. Mooi, heel erg mooi!

  7. Lieve Laura,

    Wat een mooie, bijzondere, dappere en ontroerende blog. Ik vind je heel wijs en sterk en ik bewonder je echt. Het lijkt me vreselijk om je moeder te verliezen en ik kan me voorstellen dat zo’n verlies een enorm gemis en een grote leegte achterlaat. Ik gun het niemand, maar helaas valt het niet ongedaan maken. Gelukkig blijft je moeder bij je, zoals je zelf ook schrijft. Misschien niet fysiek, maar in zekere zin is ze er zeker nog.

  8. *ongedaan te maken

  9. Ik kreeg kippenvel toen ik het las. Wat mooi geschreven zeg! Sterkte Laura.

  10. Prachtig geschreven, super herkenbaar. Ik verloor mijn moeder in april 2010. Ik was toen 13, bijna 14, en ze had ook 4 jaar kanker. Heel erg mooi hoe jij in woorden kunt vatten wat het met je heeft gedaan. Liefs en knuffel!

  11. @Rebecca wauw, ik herken letterlijk alles uit je tekstje

  12. Oeps, te vroeg verzonden! Ik ben alleen nooit boos geweest op mama. Wel op die stomme kanker

  13. Pff, met een brok in mijn keel gelezen. Heel heftig en heel mooi.
    Voor alle moeilijke momentjes: heel veel sterkte, Laura. Lees dan je eigen, sterke woorden nog eens. X

  14. Tranen in mijn ogen! Wat een ontroerende blog! X

  15. Dankjewel Laura.

    Ik denk dat je hiermee vele anderen op verschillende manieren helpt.

    Hopelijk kan jij op een positieve manier door blijven gaan, zoals je nu (volgens mij) doet!

  16. Wat een ontzettend mooi geschreven blog. Tranen in mijn ogen. Hoop het voorlopig niet mee te moeten maken om mijn moeder te verliezen. Ze heeft lymfeklierkanker, maar is op dit moment in remissie. Hopelijk blijft het zo, want haar variant is ongeneeslijk..

  17. Wat is dit enorm mooi geschreven! ik heb tranen in mijn ogen! Echt ik heb respect voor je dat je dit zo mooi kan opschrijven en dat je dit zo goed hebt vertelt. Heel erg veel sterktee! x

  18. Fantastisch verwoord Laura. Ik wil bijna zeggen :” Laura , weet je nog hoe vroeger, toen je klein was, jullie tesaam…” Woorden schieten hier in te kort, maar wat heel diep in mijn geheugen is gegrift, is, dat je moeder JOU juist DEZE kracht toewenste. Dit maakt me zooo blij. Te lezen, dat een van je moeder’s harte wensen voor jou (in dit geval) vol hartig is uitgekomen. Ze jubelt jullie toe. Veel liefs en keep on being strong. Blessed be all of you. Carla Karim-de Mees.

  19. Dank je wel voor je mooie, oprechte blog. Ik vind dat je het mooi verwoord hebt en ik vind het heel knap en dapper hoe je nu in het leven staat.

  20. Wauw, wat een sterk blog is dit. Onwijs mooi geschreven, ik heb er bijna geen woorden voor. Dit is echt een stuk dat ik uit moet printen en ergens in moet plakken zodat ik het altijd eventjes terug kan lezen op een moment als ik me down voel, ik voel me zoveel sterker na het lezen van dit stuk.
    Echt top dat je dit zo op hebt kunnen schrijven.
    En ondanks dat het alweer een tijd geleden is, veel sterkte met het verlies van je moeder.

  21. lieve laura
    mooi gezecht

  22. wat een ontzettend mooie en krachtige blog! ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik het las. Dit is iets waar ik best wel bang voor ben, Om mijn moeder te verliezen, Ik doe alles met haar, en denk ook vaak dat ik niet zou weten wat ik zonder haar moet. Door je blog realiseer ik me ook weer dat je van alle momenten die je hebt met de mensen waar je om geeft moet koesteren en van genieten. Bedankt voor het delen!

    Liefs

  23. brave en heel moedig. Ik heb de link gestuurd naar een meisje die ik ken en die haar moeder een tijd terug ook is overleden.
    Het lijkt mij zo verschrikkelijk en is mn nachtmerrie. Ik heb heel veel respect voor mensen die toch weer de power vinden om verder te gaan

  24. Lieve Laura, wat ben jij een dappere en moedige vrouw.
    Een prachtige tekst, en wat ben je sterk.

    Mooi geschreven.

  25. Laura, heel veel respect dat je dit geschreven hebt en met ons wilt delen. Ik denk dat je vele kracht zal geven.
    Ik zou niet weten wat ik zonder mn moeder zou moeten, ik houd deze bog in mn achterhoofd voor ooooooooit

  26. mooie blog! helaas ook mijn moeder aan kanker verloren… het is het meest pijnlijke wat je kunt meemaken…
    aan de andere kant geloof ik dat ze er toch is als ik haar nodig heb 🙂
    wil je even een grote digitale knuffel geven iig. x

  27. Lieve Laura, wat mooi, wat puur en open en zo krachtig! Je blog raakt me diep je schrijft op een manier die boem, binnen komt. Zelf heb ik mijn vader verloren toen ik 24 was en mijn moeder werd heel ziek en nooit meer de oude toen ik 15 was. Maar weet je, je hebt gelijk ze zijn nog steeds het mooiste wat ik heb, mijn papa en mijn mama. Dank je wel voor deze hartverwarmende blog, ik kan daar veel mee. Je foto in dat veld is echt amazing! xxx

  28. Waw. Wat een prachtige tekst van een krachtige moedige mooie vrouw.

  29. Wees trots op jezelf! Wat een kracht straalt eruit jouw woorden!

  30. Ik sla dit bericht even op want ik kan dit op het moment niet lezen, maar ik denk dat ik er wel wat aan ga hebben want mijn vader is bijna 9 maanden geleden gestorven

  31. Mooi geschreven! Voor mij is die `oerkracht’ God. Zonder Hem was ik hier niet meer geweest. Hij geeft me kracht in tegenslag en hoop, omdat ik zeker weet dat deze wereld eindigt, maar ook dat ik en ieder ander die Hem gelooft straks eeuwig mag leven. Dit leven is maar tijdelijk en God wil ons zoveel meer geven, je hoeft het alleen maar aan te pakken.

  32. Lieve Laura,

    Aan de reacties te zien heb je een prachtig stuk geschreven dat veel mensen raakt. En ook ik voeg me daarbij. Het is ‘eenvoudig’ (begrijpelijke taal), recht uit het hart, herkenbaar, gevoelig en daardoor erg toegankelijk. Een mooi stuk waar velen zich in kunnen vinden.
    Ik wens je al het beste samen met allen die je lief zijn en prijs me oprecht gelukkig met het contact dat we hebben. Bedankt! (xx van Joshua)

  33. Je raakt me in mijn hart! Ik ben niet mijn moeder verloren, maar wel iemand die heel erg belangrijk voor me is/was en dit alles is zo herkenbaar.. Bedankt voor deze blog!

  34. Ik zit hier met tranen in mijn ogen.
    Wat knap dat je je zo kwetsbaar opstelt. En wat ontzettend erg dat je je moeder zo jong hebt verloren…

  35. Lieve laura,

    Joun verhaal is heel herkenbaar voor mij, mijn moeder is 2010 overleideoverleden. Ik vindt het super sterk en knap van je dat je er goed mee om kan gaan. Op het begin lukte dat mij ook nog. Maar later heb ik alles gedaan wat niets op lost en daar ben ik nosteess mee bezig. Ik heb gesneden gestopt met etrn rn eetbuien en zit daar nog steeds heel erg mee. Jou verhaal is heel inspirerend

  36. Dank je wel Laura.

  37. Heel mooi blog, met tranen in mijn ogen gelezen.
    Heel veel sterkte, Laura!
    Geeft me wel hoop, dat je ooit over zoiets heen kan komen.
    Het voelt misschien alsof je wereld stil staat, maar daarna gaat het gewoon weer verder. Al is het misschien niet helemaal hetzelfde.
    Respect!

  38. Woon Laura ,m

    Dankjewel voor het delen , respect

  39. Laura, mooi om te zien waar een weg van pijn en verdriet je gebracht heeft. En inderdaad, je moeder is een deel van jou, je staat als het ware op haar schouders en ze steunt je.

  40. Wat een dappere, eerlijke, kwetsbare blog Laura. Mooi om te lezen hoe het je ook zoveel gebracht heeft, ondanks dat het verdriet er ook gewoon is. En tja, een mens is inderdaad altijd vele malen sterker dan dat hij/zij denkt, absoluut…

  41. Hallo Laura,

    Wat kan ik nog bij al die mooie bovenstaande reacties toevoegen…
    Woorden schieten me te kort….woord voor woord is zo mooi, gevoelig geschreven..
    Deze tekst hou ik voor altijd bij.

    Dankjewel lieve Laura, je bent echt een heel warm oprecht persoon, heel veel
    respect voor hoe jij in het leven staat.

    Dikke knuffel,
    xxx

  42. Wat een mooie blog! en helaas zo herkenbaar.

  43. Lieve Laura,

    Gisteren is het alweer 5 weken geleden dat mijn moeder is overleden. Na een keelontsteking van 2 weken besloot de dokter toch maar naar het ziekenhuis te gaan, acute myeloïde leukemie was de uitslag. Op dat moment stortten wij, haar gezin en familie in, maar mijn moeder ging er altijd voor, geen geklaag niets. 3 dagen later werden wij snachts opgebeld, het ging niet goed; door de leukemie had mijn moeder waarschijnlijk een longembolie gekregen. Wij, haar liefhebbende familie hebben toen op de ic afscheid moeten nemen. Wat een klap en een shock die ik nog steeds niet kan verwerken, wat een realiteit dat het leven echt eindig is. Door jouw berichtje zie ik dat het leven niet altijd een groot donker gat blijft, dat de tijd uiteindelijk doorgaat, de wereld (helaas) niet vergaat en dat ik ook ooit weer gelukkig word. De liefde van mijn moeder zal altijd bestaan, ik ben 50% mijn moeder en samen met mijn zussen zijn wij 150% mama. Ik hou me vast aan geloof, hoop en liefde, maar de grootste is de liefde. En die liefde die ik nog elke dag voel blijft écht altijd bestaan!!

    Knuffel van je lotgenoot

  44. Veel sterkte Christel!
    Heel mooie, moedige blog!! Bedankt

  45. Thanks Laura
    Het heeft me iets goeds gedaan

  46. Bedankt voor je mooie blog!! Wat staan er veel mooie en wijze uitspraken in, bedankt hiervoor.
    Ik herken dit niet precies, maar wel dat het leven anders loopt dan je plant en dat je niet verwacht dat zoiets jou overkomt. Het gevoel van dat het heel oneerlijk is, onmacht. Mooi om te lezen hoe jij er nu in staat!
    Ik probeer het zeker ook, genieten van elke dag, want je weet nooit hoe de dag van morgen is..
    Warme groet, Lotte

  47. Lotte,

    Wat een blog!
    Ik ben je blog beginnen te lezen en halverwege merkte ik dat de tranen over mijn wangen rolden.

    Op dit moment ben ik in de herstelfase van mijn anorexia. Na 2 jaar knokken eindelijk op de weg naar boven. Jammergenoeg ga ik dat schooljaar waarschijnlijk niet halen doordat ik thuis ben. Maar doordat ik thuis ben en mijn moeder thuis werkt ben bijna elke minuut van de dag met haar samen. We lachen, maken ruzie, doen dingen samen en nog veel meer. Toch is een van mijn grootste angsten om mijn moeder te verliezen.. Mijn hele leven lang is ze er voor me geweest en de laatste 2 jaar heb ik haar (mij beide ouders) behoorlijk wat verdriet aangedaan. 🙁

    Nogmaals kan ik me een leven zonder mijn moeder niet voorstellen maar door het lezen van jou blog.. Dat heeft me weer een positieve boost gegeven. Een steuntje in de rug dat hoe zwart de dag ook is er toch ergens een klein lichtpuntje verschijnt..

    Laura ik vind het ontzettend sterk van je dat je zoiets met ons kan en wilt delen, dikke respect voor jou meid!

    Veel liefs, Elske

  48. Zojuist kreeg ik deze blog van je doorgestuurd door een goede vriend.

    Wat een herkenning, wat een troost en wat een kracht vind ik in jouw verhaal. Mijn moeder is drie weken geleden overleden aan longkanker met uitzaaiingen. 11 Maanden na diagnose. Het was een verschrikkelijke strijd. Voor haar, voor mij. Mijn beste vriendin is er niet meer. Ik mis haar zo verschrikkelijk en ik voel me zo leeg.

    In september zou ze voor het eerst oma worden. Ik ben dankbaar dat ik haar nog heb kunnen vertellen dat ze oma wordt. Dat we samen een babykamer uit hebben kunnen zoeken en dat ze de eerste babykleertjes heeft gekocht. Het heeft haar heel veel levenskracht gegeven om zo lang mogelijk bij ons te zijn… Ik koester die momenten.

    Dankjewel voor het delen van je verhaal… Het geeft me hoop op een toekomst waarin ik weer kan genieten en kan leven. Mama zou niet anders gewild hebben.

    Liefs,
    Cindy

  49. Hallo Laura.

    Jou verhaal is voor mij erg herkenbaar,
    Mijn moeder verloor ik op 28 jarige leeftijd door een val van de trap en een daarop volgende of een eraan voorafgaande hersenbloeding. Dit is eigenlijk nooit duidelijk geworden en zou ook niets aan de verwerking veranderd hebben.

    De herkenning zit hem dus niet in het voorafgaande,maar juist in het gevoel.Ook ik dacht dat dit het einde was van alles wat ooit mooi zou kunnen zijn in mijn leven en dat een gevoel van geluk voor mij niet meer mogelijk zou zijn. De pijn van het gemis sloopte me elke dag weer.

    Op een bepaald moment,jaren en jaren later en terugkijkend,besefte ook ik dat ongemerkt mijn leven toch was doorgegaan en ik ook vrolijke en gelukkige momenten had zoals ieder ander om mij heen.Mijn leven was dus ondanks dat ik het niet voor mogelijk had gehouden toch doorgegaan.

    Nu,December 2017, inmiddels 53 jaar oud en al 16 jaar een relatie met Marianne,waar ik zielsveel van houd hebben,we te horen gekregen dat zij niet lang meer te leven heeft.Er is alvleesklierkanker geconstateerd met uitzaaingen in het buikvlies.
    De wetenschap dat 2018 het jaar zal worden waarin ik haar zal moeten gaan missen geeft mij dezelfde machteloze gevoelens en wanhoop die ik herken in jou verhaal en uit de periode waarin ik mijn moeder verloor.

    Op het moment wordt ik overmand door wanhoop en verdriet,Echt veel heftiger dan wat ik me ooit had kunnen voorstellen van wat een mens zou kunnen voelen.Het verlies van mijn moeder en het lezen van jou verhaal laten me zien dat ook dit verdriet en het toekomstige gemis,iets zal zijn waarmee ik zal leren leven,wat ik zal meenemen voor de rest van mijn leven,het zal er zeker mogen en moeten zijn.Ik weet dat ik van haar,zoals ik vanzelfsprekend ook nog van mijn moeder doe,kan en zal blijven houden en dat de dood hierop geen enkele invloed op heeft.Ze zal voortleven in mijn gedachten en als ik me dingen afvraag zal ze me antwoord geven omdat ik eigenlijk altijd diep van binnen wel weet hoe zij over dingen denkt.. De pijn wanhoop die ik nu heb zullen draagbaar worden,want er komt een tijd dat ik haar dood zal kunnen accepteren en de liefde voor haar,die onvoorwaardelijk en blijvend is een plaats mmoie plaats zal kunnen geven in de rest van mijn leven.

    Ik zal haar fysiek gaan verliezen,maar in mijn hart zal Marianne,net zoals mijn moeder,de rest van mijn leven,bij me zijn.

    Martin.

  50. Prachtige mooie wijze woorden die ook mij helpen om het fysieke gemis van mijn Moeder te verwerken.
    Dank daarvoor…

  51. Lieve Laura, jij schrijft exact wat ik voel. Jouw verhaal is bijna mijn verhaal. Wat wonderbaarlijk. Ik ben dus niet de enige die dit alles zo voelt zoals jij beschrijft. Zo herkenbaar. Gisteren was de uitvaart van mijn allerliefste, mooiste, warmste mama. Zij was mijn ALLES. Ik heb geen behoefte meer aan geluk in mijn leven nu zij en ook mijn allerliefste papa er niet meer zijn. Over 4 maanden word ik 50, maar ik huil als een klein kind om dit enorm grote verlies. Mijn wereld is met een noodklap gestopt met draaien. Ik ben een gebroken mens en wil niet meer heel worden zonder mijn moeder. Ik deed alles met en voor haar. Nu is er alleen nog: NIETS. Dank voor je mooie blog. Liefs, Astrid x

  52. Lieve Laura,
    Wat heb je dit ontzettend goed en mooi verwoord. Helaas delen we het verlies en verdriet. Mijn moeder is op 10 februari 2019 op 51e jarige leeftijd overleden aan dezelfde ziekte.
    Door jou ervaring en uitleg zie ik wat lichtpuntjes in deze onbegrijpelijke en bizarre situatie.
    Ik heb erg veel respect voor jou kracht!
    Bedankt!
    Liefs Cynthia!

  53. Wat mooi geschreven Laura!!
    Het hele stuk door heb ik gehuild doordat ik alles zo erg herken. Vooral dat gevoel dat je alles kwijt bent en het allermooiste bezig dat je had.
    Mijn moeder is in September 2018 overleden. Het aller heftigste dat ik heb meegemaakt. Nog steeds voelt het heel onwerkelijk dat ik zonder haar door moet.
    Wat mooi dat je haar en de onvoorwaardelijke liefde nog zo dichtbij voelt.

  54. Dank je wel ,
    ,
    Mijn mama gediagnosticeerd met longkanker + uitzaaiingen…
    Ik zit middenin jouw tekst ongeveer,
    Ik en mijn mama praten er weinig over.. meestal over de gewone dagdagelijkse dingen. Ik denk dat ze mij wil sparen, en haarzelf waarschijnlijk ook wel. De gedachten maken mij zo angstig en benauwd.. Ik denk echt dat ik dit niet aankan, maar voel mij dan net egoïstisch tegenover haar. Mijn mama is zo sterk! Ik moet mij ook sterk houden..
    Weet dat ik je tekst opgeslagen heb en dat ik ze zal herlezen als alles voorbij is.. het laatste deel van je tekst geeft mij hopelijk een beetje kracht, zoals nu.
    Echt danjewel en knuffel les

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *