Mijn eetstoornis heeft niet alleen veel invloed gehad op mij, maar ook mijn ouders hebben het niet makkelijk gehad. Ik was heel jong toen ik de eetstoornis ontwikkelde dus ik woonde toen nog thuis. Stiekem begon ik te rommelen met eten in de hoop dat mijn omgeving het niet door zou hebben. Dit werd steeds erger en ik begon me steeds ongelukkiger te voelen. Uiteindelijk heb ik een brief geschreven aan mijn ouders waarin ik hen vertelde dat het niet zo goed met me ging. Voor mijn ouders kwam dit totaal onverwacht.
Naar aanleiding van die brief ben ik met mijn ouders in gesprek gegaan over er speelde. Ik vertelde dat ik niet lekker in mijn vel zat en dat ik niet meer kon stoppen met denken aan eten. Mijn hele dag stond in het teken van eten, niet eten en mijn gewicht. Ik had heel goed in de gaten dat ik dit zelf niet kon stoppen. Daarom vroeg ik ook mijn ouders om hulp. Zoals ik al zei, hadden mijn ouders dit in eerste instantie niet verwacht. Mijn moeder zei wel dat ze merkte dat ik opeens andere dingen at en wat moeilijker kon doen over eten, maar ze had niet in de gaten dat het al veel verder ging dan dat.
Ouders gunnen hun kind het allerbeste. Volgens mij hoopt iedere ouder dat hun kind gezond, maar vooral gelukkig is. Mijn ouders hadden in ieder geval het beste met mij voor. Ze zorgden ervoor dat ik in een veilige, warme omgeving op kon groeien. Het was dan voor hen ook onbegrijpelijk dat ik opeens zo diep ongelukkig was met mezelf, dat ik het leven niet leuk vond en dat ik ervoor koos mezelf kapot te maken. Ze twijfelden hierdoor erg aan zichzelf. Hadden zij iets anders kunnen doen? Hadden ze iets over het hoofd gezien waardoor het opeens zo slecht met me ging?
Ik heb samen met mijn ouders verschillende vormen van therapie gehad. Tijdens de therapie kregen mijn ouders tips hoe ze mij konden helpen. Zo mocht ik niet meer alleen zijn, zodat ik geen domme dingen zou kunnen doen. Er moest dus altijd iemand thuis zijn op de momenten dat ik thuis was. Dit had natuurlijk veel invloed op het leven van mijn ouders, omdat zij zich altijd aan moesten passen aan mij. Ook werd al het eten in huis achter slot en grendel gelegd om maar te voorkomen dat ik eetbuien zou hebben. Mijn zakgeld werd afgenomen, zodat ik geen eten en laxeermiddelen meer zou kunnen kopen.
Mijn ouders deden ontzettend hun best om mij helpen beter te worden van de eetstoornis. Tevergeefs. De eetstoornis ging zo ver dat ik alsnog alle maatregelen wist te omzeilen. Het was dan voor mijn ouders ook telkens een shock om in therapie te horen dat het nog steeds niet goed met me ging. Dat ik nog steeds eetbuien had gehad en nog steeds had gecompenseerd. Ze snapten niet hoe dat kon en zaten echt met hun handen in het haar. Wat konden ze dan nog meer doen? Naast dat mijn ouders zich dus schuldig voelden over het feit dat ik een eetstoornis had ontwikkeld, voelden ze zich ook nog eens schuldig dat ze mij er niet mee konden helpen. Ik realiseerde me veel later pas met wat voor een ongelooflijke last mijn ouders in die tijd rond hebben gelopen.
Het deed me wel erg veel pijn om mijn ouders zo verdrietig en wanhopig te zien. Ik vond het moeilijk dat ze zo hun best voor mij deden, maar dat ik het gewoon niet kon accepteren. Ik was ook niet zo goed in staat om het hier toen met hen over te hebben. Ik voelde me wel heel schuldig over wat ik hen aandeed, maar ik zat zo muurvast in mijn eigen eetstoorniswereldje dat ik niet in staat leek er ook echt wat aan te doen.
Zoals ik al eerder heb verteld, heb ik samen met mijn ouders in het buitenland gezeten voor therapie. Ik weet nog we het op een gegeven moment hebben gehad over de vraag: waarom is dit de afgelopen jaren allemaal gebeurd? Waarom zijn de dingen zo gelopen? Het antwoord op die vraag was: omdat ik ervoor heb gekozen. Nee, ik heb niet gekozen om een eetstoornis te ontwikkelen. Ik heb er wel voor gekozen om de domme keuzes te blijven maken. Ik koos ervoor om mezelf te blijven verhongeren en eetbuien te blijven houden om mijn problemen te vergeten en mezelf daarvan af te leiden. Ik koos ervoor om de hulp niet te accepteren. Daarom ben ik dus ook de verantwoordelijke geweest in het verhaal en niet mijn ouders. Als mijn ouders dingen anders hadden gedaan, dan was het waarschijnlijk alsnog wel zo gelopen, omdat ik dat wilde.
Ik denk dat het voor mijn ouders ook een bevrijding was om dit te horen. Het lag niet aan hen, maar aan mij. Mijn ouders hebben meer dan hun best gedaan. Ze hebben alles voor mij gegeven en gedaan wat ze konden. Meer had ik ook niet van ze kunnen vragen of wensen. Ik heb ontzettend geluk met zulke lieve ouders die mij altijd onvoorwaardelijk hebben gesteund. Ik vind het dan ook heel erg dat ik hen het gevoel heb gegeven dat zij iets anders hadden moeten toen terwijl ik heel goed wist dat dat niet zo was. Gelukkig heb ik het er met mijn ouders over kunnen hebben en weten zij inmiddels dat het nooit hun schuld is geweest en dat ze niks anders hadden kunnen doen. Ik hoop dat jij jouw ouders dit ook kan vertellen.
Fotografie: Romain Toornier
Geef een reactie