Morgen ga ik aankomen in gewicht. Morgen, niet vandaag. Vandaag ben ik er nog niet klaar voor. Nu eet ik nog even veilig weinig en hoop ik dat ik morgen wat ben afgevallen. Ik wil écht wel beter worden. Vanaf morgen. Ik wil me hier gewoon even wat op voorbereiden, nog even rustig aan doen. Ik moet er wel echt helemaal achter staan en dat sta ik nu nog niet, maar morgen wel. Morgen zal ik een normaal ontbijt nemen en een goede lunch. Ik zal weer gewoon tussendoortjes eten en niet moeilijk doen over het avondeten. Ik zal beter voor mijn lichaam gaan zorgen, want ik wil een sterke en volwassen vrouw zijn. Morgen stop ik met mezelf tweemaal per dag te wegen en met overmatig bewegen. Morgen, …niet vandaag.
Inmiddels is vandaag veranderd in morgen, maar vandaag lukt het toch nog even niet. Ik weet wel dat ik gisteren zei dat ik het vandaag anders zou gaan doen, dat ik vanaf nu beter zou gaan eten, maar dat is toch nog wat te snel. Ja, ik ben wel gemotiveerd om van mijn eetstoornis af te komen en ik wil ook wel graag die sterke, krachtige vrouw zijn, maar ik vind het ook gewoon allemaal heel eng. Ik ben bang voor zo veel. Al die angsten spelen door mijn hoofd als ik denk aan aankomen. Ik voel me nu niet gelukkig, maar ergens wel veilig. Als ik straks aankom voel ik me misschien wel niet gelukkig én onveilig. Dik en ongelukkig.
Ik ben bang dat de hulpverlening me straks niet meer serieus neemt, bang dat niemand meer ziet dat ik het allemaal niet alleen kan. Ik ben bang dat ik alleen eindig en dat ik me dan helemaal als een mislukkeling voel. Ik ben het ook gewoon allemaal zo zat. Soms zou ik het liefst willen opgeven en gewoon stoppen met eten. Mezelf laten inkrimpen tot iets dat niets meer voorstelt, want diep in mijn ziel voel ik me zo. Niets waard, niets bijzonders, niets knaps, helemaal niets.
Eigenlijk wil ik eerst aan al die gevoelens werken en dán pas aankomen in gewicht. Ik denk namelijk dat ik er dan pas klaar voor ben, omdat ik dan sterk en zeker genoeg ben om dat zwaardere gewicht aan te kunnen. Ik weet dat ik heb afgesproken vanaf morgen, eigenlijk vandaag, te gaan werken aan mijn gewicht, maar ik denk gewoon dat ik beter eerst aan andere zaken kan werken. Mijn gewicht komt wel goed, daar hoeft niemand zich zorgen over te maken. Dat heb ik wel onder controle. Als ik er klaar voor ben, zal ik zeker zo snel mogelijk weer een gezond gewicht bereiken en voldoende gaan eten.”
Vandaag werd morgen en morgen werd overmorgen. Overmorgen werd volgende maand en de volgende maand werd ruim een jaar later. En zo viel ik in dat jaar waarin ik zogenaamd echt zou gaan aankomen, zelfs wat af. Ik had honderden excuses waarom het écht beter voor mij was om het aankomen nog even uit te stellen, maar eigenlijk waren dat achteraf gezien alleen maar excuses van mijn eetstoornis. Er ís geen goede reden om mijn gezondheid een dag langer op het spel te zetten. Bovendien bleek later ook dat ik met een gezond gewicht zoveel meer bereikte in therapie. Ik kwam veel meer bij mijn ware gevoelens, ervoer veel beter de angst en verlangens die ik vermeed met behulp van het weinige eten en ondergewicht.
Regelmatig was ik vreselijk boos op de hulpverlening die van mij eiste dat ik eerst in gewicht aankwam alvorens ik goed in therapie kon zijn. Ik was het hier niet mee eens en vond dat het andersom moest: eerst praten, dan aankomen. Dat kostte me een aantal jaren van mijn leven, want ik kwam met praten niet bij de kern en mijn gewicht ging geen gram omhoog. Aan het einde van de rit was ik bijna terug bij het begin. Ik had misschien wel wat meer inzicht in mijzelf gekregen, maar moest nog steeds aankomen en was mijn angsten niet aangegaan. Ik was een verslaafde die meer dan een jaar had gepraat terwijl die nog aan de drugs was. Ik moest nog steeds afkicken en mijn daadwerkelijke problemen overwinnen.
Na dat jaar kwam ik terecht bij een psychiater. Ze was nuchter en rationeel, maar had tegelijkertijd veel aandacht voor mijn gevoelens. Ze zei heel vriendelijk, maar duidelijk dat er geen één goede reden was om mijn lichaam nog een dag langer gezond en voldoende eten te ontzeggen. De enige reden die er dan wellicht wel was, was dat ik niet van de eetstoornis af wilde. Als ik dat wilde, zo verder wilde gaan en nog meer ondergewicht wilde kweken, dan moest ik gewoon zo doorgaan. Was dit niet het geval, dan moest ik vanaf NU, niet morgen of overmorgen, beter gaan eten. Dat hoefde niet van de ene op de andere dag perfect, zolang ik maar kleine stapjes vooruit zette en zolang het op termijn maar terug te zien was in mijn gewicht.
Ik had opnieuw honderden smoesjes om er toch nog even mee te wachten in mijn hoofd, maar diep in mijn hart wist ik dat ze de waarheid sprak. Als ik daadwerkelijk beter wilde worden, moest ik dit aangaan en dat deed ik. Met horten en stoten, want het ging heus niet iedere dag perfect. Er waren zeker dagen waarop ik mijn kont tegen de krib gooide en te weinig at of te veel bewoog. Heel langzaam at ik beter en ging mijn gewicht omhoog.
Ik voelde me krachtiger worden, fysiek én psychisch en kreeg meer ruimte om te praten over mijn daadwerkelijke problemen. Mijn angsten, mijn verlangens en mijn zelfbeeld. Dit alles heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik herstelde van mijn eetstoornis en die sterke en krachtige vrouw werd met een goed zelfbeeld en voldoende zelfvertrouwen. Het was een hele lange weg, maar hij leidde me wel naar en waardevolle bestemming, eentje die ik niet had willen missen.
Wil jij ook jouw ervaring delen op Proud2Bme? Dat kan. Stuur jouw gastblog (mag ook anoniem) dan naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie