Zo’n tien jaar geleden zat ik in groep acht van de basisschool en mocht ik na de zomervakantie naar de brugklas. Ik was eigenlijk één van de slimmere leerlingen uit mijn klas en had het advies havo/vwo gekregen. Mijn ouders en leraren waren hierover zeer tevreden, maar ikzelf absoluut niet. Ik streefde altijd naar het zo hoog mogelijke cijfer en havo mocht het dan ook echt niet worden. Daarnaast was ik in deze jaren erg fanatiek met mijn sport volleybal en haalde hier ook het uiterste uit mezelf. Een wedstrijd verliezen, kwam niet in mijn hoofd op! Toch lukte het niet altijd om alles perfect te doen en ik besloot dat ik dan maar op een andere manier de controle moest winnen… controle in mijn anorexia.
Perfectionisme en mijn eetstoornis
Zolang als ik mezelf kan herinneren, heb ik altijd graag de beste willen zijn. Op school moest ik van mezelf hele hoge cijfers halen en tijdens volleybalwedstrijden wilde ik erg graag tot de beste spelers horen. In groep acht werd mijn perfectionisme zelfs een soort obsessie. Ik werd in een 7/8 groep geplaatst en veel van mijn oude klasgenoten mochten naar de ‘andere’ groep 8. Ik kon mijn draai in deze nieuwe klas niet goed vinden en besloot voor mezelf een soort doel te stellen, waarbij de anderen mij wel zouden zien. Ik moest van mezelf super hoge cijfers halen en vwo advies krijgen voor mijn cito toetsen. Als ik dit voor elkaar zou krijgen, zou ik vast door iedereen worden gezien, dacht ik. Het tegendeel bleek. Ik haalde goede cijfers en het advies werd uiteindelijk havo/vwo, maar ik voelde mezelf nog steeds niet op mijn plek en kreeg ook niet echt beter contact met mijn klasgenootjes.
De tijd van de citotoetsen had natuurlijk wel de enige stress opgeleverd en ik was ook een paar kilo afgevallen. Dit vond ik eigenlijk prima en besloot nog meer af te vallen. Leraren spraken mij hier ook op aan en op dat moment dacht ik: ”aha op deze manier word ik dus wel gezien.” Ik besloot nog meer te gaan afvallen, maar mede door mijn perfectionisme en altijd het uiterste willen bereiken, wilde ik ook nu het uiterste bereiken. Twee kilo afvallen was echt niet meer genoeg en ik bleef maar afvallen en afvallen. In het begin deed ik dit om meer geaccepteerd en meer gezien te worden, maar later werd het ook een soort uitdaging met mezelf. Ik moest van mezelf blijven afvallen, want anders werd ik nooit perfect.
Uiteindelijk was mijn gewicht zo laag geworden dat ik nauwelijks nog kon volleyballen en een hele dag geconcentreerd op school werken, werd ook steeds moeilijker. Ik moest toen helaas ook opgenomen worden in een kliniek en opnieuw leren omgaan met eten en mijn perfectionisme onder controle zien te krijgen.
Loslaten van mijn perfectie en opnieuw leren genieten van het leven
De eerste weken van mijn opname waren zeker niet gemakkelijk. Ik wilde helemaal niet aankomen, want dan was al die moeite voor niets geweest en werd ik alsnog niet gezien, dacht ik. Maar na een aantal weken veranderde langzaam deze gedachte. Ik zat in een gezellige groep en het eten ging steeds makkelijker. Ik maakte nieuwe vrienden en vriendinnen en ik leerde dat het sluiten van nieuwe vriendschappen en geaccepteerd te worden door anderen zeker niet te maken heeft met hoeveel je weegt en hoeveel je per week kunt afvallen. Het is juist de kracht van je eigen persoonlijkheid, waardoor je nieuwe vriendschappen kan sluiten en sterker in je schoenen gaat staan.
Tijdens mijn opname heb ik veel geleerd. Ik heb geleerd dat het belangrijk is om een balans te vinden tussen jezelf moeilijke dingen op te leggen en af en toe te mogen genieten van leuke, ontspannende momenten. Ik heb geleerd dat je acceptatie van anderen niet kunt krijgen door middel van veel af te vallen, hoge cijfers et cetera, maar dat het ligt aan je eigen persoonlijkheid en uitstraling naar de buitenwereld toe. En natuurlijk heb ik geleerd dat het belangrijk is om goed voor je eigen lichaam te zorgen. Wanneer jij jezelf uithongert zullen andere mensen je niet meer gaan accepteren of aanmoedigen, maar je zal juist geïsoleerd raken en geheel met jezelf in de knoop komen en dit verdient niemand!
Na mijn opname was ik niet helemaal één, twee, drie van mijn anorexia genezen en had ook zeker nog wel een deel van mijn perfectionisme, maar ik kon er veel beter mee omgaan. Ik at weer normaal, waardoor ik weer beter in mijn vel zat en makkelijker contact met iedereen kon maken. Ik ging naar de brugklas en heb toen veel nieuwe vriendinnen ontmoet. Ik haalde goede cijfers, maar soms had ik echt weleens een onvoldoende voor Engels. Hier kon ik dan even totaal van slag om zijn, maar daarna kwam ik weer in de realiteit en wist dat een keer een lager cijfer halen echt geen ramp is.
Vanavond is er een themachat over het onderwerp perfectionisme. Wil je met anderen praten over dit onderwerpen, vragen stellen of je ervaringen delen, dan ben je tussen 19.00 en 21.00 uur van harte welkom in de chat. Hopelijk tot dan!
Geef een reactie