Als je door een moeilijke tijd gaat, is het niet altijd even gemakkelijk om hoopvol en positief te blijven. Ik ben een mens en dus loop ik daar ook regelmatig tegenaan. Onlangs kreeg ik enorme pijn in mijn rug. Ik loop hier inmiddels al maanden mee en dat heeft me best wel opgebroken op sommige momenten. Ziekenhuis in voor het ene onderzoek en ziekenhuis weer uit om naar het volgende te gaan of een test af te wachten. Van de ene fysiotherapeut naar de andere en ook qua pijnstillers heb ik heel wat uitgeprobeerd. Het deed me denken aan de tijd dat ik nog een eetstoornis had. Ik paste nog niet in het hokje ‘anorexia’, maar was wel degelijk super ongelukkig en had problemen met eten. Niemand wist precies wat ze ermee aan moesten.
Lange tijd zocht ik naar een passende behandeling, maar iedere keer viel ik weer terug of bleef het gewoon doorgaan. Dat is een beetje waaraan ik moest denken tijdens deze periode met rugklachten. Ik voelde mij, net als bij mijn eetstoornis, soms niet echt serieus genomen. Ik kwam in die tijd bij een huisarts die vond dat het wel meeviel met mijn ondergewicht en dat ik gewoon moest stoppen met vegetarisch eten. Nu kwam ik bij de huisarts die zei dat ik gewoon een frozen schouder had en gewoon moest blijven bewegen, zonder ook maar enig lichamelijk onderzoek. Wat dachten ze wel niet, dat ik mij aanstelde? Toch zei ik niets. Ik modderde verder aan. Tot ik weer terug ging en het nog erger was geworden ondanks de tips en adviezen en ik dacht: Snap je het dan niet? Ik heb pijn!
Ik werd van arts naar arts gestuurd die allemaal met een andere diagnose iets gokte. Ze stelde deze ook niet vast, ze zeiden dat het ‘misschien’ wel dit of dat zou kunnen zijn. Wie weet zou sporten helpen? Het voelde een beetje alsof ik met een eetlijst en niet meer dan dat naar huis werd gestuurd. ‘Wat nou gewoon weer gaan eten? Ik heb *** hartstikke veel last van deze strijd rondom eten en ben doodongelukkig!’ En zo dacht ik nu: ‘Wat nou gewoon sporten? Ik ben al maanden bezig met trainen bij de fysio en doe elke dag mijn oefeningen! Ik stik van de pijn, zie je het dan niet?”
Natuurlijk weet ik dat het voor artsen ook allemaal echt niet zo gemakkelijk is. Dat blijkt, anders hadden ze me al lang een helpende behandeling of medicijnen kunnen geven tegen de pijnklachten in mijn bovenrug. En zo was het ook met mijn eetstoornis. Voor mij leek het misschien logisch; ik klooide met eten en ik voelde me super ongelukkig. Ik klopte bij hen aan om te horen wat ik moest doen om daar vanaf te komen. Helaas was het ingewikkelder dan dat. Er was niet één pasklare oplossing, één middel of één hokje waar ik exact in zou passen. Ik was ik en ik had inderdaad een probleem, maar wat de juiste behandeling was en hoe erg het was, dat kon de dokter met een gesprekje of een intake ook niet altijd even goed inschatten.
Zo ook nu bij mijn rugklachten. Ik wilde een oplossing, maar het bleek lastiger dan vooraf gedacht. Ze kunnen niet door mijn lichaam heen kijken om te zien waar het niet goed zit in mijn rug. Helaas leverde ook een röntgenfoto en botscan niets op. Aan de ene kant fijn, want dat betekent dat er dus ook niets fout zat op het gebied dat ze daarmee konden bekijken, maar hoe langer het duurde en hoe meer verscheurend de pijn werd, hoe meer ik verlangde naar een diagnose. Ik kreeg zelfs de neiging om bij de nieuwe arts die ik kreeg te overdrijven, zodat hij me serieus zou nemen en een diagnose kon vinden. Ook iets herkenbaars wat betreft mijn eetstoornis.
Niet dat ik per se ging overdrijven, maar ik wilde wel zichtbaar maken hoe slecht het ging. Blijkbaar kwam dat niet over met wat ik nu vertelde en hoeveel ik woog. Dus moest ik het erger maken en mijn best doen om toch die diagnose ‘Anorexia’ te krijgen. Misschien dat ze me dan wel konden helpen? Ik ging kapot van binnen, zag niemand dat dan?
Ik kon me door de klachten met mijn rug weer een beetje inleven in het hebben van een onzichtbare eetstoornis. Ik kon me weer bedenken hoe lastig dat was, ook al is het heel lang geleden voor mij. Ik had het er met Scarlet over dat iemand tegen mij had gezegd dat ik er gewoon gezond uitzag en dat het vast snel over zou zijn met mijn rug. Die opmerking frustreerde mij. Scarlet en ik grapte dat het een beetje een opmerking was als ‘Je ziet er helemaal niet zo dun uit, het valt vast wel mee met je eetstoornis.’ en dat ik me er niet teveel van moest aantrekken. Die persoon begreep het blijkbaar niet.
De eerste artsen namen mijn klachten misschien niet zo serieus en ik zelf twijfelde daardoor ook aan de ernst. Stelde ik mij dan aan? Later op de dag, als de pijn weer heftiger werd stelde ik die twijfel aan mijzelf weer bij. Ik stelde me niet aan, ik heb hele heftige rugpijn en daar wil ik vanaf. Net zoals dat ging bij mijn eetstoornis. Ik stelde me niet aan, al twijfelde ik daar soms over. Ik had er last van en wilde er vanaf.
De arts die mij met een verwijsbriefje voor fysio naar huis stuurde verwijt ik niets. Ik had ook gehoopt dat het daarmee verholpen kon worden. Dat het zo simpel was. En dat geldt ook voor een gesprek bij de huisarts over mijn problemen met eten. Het verwijsbriefje voor de diëtiste leverde toen helaas ook niet op wat zij had gehoopt. Ik voelde me er een aansteller door. Alsof ik met een eetlijst weer gewoon van mijn problemen af zou komen. Ik voelde me onbegrepen. Toch had het natuurlijk heel fijn geweest als het daarmee opgelost zou zijn. Dat het inderdaad meeviel en ik me gewoon een beetje aanstelde. Maar dat was helaas niet zo en zat ik een half jaar laten weer bij haar in de spreekkamer.
Pijnlijk zijn de gebeurtenissen of opmerkingen van onbegrip soms wel, en dat beleefde ik nu ook met de rugklachten die ik heb. Ik probeer niemand iets te verwijten. Zij weten het ook niet. De dokters doen namelijk echt hun best, maar moeten zich soms aan wachttijden en regels houden. Ze kunnen niet in mijn ruggenwervel kijken of de spieren zien door mijn huid heen. Ze doen wat ze kunnen en dat is zoeken tot we weten wat het is.
En zo kunnen ze helaas ook niet in jouw hart kijken en in jouw hoofd. Ze kunnen niet met een paar gesprekjes weten hoe diepgeworteld de problemen zitten en wat er nog meer aan de hand is. Ze horen alleen wat jij zegt en wat ze zien. Een mooi jong meisje dat piekert over eten, aankomen, eetbuien en somberheid. Maar hoe erg het is, dat weet alleen jij.
Zo merkte ik in de loop van alle onderzoeken ook dat ik degene was die aan moest geven hoe erg het was. Als ik het alleen maar over pijn tussen mijn schouderbladen had, werd niet duidelijk hoe erg het was. Ik nam de volgende afspraken mijn vriend mee zodat hij me aan kon vullen als ik iets vergat te vertellen of niet genoeg benadrukte hoeveel last ik ervan had. Ik was degene die moest laten weten dat ik onderzoek wilde, dat ik er vanaf wilde en dat ik mijn best al deed bij de fysio, ging zwemmen en met m’n houding, maar dat niets leek te werken. Er moest meer gebeuren en ik kwam die arts vragen om hulp.
Ondertussen gaat het nog steeds niet zo goed met mijn rug. Ik kan maar korte periodes zittend dingen doen, maar door de pijnstillers die ik nu heb zit ik wel lekkerder in mijn vel en kan dat iets langer. Ik doe bewust mijn best om hoopvol en positief te blijven en dat lukt steeds beter. Er is nu nog geen oplossing voor de pijn, maar die komt. En daar kan ik zelf voor zorgen met de hulp van artsen en tijd.
Ik wilde dit inzicht en de herinneringen aan de tijd dat ik nog een eetstoornis had graag even delen. Omdat ik weet hoe rot dat was en omdat ik ook even aan jou moest denken. Jij met je eetstoornis die zich misschien niet altijd even goed begrepen voelt. Omdat de dokter en de mensen om jou heen niet door je huid heen kunnen kijken, omdat ze het soms ook niet weten. En ik wil je aanmoedigen voor jezelf op te komen als je je niet begrepen voelt.
Mijn rugpijn is onzichtbaar, want ik zie er misschien heel vrolijk uit. Maar de pijn die ik voel is er elke dag en is zonder pijnstilling echt heel naar. Zo was dat ook met mijn eetstoornis. Die was er, zelfs ook al zag ik er gewoon gezond en gelukkig uit. Dat was ik niet. Leg mensen dat uit, vertel ze het of schrijf het voor ze in een brief. Je verdient dat begrip en de juiste behandeling. Die gaat ook komen, voor jouw eetstoornis en voor mijn rugpijn. Hou vol en zet door.
Geef een reactie