Een hele dag colllege of een dagje shoppen in een andere stad waren al een gedoe van heb ik jou daar. Alle eetmomenten moest ik plannen, het eten moest ik van te voren klaarmaken en gedurende de dag was ik voortdurend bezig met waar, wanneeer en hoeveel ik moest eten. Ik kon niks van het toeval laten afhangen, niet meedoen met de rest, de controle geen seconde loslaten. Vreselijk vermoeiend!
Als dit al zoveel stress en geplan opleverde, hoe moest ik dan in hemelsnaam een hele vakantie overleven? Ik moest wel, want ik had wel een vakantie nodig, vooral een vakantie van mijn eetstoornis.
Op vakantie laten de meeste mensen de controle lekker los; ze gaan om te ontspannen, ze gaan uit eten, de lokale cuisine uitproberen, genieten, luieren. Allemaal dingen die ik helemaal niet kon! Hoe moest dat nou met mijn ‘vaste producten’? Mijn ‘veilige hapjes’? Mijn structuur, mijn houvast?
Met je eetstoornis op vakantie is een behoorlijk avontuur. In plaats van voorpret is er voorstress. Maar ik wilde gaan. Ik zou die verdomde eetstoornis toch niet ook dít nog van me laten afpakken?! ###
Fly away with me…
Negen uur lang in het vliegtuig zitten. Stilzitten. Bijna niks te doen. Alleen met mijn gedachten, mijn angsten en mijn lijf. Ik had aangegeven dat ik een vegetarische maaltijd wilde. Maar wat zou het dan zijn? Hoeveel zou het zijn? En hoe laat zou ik het krijgen? Ik had nauwelijks afleiding, waardoor ik voortdurend aan eten moest denken. Daar werd ik heel onrustig van. Vervolgens kon ik niks met die onrust, want ik zat kilometers hoog, boven de oceaan. Het enige wat hielp was de eindbestemming in gedachten houden: over een paar uur zou ik landen op mijn favoriete eiland en dan zou alles goed komen. Daar deed ik het voor.
Hoe laat is het?
Het tijdsverschil was het volgende Grote Probleem. Ik was zes uur teruggevlogen in de tijd, dus mijn dag was langer. Moest ik dan ook meer eten? Of juist minder? Had ik niet al teveel gegeten in het vliegtuig? Wat nou als ik héél vroeg wakker zou worden door mijn jetlag, wat zou dat doen met mijn eetschema? Ik vond het doodeng. Ik werd inderdaad de volgende morgen om 5 uur wakker. Met een angstig gevoel en een bakje fruit ging ik buiten zitten, met uitzicht op de zee.
Voordat de moed volledig in mijn blote voeten kon zakken, begon de zon op te komen. Het was prachtig. En alsof dat nog niet genoeg was, sprongen er drie dolfijnen uit het water.
Wat een beeldschone wereld. Waarom zou ik dat in hemelsnaam laten verpesten door een eetstoornis?
Local Food
Ik wist dat het lokale eten heerlijk was, ik had het al menig maal geproefd voordat ik een eetstoornis kreeg. Maar de vroeger zo vertrouwde kokoskoeken, suikerbroodjes en mierzoete frisdrank stonden nu op de lijst met Verboden Voedsel. Ik wilde dolgraag, maar mijn eetstoornis hield mij tegen: ik durfde niet. Ik was veel te bang om de controle te verliezen. Op zoek dus naar veilige producten. In de lokale supermarkt snuffelde ik rond en kocht wat het meeste leek op mijn vaste producten. Het was niet precies hetzelfde, waardoor ik toch een beetje moest loslaten. En er was zoveel keuze, dat ik ook wel nieuwsgierig werd naar die nieuwe producten. Ik kreeg hier vertrouwen van en stelde mezelf twee doelen. Aan het eind van de vakantie zou ik een suikerbroodje hebben gegeten en zou ik uit eten zijn geweest.
In bikini
Ik voelde me ontzettend onzeker over mijn lichaam. Ik wist dat het te zien was dat ik anorexia had en ik was bang wat mensen van mij zouden denken. In Nederland kun je je verstoppen onder lagen maillots, truien, jassen, sjaals en mutsen. Maar bij 30 graden is alles zichtbaar. En in mijn bikini voelde ik mij al helemaal een wandelend spook: wit en dun. Om mij heen zag ik gezonde, gebruinde lijven met prachtige, vrouwelijke rondingen. Want dat is daar het schoonheidsideaal: vrouwelijk, rond, borsten, billen, gezond! Het is een cultuur waarin men lekker eet, danst, geniet van het vrouw zijn.
Voor mijn gevoel is het in Nederland veel meer taboe om te genieten. In het Westen denken vrouwen dat ‘gelijk zijn aan mannen’ betekent dat je niet je vrouwelijkheid mag tonen, maar hard en zakelijk moet zijn. Ik maar denken dat ik perfect voldeed aan het ideaal: nu werd ik geconfronteerd met een andere werkelijkheid. Eén waar ik veel meer achter sta.
Afscheid
Met pijn in mijn hart verliet ik het eiland weer. Ik moest afscheid nemen van de blauwe zee, het witte strand, de zon, de gekleurde huisjes, de dolfijnen, de suikerbroodjes (ja, ik had ze gegeten!) en de ontspannen sfeer. Maar ik nam ook een stukje afscheid van mijn eetstoornis. Ik had op vakantie de moed gekregen om voor het eerst weer uit eten te gaan, de controle een stukje los te laten en te genieten van het leven. Ik had kunnen proeven ‘hoe het ook kan’ en dit gaf mij de kracht en motivatie om terug in Nederland verder te knokken tegen mijn eetstoornis. Nu, 6 jaar later, denk ik nog regelmatig terug aan deze vakantie. Ik had deze reis voor geen goud willen missen…
Foto 1: http://www.flickr.com/photos/matoken/
Geef een reactie