Sport en eetstoornissen zijn voor veel mensen onlosmakelijk met elkaar verbonden. Veel mensen met een eetstoornis hebben een ongezonde relatie met sport. Zo veel, zo hard, zo snel en zo ver mogelijk. Tot het uiterste in een oneindige tunnel met een dwingende stem in je hoofd. Sneller, sneller en nog een keer!!
Zelf heb ik ook een eetstoornis gehad. Tijdens mijn eetstoornis ervoer ik veel drang om te sporten en te bewegen. Hierdoor was ik ook veel in de sportschool te vinden. Op de apparaten werkte ik zo snel mogelijk toe naar een x aantal kcal verbranden.
Tijdens mijn eetstoornis was ik extreem bezig met mijn lichaam. Ik maakte mij er zorgen over, vond het niet mooi, niet dun genoeg etc. Maar ik luisterde ook niet naar de behoeftes van mijn lichaam. Ik was eigenlijk het contact met mijn lichaam kwijtgeraakt. Vooral denken over mijn lichaam en mijzelf, in plaats van naar mijn lichaam te luisteren en echt mezelf zijn. Al het contact dat ik nog dacht te hebben met mijn lichaam was in werkelijkheid negatief getint en allemaal vanuit mijn hoofd en gedachten.
Gedurende mijn herstel proces ben ik begonnen met Pilates en Yoga. Pilates is een bewegingsvorm die ontstaan is door yoga, gymnastiek, vechtsporten en oude Griekse trainingsmethode te combineren.
Het gaat niet om afvallen of dun zijn. Het gaat om voelen wat je doet met je lichaam en een goede houding aan te leren. Letterlijk: je gaat rechtop staan en figuurlijk: je krijgt een vriendelijke houding naar je eigen lichaam. Pilates en yoga hebben mij heel erg geholpen om te herstellen van mijn eetstoornis. Het is niet overmatig sporten maar afgepast en gecontroleerd. Het is niet te heftig en het vergt ook concentratie waardoor er in je hoofd ook minder plaats is voor gedachten. Zeker omdat ik het bij een Pilates/Yoga school deed was het goed voor mij. De lessen duurden precies een uur en ik begon bij de basis waardoor ik niet alleen maar door en door kon gaan in bewegingen en herhalingen. Dit keer telde er iemand anders voor mij en moest ik de controle over het sporten steeds in dat uur loslaten. De lessen hadden vaak een zelfde opbouw maar waren ook altijd verschillend.
Ik merkte dat ik steeds meer het contact met mijn lichaam terug vond. Het gevoel van daadwerkelijk op mijn beide voeten staan en dat ook voelen, daar mee bezig zijn. Het einde van de yogales was altijd een meditatie. Verschrikkelijk vond ik dat in het begin. Voor mij was er meer rust in mijn hoofd als ik bewoog. Maar als ik daar dan heilig in lotushouding stilzat dan kon ik mij zeker niet focussen op mijn ademhaling. Mijn buik die zich steeds naar buiten uitzetten bij een inademing en weer platter werd met uitademen. Tijdens de eerste meditaties heb ik erg veel over eten en niet eten nagedacht.
Op den duur werd het rustiger in mijn hoofd, ook tijdens het mediteren. Ik was bezig met mijn behandeling en ging beter eten. De drang naar eten en het juist niet willen werd minder. Ook de eet-gestoorde gedachten werden rustiger. Ik merkte dat pilates en yoga mij makkelijker afgingen omdat mijn lichaam minder uitgehongerd was. Ik werd niet meer duizelig als ik onderste boven op handen en voeten de ‘dog pose’ deed.
Door pilates en yoga heb ik mijn lichaam weer leren kennen. Wat het wil en ook wat het zeker niet wilt. . Inmiddels ben ik van mijn eetstoornis af. Maar Pilates en Yoga doe ik nog steeds.
Ik laat jullie bij EDAD2012 graag kennismaken met deze vorm van Yoga/Pilates.
Tot dan,
Hiske
Geef een reactie