Red me van die eetstoornis

“Wat is er nodig om jou weer meer te laten eten”, vroeg ze. Ik dacht na en kwam tot niets. Ik wist het gewoonweg niet. Ik wist oprecht niet wat er nodig was om ervoor te zorgen dat ik weer meer zou gaan eten en wegen. Hoe kon dat nou zo ingewikkeld zijn? Het was toch gewoon een kwestie van een boterham smeren en in mijn mond stoppen? Een kwestie van niet zeiken, niet aanstellen en gewoon logisch nadenken. Als ik dit zou voortzetten, zou ik afvallen tot ik die dodelijk ons woog en zou de hele wereld aan me zien dat ik ziek was. Ik zou verliezen wat ik had opgebouwd en ik zou hiermee de mensen die om me gaven een zorgelijk klap in hun gezicht geven. Waarom deed ik dat? Waarom maakte ik er zo’n enorme puinhoop van en koos ik er niet gewoonweg voor om weer normaal te gaan eten en minder te bewegen? Zo ingewikkeld hoefde dat toch niet te zijn?

Ik was geen domme meid, had voldoende hersencellen om te weten dat ik niet slim bezig was. Ik bracht mijn lichaam, toekomst en leven in gevaar. Ik wist het allemaal, maar wat ik niet wist, was waarom. Wat wilde ik hiermee bereiken? Wat hoopte ik dat er zou gebeuren? De vrouw tegenover me zei dat ik me daar niet op moest richten. Dan zou ik immers in het negatieve blijven hangen. Ik kon me veel beter richten op de positieve zaken in mijn leven, waarvoor ik meer moest gaan eten. Ik wist die zaken wel, kon ze best plichtsgetrouw als een soort huiswerk aan geleerde woordjes opdreunen, maar ik voelde ze niet.

Ik voelde niet meer waarvoor ik het moest doen. Ik wist niet óf ik het nog wel wilde doen. Met de kilo’s, waren ook mijn positieve gevoelens over de toekomst verdwenen. Ik had niet zoveel hoop meer en zag het allemaal niet meer zo gebeuren. Stiekem wel, maar dat kleine beetje hoop durfde ik niet in te zetten, omdat ik veel te bang was dat het uit zou lopen op nog meer teleurstellingen en pijn.

Mijn leven voelde zo ingewikkeld aan. Het hongeren, hardlopen en met de dag mijn gewicht zien dalen was mijn enige uitweg voor alle gedachtes, angsten en gevoelens rondom mijn leven. Hoe kon ik dit doorbreken? Ik wilde het alleen doen. Liefst wilde ik dat niemand er iets van wist. Ik schaamde me vreselijk voor mijzelf, voor mijn domme keuzes, mijn gestoorde gedrag en mijn gehele verschijning. Ik wilde de schijn ophouden, terwijl mijn verschijning me verraadde. Zelf dacht ik dat het nog wel meeviel, maar heel soms zag ik mezelf zoals ik was, als ik in een winkelruit keek of spiegel van een lift. Ik schrok en realiseerde me dan dat ik zo niet verder kon. Een paar uur later was die schrik verdwenen en kwam de eetstoornis weer even langs om te zeggen dat het écht wel meeviel…

Morgen zou ik het anders gaan aanpakken. Morgen zou ik weer kiezen voor het leven. Morgen zou ik starten met herstellen. Morgen zou ik meer gaan eten. Morgen zou ik aankomen in gewicht. Morgen zou ik stoppen met overmatig bewegen en hardlopen. Morgen. Maar iedere keer als het morgen was, deed ik het niet. Waar sloeg dat op? Waar was ik verdomme mee bezig? Ik kon mezelf erom haten, mezelf erom veroordelen. Was ik niet goed wijs? Waarom deed ik zo achterlijk? Dit was helemaal niet wat ik wilde, toch? Of wilde ik dit wel. Ik wist nauwelijk meer wat ik wilde. Het leek serieus wel alsof ik ook gewicht was verloren in mijn hersenen. Tegelijkertijd zorgde het advies van een ander er ook niet voor dat ik deed wat goed voor me was.

De hevige eetgestoorde gedachten voelden aan als een soort van sabotage. Al mijn angsten, zorgen en gedachten over mijn leven en toekomst stonden hierdoor ‘on hold’, terwijl ik daarmee juist verder moest. Ik moest vechten voor mijn leven en toekomst en keuzes maken. Ik kon het niet. Ik was zo op en moegestreden. Zo angstig. Mijn hoofd zette alles in zijn werking om hier niet mee bezig te hoeven zijn en dit niet te voelen. Alles.

gered worden eetstoornis anorexia

Tegelijkertijd wilde ik misschien wel gered worden. Ik wilde dat iemand het voor me oploste. Gewoon even alles van me overnam. Een moeder die haar kind beschermt en redt van al het slecht in de wereld. Onmogelijk, maar wenselijk. De controledrang was extreem, maar de wens om die controle even volledig uit handen te kunnen geven aan iemand die ik werkelijk vertrouwde was intens. Was dat waarop ik wachtte, op redding?

Gered worden van de vernietiging, als een kind dat schreeuwt om haar moeder. Die redding zou niet komen. Die reddende moeder bestond niet en dat kind was allang groot. De redding zou een klinische vorm aannemen: een ziekenhuisbed, een slangetje en een professioneel afstandelijk, maar vriendelijke arts en verpleegster, die beiden wél hun leventje op orde hadden. Mijn zelfbeeld zou hiermee nog een extra dreun de grond in krijgen en de weg naar mijn toekomst minstens 4 ingewikkelde rotondes rijker. Dit was niet wat ik wilde. Dit was niet mijn redding.

Mijn redding was ikzelf. Hoe godvergeten lastig ook, alleen ik kon mijzelf redden. Redden van de ondergang, van de ziekte en de dood. En enkel door mijzelf te redden, kon ik die krachtige vrouw worden waardoor ik zo graag gered wilde worden… Ik vecht en gooi iedere dag weer een reddingsboei mijn eigen kant op. Ik zal mezelf redden. De vraag is: Wil jij jezelf redden?

Fotografie: Haley

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

37 reacties op “Red me van die eetstoornis”

  1. Wow..

  2. Geen woorden. Komt hard binnen….

  3. dit is zo herkenbaar..

  4. Scarlet even stil hiervan wat een prachtige blog weer. Zo herkenbaar

  5. Wow Scarlet. Dit is PRECIES hoe ik me voel. Kippenvel. Dankjewel

  6. Precies hoe ik me nu voel….

  7. Scarlet, wat een goede blogs schrijf je toch. Ze raken me keer op keer. Dank.

  8. Geen woorden even….de zinnen raken me

  9. Wauw… rakende woorden, prachtig geschreven.. ik weet gewoon even niet wat ik moet reageren..

  10. Precies dat ja…

  11. Goeie blog, het raakt me.
    Ik hoop dat je hier weer uitkomt, Scarlet, het is je zo gegund.

  12. Als iemand een blog schrijft die het allerdiepste van jezelf treft…

    De winkelruiten, het besef van waarom je het zou moeten doen, de pijn van het toch niet te kunnen terwijl je dankzij je ambitieuze karakter in het verleden net wél tot grootse dingen in staat was, de wens rust te vinden…

    Dank je Scarlet, heel bijzonder!
    Ik hoop het allerbeste voor je, je verdient dit meer dan wat ook..

  13. Wauw….. even stil en zo herkenbaar 🙁

  14. Pffff…..
    Herkenbaar
    Scarlet, dit is is echt super geschreven

  15. Heel herkenbaar, dankjewel Scarlet!!! En jij verdient ook zoveel beter! ♥ Veel liefs

  16. Prachtig geschreven!!! Komt enorm binnen.. tranen in mijn ogen staan.
    Erg herkenbaar, dezelfde gevoelens gedachten en strijd lever ik met je mee!

  17. Wauw… zo herkenbaar..

  18. Erg goed geschreven. Zo herkenbaar: steeds de grens verleggen, steeds de controle denken te kunnen houden. Totdat je op dat ziekenhuisbed ligt en een nieuwe strijd nog moet beginnen.

  19. Kippenvel.. Wat ben je ontzettend dapper en sterk! Een inspiratie om te blijven gaan voor herstel, ook al gaat het hier (ook) met heftige ups en downs. Blijf vechten topper, het gaat je zéker lukken! En wat zal de beloning dan mooi zijn! ❤

  20. Ah, shit. Dit dus. Wow.

  21. Naar dat het niet goed met je gaat. Sterkte.

  22. Indrukwekkend en rakend.

  23. Heel erg pakkend! bedankt alweer

  24. Wow… dank je lieve Scarlet. Héél herkenbaar…. ik ben het maar aan het uitstellen en uitstellen maar ik moet echt ZELF aan de bak nu. Mijn angsten aangaan en de gevoelens en emoties die daarbij loskomen gaan doorleven. Er is geen weg omheen, ik moet recht door het vuur… ik zeg het al zó lang, maar nu ga ik het echt DOEN! Anders neemt de eetstoornis het beetje bij beetje weer van me over en raak ik alles kwijt waar ik het afgelopen haar al zo f*king hard voor geknokt heb… niet wachten op morgen, op de volgende afspraak met mijn therapeut, of welk moment dan ook geschikter lijkt. Ik gooi mezelf die reddingsboei toe….❤️

  25. Super verwoord! Zo herkenbaar.

  26. Wat een pijnlijke herkenning !!! De blog komt binnen .

  27. Lieve lieve Scarlet, ik lees dit met zoveel herkenning. Ook ik kamp nu met een flinke terugval, en dit zouden zo mijn gedachten kunnen zijn. Je bent zo sterk en ik wens je het allerbeste. Fighter!
    Liefs,
    Kingsevil

  28. Wauuwww zo herkenbaaar!

  29. wat een rakende blog! maar heel goed

  30. Ha ha ha, wat herkenbaar!! Ik wil ook graag gered worden door de ideale moeder! En ook ik zal het zelf moeten doen! Door jouw blog zie ik even mijn eigen irreële gedrag/gedachten vergroot. Wat heerlijk dat ik even hardop om mijn eigen gedrag kan lachen!

  31. Voor mij heeft het te maken met veiligheid of eigenlijk een gebrek daaraan. Weet niet of het om redden gaat maar om het je veilig voelen en daar hulp bij krijgen. Te vaak wordt het juist een strijd, mensen die je pushen om te eten, waardoor dat gevoel van veiligheid juist mijlenver weg is. Ik zag het ooit eens op tv, ik denk bij Phil. Een vrouw met een eetstoornis en twee mensen van een kliniek die haar beloofden haar te helpen om van zichzelf te houden, zolang ze dat zelf nog niet kon.

  32. Wauww zoo moooi omschreven en zo pijnlijk herkenbaaaer. De strijd is zo zwaar maar hopelijk is het het waard. Wil ook zo graag dat iemand me komt redden maar moet inderdaad mezellf redden en dat is zoo super eng maar wel nodig.. blijven vechten!!

  33. Jemig wat weer herkenbaar dit. Stil van..

  34. Begrip steun heel veel liefde geven, vertellen hoe belangrijk diegene is. En steeds de weg wijzen, en hopen dat de ommekeer komt. Nu is weer de magere man in de mode, mijn god de telegraaf weet niet hoeveel leed er achter elke eetstoornis schuilt. Hou op met het publiceren van zulke schrijnende ellende!

  35. Gsus, staande ovatie voor dit.

  36. Zo mooi verwoord en zo herkenbaar! Bedankt voor alles. Ik heb er altijd zoveel aan!

  37. Wauw wat mooi geschreven! En heel herkenbaar, niet in letterlijke zin, want de uitingsvorm van mijn problemen zijn anders, maar voor de rest wel heel herkenbaar.
    Ik wil echt vechten, die verantwoordelijkheid nemen, maar ik weet gewoon niet goed hoe.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *