School en therapie combineren

Op de middelbare school had ik voor het eerst hulp bij maatschappelijk werk omdat ik niet lekker in mijn vel zit. Op woensdagmiddag ging ik naar een meidengroep met als doel meer zelfvertrouwen te krijgen. Gelukkig kon ik dit met school combineren. Ik was vroeg klaar dus ik kon daarna gelijk naar de groep fietsen. Toen ik echter ging studeren en in therapie ging werd dit een ander verhaal. Zowel mijn studie vergde veel van mij maar ook therapie vroeg mijn tijd en aandacht.

Aan het begin van mijn studie was ik nog ambulant in behandeling. Eigenlijk was dit nog aardig te combineren omdat ik alle afspraken enigszins om mijn studierooster heen kon plannen. Dit veranderde echter toen ik plotseling opgenomen werd. Ik miste dingen en ging achterlopen met mijn studie. In het begin ging ik er vanuit dat ik dit wel weer in kon halen maar na verloop van tijd bleek dat ik voorlopig niet meer terug zou gaan naar een ambulante behandeling. Ik had iets intensievers nodig waardoor ik mijn studie een tijdje zou moeten staken.

Bron

In het begin vond ik dit vreselijk. Ik zat al tijden slecht in mijn vel en ik had tot dan altijd geweigerd om intensief in therapie te gaan omdat ik school zo belangrijk vond. Ik wilde geen studievertraging en al helemaal niet stoppen met school voor therapie. In dit geval leek er helaas geen andere optie te zijn en moest ik er een half jaar tussenuit. Ik herinner me nog goed dat ik op een avond in een kantoortje zat op de crisisafdeling met een verpleegkundige. Ik was ontzettend verdrietig omdat ik een beslissing moest nemen over deze behandeling en eigenlijk die keuze helemaal niet wilde maken. Hij maakte toen een tijdlijn waarin hij liet zien wat de klinische behandeling voor voordelen zou hebben. Omdat dit heel intensief is kun je in korte tijd relatief veel bereiken terwijl je in een ambulante setting veel langer bezig bent. Het zou dus eigenlijk gewoon veel efficienter zijn om een klinische behandeling te doen, hoe moeilijk dat ook voor mij was.

Op school sprak ik met de decaan en die legde me uit hoe ik dit het beste aan kon pakken wat betreft mijn inschrijving op school. In mijn geval besloten we dat ik ingeschreven bleef staan op school zodat ik studiefinanciering bleef ontvangen. Voor mij was dat op dat moment noodzakelijk maar dat kan natuurlijk per persoon verschillen. Als jij ook die keuze moet maken, is het verstandig om dit met een decaan op jouw school te bespreken, zeker omdat de basisbeurs nu is afgeschaft en de regels waarschijnlijk dus ook anders zullen zijn.

Het moeilijkste aan dit alles vond ik denk ik dat ik zag hoe mijn studiegenoten met wie ik in het begin zo goed ben opgetrokken verder gingen terwijl ik met mijn koffertje naar een kliniek ging. Dat deed mij het meeste pijn van alles. Ik gunde hen dit natuurlijk maar ik wilde ook zo graag en ik had alles zo graag anders gezien. Ik wilde net als iedereen van mijn leeftijd kunnen genieten van het studentenleven en het is ontzettend naar als je ziet dat dat op moment niet kan.

Na mijn behandeling kon ik mijn studie weer oppakken, maar wel met een half jaar studievertraging. Ik liep dus overal een half jaar achter en soms was dat niet leuk. Ik was telkens een uitzondering op mijn studie, moest mijn situatie vaak uitleggen, ontving bepaalde mails niet en moest overal zelf achteraan. Hierdoor werd ik telkens geconfronteerd met wat er gebeurd was. Als ik daar nu op terugkijk was het helemaal niet zo erg maar op dat moment maakte het me heel verdrietig.

Bron

Als ik terugkijk op deze tijd dan heeft het me echter ook dingen opgeleverd. Ik denk dat ik door deze periode een stuk beter voor mezelf durf op te komen dan voorheen. Ik had op school vaak het gevoel er alleen voor te staan omdat ik een half jaar achterliep. Ik moest veel dingen regelen en op mensen afstappen terwijl ik dat helemaal niet zo goed durfde. Ook moest ik opnieuw contact leggen met mensen. Geregeld volgde ik ineens namelijk colleges met studenten die een jaar lager zaten en moest ik met hen samenwerken.

Ook moest ik een minor kiezen en omdat ik toch al bijna niet kende, besloot ik toen maar een minor bij een hele andere studie te kiezen. Dit pakte ontzettend goed uit want daar heb ik het heel erg naar mijn zin gehad. Tot slot merkte ik dat je met sommige mensen enkel bevriend bent omdat je ze vijf dagen in de week ziet. Het contact dat ik had met studiegenoten aan het begin van mijn studie, verwaterde zodra ik werd opgenomen. Dat vond ik toen heel erg maar nu heb ik daar alleen maar van geleerd. Echte vriendschappen hielden stand, anderen verdwenen en dat is goed. 

School of studie combineren met therapie is heel lastig. Het is verleidelijk om je school op de eerst plek te zetten omdat je direct de gevolgen merkt als je dat niet meer doet. Ik heb echter ook ervaren dat de wereld niet vergaat als school even niet meer op de eerste plek staat. Mijn cijfers waren altijd zo belangrijk voor mij dat ik dacht dat mijn leven zo ongeveer voorbij zou zijn als ik studievertraging op zou lopen. Inmiddels ben ik afgestudeerd en heb ik een leuke baan. Er is niemand die ooit iets heeft gezegd over mijn studievertraging, die uit eindelijk nog aardig wat langer is geworden dan dat ene half jaar, en er is niemand die ooit nog heeft gevraagd naar welk cijfer ik heb gehaald voor mijn tentamen ontwikkelingspsychologie. Natuurlijk is een diploma halen uiteindelijk belangrijk voor je toekomst maar echt niet belangrijker dan je gezondheid. Zonder goede gezondheid heb je immers geen toekomst. Zet jezelf op nummer één.

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

12 reacties op “School en therapie combineren”

  1. ik heb mijn studie nu ook on hokd gezet, hopelijk kan ik het in september weer oppakken. Wat ik lastiger vind is mijn werk, co tract loopt bijna af en wil dna gaan zoeken naar invalwerk zodat ik het goed kan combineren met de therapie

  2. ik ga dit jaar in augustus beginnen aan een nieuwe opleiding op summa welzijn. Alleen ik zit dan nog zeker in therapie (verwacht zeker meer dan 2 jaar nog :P) maar k ben bang dat het niet lukt met school, ik heb ambulante therapie… Maar nog steeds ik heb veel stage geloof ik en lange schooldagen. Ik weet niet egt wat ik moet doen, ze weten van mij daar af en krijg een heel zorgteam daar om te praten wel egt fijn, maarjha ik w8 nu ook op een andere behandelaar, want ik heb gwn een jaar verspilt met deze :/

  3. Ik ben sinds december ongeveer in therapie, ik maakte een al niet geweldige start dit schooljaar maar het viel allemaal nog wel op te halen. Helaas merk ik toch dat ik wel heel veel lessen mis en dat therapie soms echt energie slurpt. Dit gaat de eerste keer worden dat ik een jaar over moet doen, misschien is het wel beter. Ik heb er weken om gehuild want ik heb ik mijn ogen gefaald maar je gezondheid staat uiteindelijk wel op nummer 1.

  4. Zouden jullie ook een blog kunnen schrijven over het combineren van therapie en werk? Vertellen aan je baas dat je in therapie bent vind ik erg lastig. Bang dat mijn baas anders naar mij gaat kijken.
    Plus collega’s die zich afvragen waar je uithangt etc.

  5. Ik moet 2 schooljaren in 1 jaar doen en ben ook klinisch opgenomen geweest en nu dagbehandeling en ik kan met trots zeggen dat ik volgende maand examen ga doen! Het is mogelijk, het vergt alleen veel tijd. Onthoud dat in overleg heel veel kan en dat er ook wetten voor zijn! Maar als je je gezondheid niet hebt, wat heb je dan?

  6. Ik heb het er nog steeds moeilijk mee dat al mijn studieplannen in duigen zijn gevallen door mijn beperkingen en therapieën. Ik kan het niet accepteren en blijf daardoor heel erg in het verleden hangen.

  7. Heel herkenbaar.. Door al de behandelingen/opnames, ben ik inmiddels aan het 9e jaar VWO bezig.. Ik baal hier echt ontzettend van en vond het vooral heel moeilijk toen mijn jongere broertje en zisje de afgelopen 2 jaar al wél hun diploma in ontvangst konden nemen.. Het voelde als falen; Ik had -als oudste van het gezin- eigenlijk gewoon het eerst mijn examen moeten halen..
    Toch kan ik het nu steeds meer naast me neerleggen. Ik heb een dag op de uni meegelopen en val daar gelukkig niet meer zo op met mijn 21 jaar. Daarbij waren de opnames waarvoor school plaats heeft moeten maken ook wel vrij noodzakelijk. Dat maakte de beslissing om tijdig te stoppen nog enigszins ‘te verantwoorden’ in mijn hoofd.

  8. Oja & heel belangrijk;
    Óók tijdens opnames heb ik onwijs veel geleerd! Misschien geen wiskundige formules, maar ik denk zelfs nog wel veel relevantere dingen voor mijn verdere leven..
    School is in deze zin absoluut niet altijd ‘nuttig’. Als je met je hoofd toch in een andere (eetgestoorde) wereld leeft, heeft formules leren ook veel minder zin.. Nu het beter gaat, kan ik eindelijk weer snáppen waar ik mee bezig ben. Dat is misschien nog wel veel meer waard 🙂

  9. Ik heb door mijn problemen eigenlijk over alles wel een jaartje langer moeten doen. Ik herken alle frustraties en verdrietige momenten. Het is ook pijnlijk om je te beseffen dat je niet dom bent maar heel veel tijd en energie aan iets anders kwijt bent. Ik heb heel lang gedacht dat ik wel dom moest zijn, dat helpt ook niet om een beter zelfbeeld op te bouwen…

  10. Ik heb het hier ook heel moeilijk mee gehad, toen ik voor klinische behandelingen een jaar mijn studie heb moeten staken. Nadat ik te horen kreeg dat ik opgenomen werd zorgde dit er in eerste instantie voor dat ik nog dieper in mijn eetstoornis dook omdat ik voor mijn gevoel helemaal geen doel meer had in het leven. Inmiddels heb ik mijn studie weer opgepakt en zie ik in dat het echt geen bal uitmaakt, dat ene jaartje in je leven. Sterker nog, ik kom dezelfde mensen weer tegen tijdens mijn stages (zit daardoor nu zelfs bij een vriendin met wie het contact in eerste instantie verwaterd was..:) ) omdat er heel veel mensen zijn die pauze nemen, om te reizen, onderzoek te doen, of om gewoon levenservaring op te doen. En dat is precies hoe ik beschouw wat ik heb gedaan: heel veel geleerd om het verdere leven in te gaan. Daar kan geen studiejaar tegenop! Dus als je hiermee worstelt, zou ik willen zeggen, kies voor jezelf, de rest is echt voor latere zorg en achteraf zo relatief! 🙂

  11. Ik heb 2 jaar vertraging opgelopen in mn bachelor en wat ik vooral vreselijk vond was dat mensen er gelijk vanuit gaan dat ik soms niet naar de uni ging/vakken niet heb gehaald omdat ik te lui en te brak was terwijl ik in werkelijkheid tegen mijn depressie en eetstoornis vocht. Ik durf nu eigenlijk nog steeds niet goed te zeggen waarom ik zo lang over mn studie heb gedaan omdat ik nooit opgenomen ben geweest. In mijn hoofd betekent dat dus dat ik niet zo ziek was dat het mijn vertraging rechtvaardigd.

  12. Ik had een paar jaar terug een aantal maanden twee middagen per week therapie! Verschrikkelijk vond ik dat. Heb ook gezorgd dat ik er snel mee kon stoppen. Was achteraf niet zo goed, want dit deed ik door te doen alsof het al heel goed met me ging.
    Ben heel blij dat ik nu weer gewoon 5 dagen in de week naar school kan in elk geval!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *