Het is bijna weer zo ver. De introductietijd voor aankomend studenten komt er aan of is al bezig! Daarbij komt ook meteen de keuze, wel of niet bij een studentenvereniging?
Toen ik op mijn achttiende in Utrecht ging studeren en de introductietijd liep, was de druk om bij een studentenvereniging te gaan hoog. Elke vereniging presenteerde me in een fantastisch gemaakt filmpje de voordelen van zo’n vereniging. Het is goed voor op je CV, je leert er mensen kennen, ze geven je een basis in je nieuwe stad en je kunt er vaak de leukste hobby’s uitoefenen. En het belangrijkste, wie wil er nu niet een hele club vol met nieuwe vrienden?!
Ik koos één zonder ontgroening, dat zeiden ze tenminste. Tijdens het driedaagse kamp werd ik behoorlijk getest, maar daarna was het zover: Ik hoorde erbij! Al snel ervaarde ik alle voordelen: ik speelde er toneel, kreeg een jaarclub, had drie keer in de week een vaste borrelplek en werd door mijn vrienden ook nog eens aangemoedigd wat aan mijn studie te doen. Ideaal dus!
Maar de medaille heeft een keerzijde. Menig vereniging heeft corporale trekjes, je bent met de groep aan regels gebonden. Dit kan leuk zijn, maar de vraag is: ‘Kun je bij een studentenvereniging wel jezelf zijn?
Net als in elke groep is ook hier grote sociale druk. Je kunt niet zomaar ‘nee’ zeggen en de verplichtingen of verwachtingen van vooral eerstejaars zijn hoog. Je kunt bij een jaarclub of dispuut, waar je vaak vrienden voor ‘t leven aan over houdt. Maar er worden ook studenten afgewezen, omdat ze simpelweg niet goed, leuk of mooi genoeg zijn voor zo’n club, cordiaal of dispuut. Zo’n afwijzing kan, in combinatie met een al bestaande onzekerheid, funest zijn. Daarbij, een eetstoornis meenemen naar de vereniging is al helemaal moeilijk. Er wordt toch verwacht dat je een paar biertjes mee drinkt.
Bij mij heeft het allemaal goed uitgepakt. Ik koos een niet al te grote vereniging, heb de kans gehad mijn eigen musical te regisseren, heb vrienden gemaakt en heel veel lol gehad. En niet het onbelangrijkst, tijdens mijn eetstoornis stonden mijn verenigingsvrienden voor me klaar en steunden ze me waar kon.
Hoe denk jij over een studentenvereniging?
Meer lezen: Welmoed Barendsen, schrijfster van ‘Lijntje’, vertelt in haar boek ‘Sjaars’ over de belevenissen van eerstejaars Femke.
Door: Kim
Geef een reactie