Toen ik aan mijn studie Beeldende Kunst begon had ik al een eetstoornis. Ik dacht dat het allemaal wel te doen was. Mijn studie en mijn eetstoornis staan toch los van elkaar? Een eetstoornis staat nergens los van en beïnvloedt je hele leven. Ook je studie. Ik merkte dat mijn eetstoornis me onwijs in de weg stond en besloot een tussenjaar te nemen om aan mezelf te werken in therapie. Aan het einde van mijn studie had ik bijna geen last meer van m’n eetstoornis. Wat een verschil!
Besluiten om dat tussenjaar te nemen vond ik echt niet makkelijk. Reken maar dat jouw eetstoornis daar lekker op in gaat spelen. Het voelde als falen, het voelde zwak. Natuurlijk liet mijn eetstoornis me zo voelen, stel je voor dat ik echt zou kiezen er iets aan te doen. Stel je voor dat ik een leven zonder eetstoornis zou hebben. Stel je voor dat ik al die controle zou verliezen. Ik liet me niet van de wijs brengen, ik wist wel een andere manier van controle te vinden door voor mezelf te kiezen. Ik had goede gesprekken met mijn mentor en de schoolpsycholoog en zette de positieve tegenover de negatieve punten.
Ik had besloten dat ik kon kiezen. Of ik zou zo kunnen doorgaan, mijn geest en lichaam onwijs veel schade aan doen, verder in mijn eetstoornis zakken en met hakken over de sloot mijn studie halen. Of ik zou een jaartje studievertraging op kunnen lopen, maar wel daarna met alle energie en een goed gevoel mijn studie afronden. Wou ik het gewoon halen of wou ik er iets uit halen? Ik besloot mijn studietijd niet half te willen leven en koos voor studievertraging. Een van de moeilijkste, maar beste keuzes die ik dusver in mijn leven heb gemaakt.
Ik heb een tweedaagse groepsbehandeling gevolgd. Je zou denken daar best een studie naast te kunnen doen, maar je vergist je er in hoe veel energie het kost om aan je eetstoornis te werken. Van die twee dagen kon ik echt uitgeput zijn. Ik vond het belangrijk mijn energie niet te hoeven verdelen tussen twee dingen die al mijn aandacht verdiende. Toen het volgende studiejaar weer begon ging ik over op individuele therapie en zo is mijn eetstoornis geleidelijk afgenomen. Ik weet dus hoe het is om te studeren, zowel met als zonder eetstoornis. In deze blog wil ik dan ook een paar punten noemen die ik heb geleerd toen ik na mijn behandeling weer met mijn studie startte.
Je presteert beter
Goed presteren terwijl je een eetstoornis hebt is simpelweg twee keer zo hard werken. Je kan niet al je energie in school en studeren stoppen, terwijl je ook nog energie moet stoppen in het vechten tegen of leven met je eetstoornis. Naast dat het vele denken over en bezig zijn met eten veel energie kost, werken je hersenen gewoon niet optimaal wanneer je ondergewicht hebt of ondervoed bent. Mijn eetbuien en het compenseren daarvan kostten ongelooflijk veel tijd en daarna voelde ik me te moe en verdrietig nog aan school te werken. Ook ging ik regelmatig niet naar school om maar eetbuien te kunnen hebben.
Wanneer je al deze tijd en energie niet meer in je eetstoornis stopt, zal je zien hoe de tijd die je nu in school kan steken je terug betaald. Ik kon er stukken makkelijker bij blijven in de les. Ik trok me niet meer zo sociaal terug waardoor ik andere mensen om hulp kon vragen bij projecten. Mijn leven hield zo veel meer in dan mijn eetstoornis dat ik bakken vol inspiratie had om nieuw werk te maken.
Je ontmoet meer mensen
Omdat ik vaak niet of maar half aanwezig was op school sprak ik weinig mensen. Ik durfde niet mee te eten in de kantine of ergens buiten school een broodje te gaan halen. Terwijl klasgenoot gezellig een kopje koffie en een stukje cake aten bij het café op de hoek, zat ik twee straten verder in mijn eentje op een bankje. Als het echt slecht met me ging kwam m’n moeder soms zelfs langs van haar werken om tussen de middag met mij te eten. Op deze manier ontmoette ik bijna geen klasgenootjes. Ik was een grijze muis en stilletjes in de les. Zodra de les was afgelopen snelde ik het gebouw uit, terug naar mijn veilige huis.
Toen ik terug kwam van mijn therapie had ik hier flink wat doelen in gesteld. Samen iets eten, ergens buiten te deur eten, mee gaan naar feestjes. Al deze dingen had ik vroeger nooit gekunt, maar nu kon ik het wel en ik kon er van genieten. Ik heb in de laatste 2 jaar op school wel 3 x zoveel mensen ontmoet altijd tijdens de eerste 2 jaar.
Je maakt meer vrienden
Mensen ontmoeten is één ding, maar vrienden maken is een tweede. Je hoeft natuurlijk niet met iedereen vrienden te zijn, maar toch is een goede vriendschap heel waardevol. Als kind maakte ik altijd wel makkelijk vrienden, maar sinds mijn eetstoornis begon ik het wel wat moeilijker te vinden. Vriendschap is tweerichtingsverkeer en dat vond ik maar lastig. Wanneer mensen te dichtbij kwam liep mijn eetstoornis gevaar, dus ik hield ze maar op afstand.
Toen ik terug kwam van therapie startte ik in een heel nieuwe klas met nieuwe mensen. Dit vond ik best wel spannend, maar ik merkte al snel op hoe veel makkelijker ik het vond nieuwe vriendschappen te sluiten zonder eetstoornis. Ik had geen geheimen meer, geen dubbel leven, geen stiekeme afspraken met m’n eetstoornis en ik had meer en meer interesses van mezelf ontdekt waar ik over kon praten.
Je maakt herinneringen
Als ik terug denk aan de tijd van mijn eetstoornis weet ik daar eerlijk gezegd niet zo veel meer van. Alles was één grote waas vanwege de eetstoornis. Wanneer je zo weinig energie hebt, omdat je zo diep in je eetstoornis hebt, lijken je hersenen echt anders te werken. Herinneringen maken blijkt niet meer een heel belangrijke functie en bovendien ben je toch alleen maar met je eetstoornis bezig. Het eerste gedeelte van mijn studie herinner ik me vaag wat dingen, maar het is voornamelijk mijn eetstoornis waar ik aan terug denk. Ik was me daar toen niet echt bewust van, maar ik ben blij dat ik het verschil ook heb mogen meemaken.
Als ik aan het tweede deel van mijn studie denk, denk ik niet aan mijn eetstoornis. Het heeft nog wel een beetje een rol gespeeld, maar ik denk ook aan die tweede keer in Venetië en de kunstwerken die ik wel onthouden heb. Ik denk aan onze groepsexposities, de verjaardagsfeestjes, zonnige middagen op de binnenplaats, het meisje van wie ik heb leren hopen, ons afstuderen, de bloemen die ik van m’n ouders kreeg en de speciale jurk die ik er voor had uitgekozen. Het was heus niet allemaal lang leve de lol, ik vond de kunstacademie best zwaar, maar mijn eetstoornis, dat vond ik niet meer zwaar. Ik heb moeilijke en mooie momenten meegemaakt. Ik ben onwijs gegroeid en ik kan er honderd verhalen over na vertellen.
Er ligt een wereld voor je open
Eetstoorniswereld is klein en eenzaam. Ik bracht veel tijd thuis door en voelde me ongemakkelijk tussen de mensen. De meeste tijd die ik had stopte ik in bezig zijn met mijn eetstoornis. Ik had nooit geld om leuke dingen te doen, want dat ging telkens op aan eetbuien. Zelfvertrouwen om te solliciteren voor een leuke bijbaan of stage zat er al helemaal niet in. De gedachte “Ik kan het toch niet.” weerhield mij er van nieuwe dingen te proberen en de wereld om mij heen te verkennen.
Wanneer je je eetstoornis achter je weet te laten is het onvoorstelbaar wat voor een wereld er voor je open gaat. Tijdens je studietijd kan je zo veel leuke dingen doen. Op kamers gaan, mee met excursies of misschien wel een uitwisseling. Zelf heb ik veel musea en exposities gezien in bijvoorbeeld Berlijn of Venetië. Het eerste jaar van mijn studie ben ik ook naar Venetië geweest en het enige wat ik me daarvan kan herinneren was de pizza die ik tijdens het avond eten voor m’n neus gezet kreeg. Dit, terwijl er zo veel dingen waren om van te genieten in in me op te nemen, maar er was geen ruimte voor in mijn hoofd.
Je voelt je zelfverzekerder
Een eetstoornis lijkt je veel houvast en zekerheid te geven, maar niets is minder waar. Ik ben van mezelf niet heel erg brutaal, maar ook niet heel erg verlegen. In ben een beetje introvert, maar vind best dat ik er mag zijn. Tijdens mijn eetstoornis vond ik absoluut niet dat ik er mocht zijn. Ik durfde niet m’n hand op te steken in de les of me te mengen met discussies. Ik nam geen risico’s in mijn werk waardoor alles aan de oppervlakte bleef. Ik zorgde er zo hard voor dat ik geen fouten kon maken, dat ik ook geen ruimte meer had om te groeien.
Je bent gelukkiger
Het laatste, maar misschien ook wel belangrijkste puntje. Je tijd als student is een bijzondere tijd en grote stap in je leven waar je van hoort te genieten. Ik vind het nog altijd eeuwig zonde dat ik niet alles uit mijn studie heb kunnen halen, omdat ik de helft van de tijd een eetstoornis heb gehad. Ik had zo veel meer kunnen leren, zo veel meer vrienden kunnen maken, zo veel meer dingen kunnen doen. Gelukkig heb ik het aan het einde nog wel goed gemaakt voor mezelf en heb ik natuurlijk op een andere manier ook veel geleerd, iets wat ik ook heel waardevol vind. Je studententijd duurt niet zo lang en maak je maar één keer mee. Het is niet allesbepalend voor de rest van je leven, maar het is wel een tijd waar je later met plezier op terug zou moeten willen kijken.
“Weet je nog? Toen we nog studeerden?” Met een glimlach antwoord je: “Ja.“
Je denkt met plezier terug aan de goede herinneringen van deze tijd,
want je eetstoornis, die had je vaarwel gezegd.
Geef een reactie