Trots op mijn diagnose en opname
21 jaar, anorexia, PTSS, depressie, autisme, 2 x opname, 1 x dagbehandeling. 17 jaar, 5 x inpatient, depressie en autisme, weight restored, anorexia recovered. 23 jaar, 4 jaar anorexia, 5 x kliniek, 2 x ziekenhuis #anorexia #eatingdisorder. 16 jaar, eetstoornis NAO, dysthyme stoornis, angststoornis. 20 jaar, borderline, PTSS, boulimia en depressie, vegan. 19 jaar, inpatient atm, eetstoornis, mental illnesses, bmi x, vegetarisch, 17 dagen am clean. Dit is een greep uit de honderden recovery profiel beschrijvingen die te vinden zijn op Instagram. Ik verbaas me over de vele diagnoses en openheid wat betreft behandeling en opname. Wat maakt dat deze jonge vrouwen hier zo graag hun diagnose en therapiegeschiedenis delen? Zijn zij trots op hun diagnose en ziekenhuis opname, is het een vorm van kuddegedrag of is er een andere verklaring voor?
Toen ik een eetstoornis had schaamde ik me hiervoor. Ik kon bovendien nauwelijks geloven dat ik daadwerkelijk gediagnosticeerd was met anorexia nervosa. Dat was voor meisjes die vel over been waren en nauwelijks iets aten. Ik vond het maar overdreven en zou die term nooit in combinatie met mijzelf uit mijn mond krijgen. Naast dat ik me schaamde voor mijn diagnose, schaamde ik me helemaal voor het feit dat ik in therapie was. Het liefst vertelde ik dit tegen niemand. Ik was bang dat mensen me dan een mislukking vonden of gewoon een beetje gek. Ik wilde niet beoordeeld worden op het feit dat ik psychische hulp nodig had en verzweeg dit daarom regelmatig. Praten over opnames, andere psychische problematiek en zelfbeschadiging kwam niet eens bij me op. Kwam dit omdat er in die tijd nog een veel grotere taboe lag op psychische stoornissen of stonden we er gewoon anders in omdat er nog vrij weinig sprake was van social media kanalen als Instagram en Facebook?
Contact met lotgenoten heb ik in mijn tijd wel gemist. Ik stond vrij alleen in alles en praatte er, behalve in therapie, met niemand over. Tegelijkertijd hield ik ook erg rekening met mijn toekomst en met mijn omgeving. Ik wilde niet dat bekend werd dat ik psychische problemen had, want dat kon wel eens nadelige gevolgen hebben voor mijn toekomst. Je weet immers nooit wat er op je pad komt en wanneer je iemand tegenkomt. Als er ergens op internet zou staan dat ik in therapie was en aan anorexia leed, dan zou niet iedere toekomstige werkgever hier empathisch tegenover staan... Tenslotte was ik ook gewoon niet trots op het feit dat ik zo gestrand was in mijn leven. Het voelde als falen en zwakte en ik hoopte dat ik mezelf zo snel mogelijk weer op het juiste pad kon krijgen.
Tegenwoordig ben ik nog steeds vrij allergisch voor diagnoses. Ik wil graag dat mensen mij zien als persoon los van eventuele diagnoses. Ik begrijp dat een psychiater of psycholoog een diagnose nodig heeft om een behandeling te kunnen laten vergoeden en te bedenken welke manier van hulp goed zou kunnen passen, maar verder dan dat hoeft het voor mij niet te gaan. Als ik zou kunnen, zou ik iedere diagnose uit mijn medisch dossier gewist zien. Ik ben ik, ik ben niet mijn diagnoses.
In tegenstelling tot míjn aversie voor diagnoses staat het internet vol met deze etiketten. Honderden recovery accounts op Instagram hebben bij hun profielbeschrijving één of meerder diagnoses staan. En daar blijft het niet bij. Het wordt puntsgewijs aangevuld met het aantal kliniek opnames, het aantal dagbehandelingen, het aantal ziekenhuisopnames, een eventueel bmi en het aantal dagen zelfbeschadiging vrij. Sommige profielen lijken vrij anoniem, maar andere profielen zijn volledig met foto, voor- en achternaam. Het draagt een zekere identiteit uit. Iets wat ik niet goed begrijp. Waarom wil iemand per se delen dat die 5 keer opgenomen is of reeds 3 dagbehandelingen heeft gedaan?
Waar iemand anders schrijft over zijn passies, kenmerken en liefdes, wordt er hier geschreven over alle aanwezige problemen. Waarom wordt er zo ingezoomd op problematiek, op alles wat niet goed gaat of niet goed is gegaan? Het lijkt alsof iemands identiteit hierdoor gevormd wordt. Vanwaar al die aandacht richten op aantal opnames, vormen van therapie, bmi en diagnoses? Is dat helpend voor jezelf? Is dat helpend voor een ander die je profiel bekijkt? Is dat nodig om te weten om jou te begrijpen? Ik vraag dit laatste me af. Niemand hoeft van mij per se te weten welke diagnoses ik had of wat voor therapie ik heb gedaan, om mij als persoon te kennen. En naast dat het niet nodig is om te weten, is het wat mij betreft ook gewoon heel privé...
Natuurlijk is het waardevol dat je via Instagram op deze manier je ei kwijt kunt, maar het kan je ook op een negatieve manier gaan beïnvloeden. Ik moet er niet aan denken om iedere dag als ik door mijn timeline op Instagram scroll bijna alleen maar recovery accounts te zien waar het continu gaat over eten, aankomen, gewicht, depressie, zelfbeschadiging en therapie. Het zou mij niet helpen om te weten hoeveel opnames iemand anders heeft gehad en welke diagnoses die allemaal heeft. Het maakt het voor mij allemaal té normaal. Ik zou hierdoor steeds meer verwijderd raken van een gezonde wereld. Je bent als mens zoveel meer dan die diagnoses en die therapie en opnames. Het is voor je herstel juist belangrijk om je te richten op al die positieve capaciteiten.
Zou het niet veel meer helpend zijn om in de biografie van je recovery account je doelen en dromen op te schrijven in plaats van je diagnoses en aantal opnames? Zou het niet veel krachtiger zijn om hierin op te schrijven wie jij als persoon bent en wie je graag wilt worden? Ik zou daar in ieder geval veel meer motivatie uit halen en veel meer geïnteresseerd in zijn, dan in al die diagnoses en opnames.
Fotografie: Freelyhaylee
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik vind je suggestie op het einde een erg goed idee! :)
Wel denk ik dat het soms juist ook helpend kan zijn, wanneer je je in een opname bevind, en hier gewoon open over kunt zijn richting je omgeving.
Ik heb zelf een erg lange opname achter de rug en deelde op mijn FB wel de hoogte en dieptepunten. Ik ben hier vanaf het begin af aan wel open over geweest (over het feit dat ik werd opgenomen). Natuurlijk kwam bijv. een separatie of een nachtje politiecel niet op FB te staan, maar zaken als een RM die verlengt werd of juist een ontslag wat bekend was, deelde ik.
Mij heeft het juist ook geholpen om toch dingen te kunnen blijven posten. Mijn leven was weliswaar veranderd (en anders dan dat van mijn omgeving), maar ook binnen de klinieken ging mijn leven verder en ik wilde ook graag mijn hoogte-en dieptepunten kunnen blijven delen en op die manier onderdeel blijven uitmaken van de buitenwereld.
Ik denk persoonlijk dat ik er minder zwart-wit in sta , als op de manier waarop bovenstaande blog is geschreven .
Sta stil bij wie je echt bent of wilt zijn en vecht tegen die eetstoornis. ♥
Misschien mijn fout om zo te denken, en ik wil niet gaan oordelen over wat mensen wel of niet op facebook zetten, maar ik snap deze blog wel. Alleen het lezen van de inleiding van deze blog maakte me al onzeker...
En de hoeveelheid klinieken geeft geen ernst aan...
En door veel klinieken wordt je echt niet altijd beter of gezonder
De juiste hulp! en je eigen kracht! doen het m!
Nu probeer ik iets meer te vertellen (facebook is het makkelijkste en enige wat lukt) en nu voel ik me minder alleen en minder 'gek' en kan ik gewoon eerlijk zijn!
Maar ik hou dat wel oppervlakkig en kort en alleen positieve dingen ;)
Ik ken degene niet persoonlijk wie dit doen. Maar als iemand lichamelijk ziek is dan hoor je "niemand" is iemand "psygisch" ziek. Dan is het "aandachttrekkerij"!
Wellicht is degene enorm trots dat hij/zij van zover is gekomen.
Miss voelt degene zich enorm eenzaam. In zekere zin is het dan idd ook "aandacht" maar wat doet de ander der mee?
Oordelende het negatieve? Of afvragen wat de reden kan zijn?
En sommigen schamen zich enorm en andere totaal niet.
Ze hebben het "overleefd" is dat niet wat teld?
Als ik dan lees dat de therapie en opnamen bijna hun indentiteit "over" nemen.
(In die trend) vraag ik me af weten ze wel wat ERS oa is.
Je heb dan juist geen eigen "ik" gevormd. Genetisch bepaald maar door traumatische ervaring extra gevormd. En elk individu met deze dyagnose is toch echt anders dan d'r buurvrouw of man.
Voor veel nabestaanden is de "hulp" voor hun kind partner ouder etc te laat.
Nu schaam ik me kapot als ik er aan denk dat ik een psychische stoornis had waar iedereen van wist. Achteraf denk ik dat mensen mij een beetje gek en miss ook zielig vonden terwijl ik zelf dacht goed bezig te zijn.. mensen die ik later heb leren kennen zoals huidige collega's heb ik het nooit verteld. Oude vrienden praten er ook nooit over omdat ik het nu super ongemakkelijk vind..
en soms is het wel fijn om door instagram lotgenoten te vinden en elkaar te steunen maar ik merk ook dat ik soms mezelf teveel vergelijk met anderen of dan zegt die stem in mijn hoofd dat ik niet ziek genoeg ben het heeft zijn voor - nadelen een recovery account
Tegelijkertijd denk ik ook dat veel meisjes het ergens nodig hebben om erkenning te krijgen die ze niet durven te vragen in hun echte leven? Ik vraag me alleen af of deze meisjes zichzelf niet enorm in de vingers snijden: als iets eenmaal op het internet staat, krijg je het er niet makkelijk meer vanaf..
Je kunt je beter onderscheiden door middel van iets wat je ECHT bent dan d.m.v. je ziekte.Hetzelfde geldt voor het contact maken met anderen.Je hebt andere dingen gemeen met mensen dan je eetstoornis zoals je hobby,je studie/werk/geen werk ,je huisdier enz.
Hoe meer je eetstoornisgerelateerde mensen en contacten je opzoek en toestaat in je leven hoe meer de e.s zich verankert in je identiteit.Dat wil je NIET !
Je hoeft het ook weer niet te verstoppen en allemaal in je eentje te doen,maar beperk het aantal mensen en plekken waar je steun zoekt en laat ruimte toe voor JEZELF☺
In je blog schrijf je dat problemen op deze manier verworden tot iemands identiteit. Ik denk dat dat een belangrijk punt is en een verschijnsel dat vaak ook bij een eetstoornis of psychische problemen hoort. Net zoals dat het bijvoorbeeld bij topsport hoort. Je ziet bij jongeren in talent selectie programma's bijvoorbeeld dat hun identiteit vaak voornamelijk bepaald wordt door hun sport en prestaties. Moeten zij vervolgens het talentprogramma verlaten, dan is het voor hen vaak heel moeilijk om een nieuw soort identiteitsgevoel te ontwikkelen - want ze zijn jarenlang met bijna niets anders bezig geweest dan hun sport.
Ik denk dat het bij psychische problemen vaak precies zo is. Wanneer deze problemen ernstig zijn gaat er veel tijd en energie hier naartoe, niet omdat iemand zich niet wil focussen op positieve dingen als liefde of passies, maar iemand dit niet kan. Omdat er geen tijd en energie meer voor is, of omdat de stoornis (bijv. depressie) maakt dat deze gevoelens helemaal niet meer ervaren worden. Op zo'n moment is de (eet)stoornis vaak het enige in iemands leven en is het dus ook logisch dat dit iemands identiteit bepaalt. Waar ik dan op instagram post over mijn identiteit (die vaak uit positieve dingen bestaat zoals vakanties, dagjes weg) zal een ander over haar identiteit die uit negatieve dingen bestaat posten (zoals opnames en gewicht). Ik weet niet of dat perse aandacht vragen is en als het dat is is het denk ik niet anders dan de mijne - ik vind het immers ook leuk als mensen op mijn foto's reageren of liken.
Zoals in een eerder reactie is genoemd: leef en laten leven (of overleven :') ).
Heb dan wel een recovery account maar eigenlijk is dit vooral voor mezelf en dan voor later om te kijken wat voor een progress ik heb gehad enz.
Ben het helemaal eens met wat je zegt! Mensen moeten niet 'te koop' lopen met wat ze hebben en al zeker niet met eetstoornissen. Lijkt wel alsof het dan helemaal niet ongezond meer is ofzo..
Heb dan wel een recovery account maar eigenlijk is dit vooral voor mezelf en dan voor later om te kijken wat voor een progress ik heb gehad enz.
Ben het helemaal eens met wat je zegt! Mensen moeten niet 'te koop' lopen met wat ze hebben en al zeker niet met eetstoornissen. Lijkt wel alsof het dan helemaal niet ongezond meer is ofzo..