21 jaar, anorexia, PTSS, depressie, autisme, 2 x opname, 1 x dagbehandeling. 17 jaar, 5 x inpatient, depressie en autisme, weight restored, anorexia recovered. 23 jaar, 4 jaar anorexia, 5 x kliniek, 2 x ziekenhuis #anorexia #eatingdisorder. 16 jaar, eetstoornis NAO, dysthyme stoornis, angststoornis. 20 jaar, borderline, PTSS, boulimia en depressie, vegan. 19 jaar, inpatient atm, eetstoornis, mental illnesses, bmi x, vegetarisch, 17 dagen am clean. Dit is een greep uit de honderden recovery profiel beschrijvingen die te vinden zijn op Instagram. Ik verbaas me over de vele diagnoses en openheid wat betreft behandeling en opname. Wat maakt dat deze jonge vrouwen hier zo graag hun diagnose en therapiegeschiedenis delen? Zijn zij trots op hun diagnose en ziekenhuis opname, is het een vorm van kuddegedrag of is er een andere verklaring voor?
Toen ik een eetstoornis had schaamde ik me hiervoor. Ik kon bovendien nauwelijks geloven dat ik daadwerkelijk gediagnosticeerd was met anorexia nervosa. Dat was voor meisjes die vel over been waren en nauwelijks iets aten. Ik vond het maar overdreven en zou die term nooit in combinatie met mijzelf uit mijn mond krijgen. Naast dat ik me schaamde voor mijn diagnose, schaamde ik me helemaal voor het feit dat ik in therapie was. Het liefst vertelde ik dit tegen niemand. Ik was bang dat mensen me dan een mislukking vonden of gewoon een beetje gek. Ik wilde niet beoordeeld worden op het feit dat ik psychische hulp nodig had en verzweeg dit daarom regelmatig. Praten over opnames, andere psychische problematiek en zelfbeschadiging kwam niet eens bij me op. Kwam dit omdat er in die tijd nog een veel grotere taboe lag op psychische stoornissen of stonden we er gewoon anders in omdat er nog vrij weinig sprake was van social media kanalen als Instagram en Facebook?
Contact met lotgenoten heb ik in mijn tijd wel gemist. Ik stond vrij alleen in alles en praatte er, behalve in therapie, met niemand over. Tegelijkertijd hield ik ook erg rekening met mijn toekomst en met mijn omgeving. Ik wilde niet dat bekend werd dat ik psychische problemen had, want dat kon wel eens nadelige gevolgen hebben voor mijn toekomst. Je weet immers nooit wat er op je pad komt en wanneer je iemand tegenkomt. Als er ergens op internet zou staan dat ik in therapie was en aan anorexia leed, dan zou niet iedere toekomstige werkgever hier empathisch tegenover staan… Tenslotte was ik ook gewoon niet trots op het feit dat ik zo gestrand was in mijn leven. Het voelde als falen en zwakte en ik hoopte dat ik mezelf zo snel mogelijk weer op het juiste pad kon krijgen.
Tegenwoordig ben ik nog steeds vrij allergisch voor diagnoses. Ik wil graag dat mensen mij zien als persoon los van eventuele diagnoses. Ik begrijp dat een psychiater of psycholoog een diagnose nodig heeft om een behandeling te kunnen laten vergoeden en te bedenken welke manier van hulp goed zou kunnen passen, maar verder dan dat hoeft het voor mij niet te gaan. Als ik zou kunnen, zou ik iedere diagnose uit mijn medisch dossier gewist zien. Ik ben ik, ik ben niet mijn diagnoses.
In tegenstelling tot míjn aversie voor diagnoses staat het internet vol met deze etiketten. Honderden recovery accounts op Instagram hebben bij hun profielbeschrijving één of meerder diagnoses staan. En daar blijft het niet bij. Het wordt puntsgewijs aangevuld met het aantal kliniek opnames, het aantal dagbehandelingen, het aantal ziekenhuisopnames, een eventueel bmi en het aantal dagen zelfbeschadiging vrij. Sommige profielen lijken vrij anoniem, maar andere profielen zijn volledig met foto, voor- en achternaam. Het draagt een zekere identiteit uit. Iets wat ik niet goed begrijp. Waarom wil iemand per se delen dat die 5 keer opgenomen is of reeds 3 dagbehandelingen heeft gedaan?
Waar iemand anders schrijft over zijn passies, kenmerken en liefdes, wordt er hier geschreven over alle aanwezige problemen. Waarom wordt er zo ingezoomd op problematiek, op alles wat niet goed gaat of niet goed is gegaan? Het lijkt alsof iemands identiteit hierdoor gevormd wordt. Vanwaar al die aandacht richten op aantal opnames, vormen van therapie, bmi en diagnoses? Is dat helpend voor jezelf? Is dat helpend voor een ander die je profiel bekijkt? Is dat nodig om te weten om jou te begrijpen? Ik vraag dit laatste me af. Niemand hoeft van mij per se te weten welke diagnoses ik had of wat voor therapie ik heb gedaan, om mij als persoon te kennen. En naast dat het niet nodig is om te weten, is het wat mij betreft ook gewoon heel privé…
Natuurlijk is het waardevol dat je via Instagram op deze manier je ei kwijt kunt, maar het kan je ook op een negatieve manier gaan beïnvloeden. Ik moet er niet aan denken om iedere dag als ik door mijn timeline op Instagram scroll bijna alleen maar recovery accounts te zien waar het continu gaat over eten, aankomen, gewicht, depressie, zelfbeschadiging en therapie. Het zou mij niet helpen om te weten hoeveel opnames iemand anders heeft gehad en welke diagnoses die allemaal heeft. Het maakt het voor mij allemaal té normaal. Ik zou hierdoor steeds meer verwijderd raken van een gezonde wereld. Je bent als mens zoveel meer dan die diagnoses en die therapie en opnames. Het is voor je herstel juist belangrijk om je te richten op al die positieve capaciteiten.
Zou het niet veel meer helpend zijn om in de biografie van je recovery account je doelen en dromen op te schrijven in plaats van je diagnoses en aantal opnames? Zou het niet veel krachtiger zijn om hierin op te schrijven wie jij als persoon bent en wie je graag wilt worden? Ik zou daar in ieder geval veel meer motivatie uit halen en veel meer geïnteresseerd in zijn, dan in al die diagnoses en opnames.
Fotografie: Freelyhaylee
Geef een reactie