Nog anderhalve week en het is weer vaderdag. Een dag die sommige ouders en kids helemaal niet vieren en anderen weer groots vieren. Een dag die winkeliers extra inkomsten oplevert, een dag waarop sommige papa’s ontbijt op bed krijgen. Een dag waarop je net iets liever tegen je vader doet dan normaal. Een dag waarop je ‘s avonds iets eet wat vaders lekker vindt.
Of een dag waarop je hem mist, een dag waarmee je het moeilijk hebt.
Misschien is jouw vader wel overleden, misschien spreek je hem niet meer door ruzie, misschien zie je hem nauwelijks meer door de scheiding van je ouders.
Je kan, hoe graag je ook wilt, niet om vaderdag heen. Het wordt je op alle manieren onder je neus gedrukt: in etalages van winkels, in reclames op tv, in folders in de brievenbus….
Terwijl je eigenlijk helemaal niet na wilt denken over die dag.
Die dag heeft voor jou misschien zoveel meer lading als voor iemand anders die wel woont in een gezellig gezin. Ikzelf heb al tijden geen contact meer met mijn vader. Het is niet dat ik hem niet mis. Ik mis de man die hij vroeger was.
Ik mis de vader met wie ik vroeger stoeide, op wie zijn rug ik vroeger mocht paardje rijden. Ik mis die vader. Voor die vader wil ik graag vaderdag vieren, die vader wil ik graag verrassen met een mooi kado en een leuke dag. Van die vader houd ik. Die makkelijke, lieve en vriendelijke man.
Maar door de jaren heen ben ik die man steeds meer gaan missen.
Hij leek plaats te maken voor een andere vader. Een vader die veel kritischer was, die driftiger was, die veeleisender werd. Om de zoveel maanden kregen we ruzie, ontstonden er heftige conflicten, scheldende taferelen, harde, pijnlijke woorden en verwijten. We hebben het keer op keer opnieuw geprobeerd. Meestal zonder het écht uit te praten, dat was niet haalbaar. Het ging hard tegen hard en natuurlijk heb ik hier ook mijn aandeel in. Hij belde dan na maanden op alsof er niets was gebeurd.
Een flinke tijd geleden ging het weer mis en het liep uit op uitspraken die voor mij over de grens gingen. Na maanden geen contact kreeg ik weer een belletje alsof er niets aan de hand was.
Nee het is even genoeg.
Ik wil en kan niet door blijven gaan zonder zaken uit te praten en zonder wederzijds begrip, zonder erkenning en respect. Ik heb opgeschreven wat ik uit wilde praten, maar dit werd als “verbazingwekkend” weggewoven. Het is pijnlijk, want ook ik wil een vader, ook ik wil een beschermende papa, kunnen bellen en advies vragen.
Het zal ook pijnlijk voor hem zijn, want ik ben er zeker van dat hij ook heus zijn dochter mist.
Het is verdrietig hoe families uiteen kunnen vallen, hoe je elkaar uit het oog verliest door domme conflicten, karaktertrekken. Het is zonde, want we hebben allemaal maar één vader of één dochter.
Misschien wekt dit stuk wel frustraties bij jou op als jouw papa is overleden. Jij zou er wellicht alles voor over hebben om nog één keer met hem te bellen, om nog één keer hem in de ogen te kijken, om nog één keer vaderdag te vieren?
Zondag 19 juni is het weer vaderdag…
en wat doe je dan?
Geef een reactie